What’s in a name…

Αυτό το Σαββατοκύριακο αποπειράθηκα αυτό που συνήθως στα Μέσα περιγράφουν ως “μίνι απόδραση από την μεγαλούπολη”. Την Κυριακή το βράδυ, λοιπόν, και ενώ επέστρεφα οδικώς στην Αθήνα, έπιασα τον εαυτό μου να προβληματίζεται σχετικά με το ποιο είναι το comics related θέμα που με απασχόλησε περισσότερο τον καιρό που ετοιμαζόταν το νέο Comicdom. Τις σκέψεις μου διέκοψε μια φωνή στο ραδιόφωνο, που ανήγγειλε μια συνέντευξη με “…τον Απόστολο Δοξιάδη, τον συγγραφέα του επιτυχημένου “Ο ΘΕΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ Η ΕΙΚΑΣΙΑ ΓΚΟΛΝΤΜΠΑΧ” αλλά και του νέου μυθιστορήματος σε μορφή graphic(;;;), του LOGICOMIX.”

Ο όρος comics φαίνεται πως είναι ακόμα ταμπού για όποιον θέλει τον λόγο του να δείχνει σοβαρός. Και το πρόβλημα μεγαλώνει όταν ο καθώς πρέπει δημοσιογράφος να “μεταφράσει” τον όρο graphic novel. Αποτέλεσμα αυτών, είναι να βλέπουμε σε εφημερίδες και περιοδικά βιβλιοπαρουσιάσεις για comics όπως το PERSEPOLIS ή το LOGICOMIX όπου το γεγονός ότι πρόκειται για comics δεν εμφανίζεται πουθενά ή να ακούμε αλλοπρόσαλλες προτάσεις όπως αυτή της προαναφερθείσας ραδιοφωνικής παραγωγού για “μυθιστορήματα σε μορφή graphic”!!!

Όσο και να ντύνει κανείς το λόγο του με βαρύγδουπες εκφράσεις δεν πρόκειται να αλλάξει τη βαρύτητα που έχουν αυτά που εκφράζει. Ομοίως, το story arc κάθε ψιλομέτριας σειράς που μπαίνει στα ράφια των βιβλιοπωλείων και βαφτίζεται graphic novel δεν πρόκειται ξαφνικά κερδίσει αίγλη και να γίνει καλύτερο από ότι είναι. Tο PEANUTS, το LITTLE NEMO, το FROM HELL και το JIMMY CORRIGAN είναι comics και δεν χρειάζονται να τους κολλήσουμε καμιά πιασιάρικη ταμπέλα για να κλέψουμε λίγο από το σεβασμό του κοινού.