POPBOT #8

Writers: Ashley Wood, T.P. Louise
Artist: Ashley Wood
IDW

Πέρασαν γύρω στα 2,5 χρόνια από την κυκλοφορία του #7 και στο μεταξύ παρεμβλήθηκαν διάφορες κυκλοφορίες, είτε σε σχέση με τον τίτλο (COMPLETE POPBOT HC), είτε όχι (ZOMBIES vs ROBOTS vs AMAZONS, DUOSTAR RACERS, ΤΑΝΚ GIRL: THE GIFTING, WORLD WAR ROBOT).

Επιπλέον, ο Wood αναλώθηκε (κινδυνεύοντας να γίνει ο νέος Alex Ross) σε δεκάδες variant covers για comics άλλων (SNAKED, SCUD: THE DISPOSABLE ASSASSIN, TANK GIRL: VISIONS OF BOOGA και πολλά άλλα), αλλά και στο λανσάρισμα διαφόρων action figures (κινδυνεύοντας να γίνει ο νέος Todd McFarlane), με αποτέλεσμα o χρόνος του για το POPBOT να είναι περιορισμένος.

Η αναμονή, όμως, έλαβε τέλος, καθώς το νέο volume έφτασε στα χέρια μου. Άξιζε, όμως, την αναμονή; Το fanboy μέσα μου, φυσικά, ουρλιάζει “ναι, ναι, ΝΑΙ!”, ωστόσο, με μια δόση μεγαλύτερης ψυχραιμίας και αυστηρότητας (και καταπίεσης), θα πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν είναι και το καλύτερο βιβλίο της σειράς. Θα ξεκινήσω, λοιπόν, με το αντικειμενικό μου mode.

[Initializing objective mode…
Pending…
Pending…
Done/]

Όχι ότι δεν είναι καλό. Είναι σαφώς καλύτερο από το πρόσφατο WORLD WAR ROBOT και κλάσεις ανώτερο από το μέτριο (στα όρια του αδιάφορου) DUOSTAR RACERS. Ωστόσο, είναι αρκετά κατώτερο του POPBOT #7 και δε διαθέτει κάποιο δυνατό σημείο, όπως όλα τα προηγούμενα βιβλία της σειράς (με εξαίρεση, αν θυμάμαι καλά, το #4).

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή… Για όσους δε γνωρίζουν το POPBOT, αναφέρω ότι πρόκειται για την εξιστόρηση μιας σειράς γεγονότων που οδηγούν στον πολέμο ανάμεσα στους ανθρώπους και τις Mortis, μια φυλή ανθρωπόμορφων ρομπότ που έχουν κατασκευαστεί από τους ίδιους τους ανθρώπους, με αρχικό σκοπό να τους ικανοποιούν κάθε ερωτική επιθυμία. Τα ρομπότ αυτά, όμως, επαναστάτησαν και στράφηκαν εναντίον των δημιουργών τους. Επίσης, πρωταγωνιστούν ένας μοναχικός πιστολάς με father issues, ένα ρομπότ-bodyguard, ένας πανκ βασιλιάς και μια διαγαλαξιακή υπερκατάσκοπος. Και ο Sherlock Holmes. Και μια γάτα, η οποία είναι ο frontman του πιο επιτυχημένου ροκ γκρουπ του γαλαξία. Κι ένας κλώνος του Andy Warhol, ονόματι Stephen.

Στο σημείο, απ’ όπου ξεκινά το #8, ο πόλεμος ανάμεσα σε ανθρώπους και Mortis μαίνεται και το τελευταίο προπύργιο της ανθρωπότητας είναι οι Tomorrow Kings, μια ομάδα αυτιστικών (!) κλώνων, που ξεκάνει τα ρομπότ με απίστευτη ευκολία. Στις πρώτες σελίδες, μαθαίνουμε για τις επιτυχίες της ομάδας αυτής, όχι μόνο στο πεδίο της μάχης, αλλά και στο στίβο του μάρκετινγκ. Επιπλέον, παίρνουμε μια γεύση από τη φιλοσοφία των Mortis και τους λόγους που ξεκίνησαν τον πόλεμο και, τέλος, βλέπουμε και τι απέγινε ο κλώνος του Warhol.

Στο μεγαλύτερο μέρος του, το #8 ακολουθεί τη συνταγή του #7 (και του WORLD WAR ROBOT): η μία σελίδα καλύπτεται από έναν πίνακα του Wood και η άλλη είναι, κάποιες φορές, σχεδόν κενή, με δυο-τρεις παραγράφους κειμένου που διηγείται την ιστορία. Η πρώτη είναι εντυπωσιακή και πανέμορφη, η δεύτερη άδεια και εκνευριστικά δυσανάγνωστη, εξαιτίας του μικροσκοπικού μεγέθους της γραμματοσειράς. Το παραδοσιακό format του comic δεν το συναντάμε παρά στις τελευταίες σελίδες.

Και αφού εξάντλησα την αυστηρότητά μου και καταπίεσα το fanboy μέσα μου, ήρθε η ώρα να μιλήσω για το σχέδιο. Μισό λεπτό, να αλλάξω mode…

[Initializing fanboy mode…
Pending…
Pending…
Done/]

Όπως πάντα, εκπληκτικό! Είτε μιλάμε για τους πίνακες που δεσπόζουν στις πρώτες σελίδες, είτε για τα ανορθόδοξα panels των τελευταίων, ο Wood έχει δώσει και πάλι ρέστα. Πολλές από τις εικόνες του θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται στο cover ή να αποτελούν pin-ups, καθώς μικρό ρόλο παίζουν στην έκβαση της ιστορίας. Έχουν απογυμνωθεί εντελώς από κάθε μανδύα χρησιμότητας και διατηρούν την πρωταρχική ιδιότητα της τέχνης, αυτή της ομορφιάς (οι λογοτεχνικές δυνατότητες του fanboy μέσα μου είναι απεριόριστες – ίσως θα έπρεπε να το βγάζω βόλτα συχνότερα). Και πάμε, πάλι, σε μερικές πιο αντικειμενικές παρατηρήσεις.

[Initializing objective mode…
Pending…
Pending…
Done/]

Με λίγα λόγια, λοιπόν, το σχέδιο είναι όλα τα λεφτά, σε μια κυκλοφορία που δε θα έλεγα ότι προχωράει και πολύ την ιστορία. Μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν πρόκειται να λείψει ούτε καν σε κάποιον που έχει διαβάσει το #7, έχει χάσει το #8 και συνεχίζει κατευθείαν με το #9 (αν και όποτε κυκλοφορήσει). Ωστόσο, διατηρεί όλα σχεδόν τα χαρίσματα της σειράς. Ενδιαφέρουσα ιστορία, καλή αφήγηση, pop αναφορές (κατά τη δημιουργία του POPBOT, ο Wood είχε δηλώσει ότι απλά φτιάχνει ένα comic, στο οποίο μπορεί να στριμώξει όλα τα κολλήματά του από τον κόσμο της τέχνης) και, φυσικά…

[Initializing fanboy mode…
Pending…
Pending…
Done/]

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΧΕΔΙΟ!

[Initializing objective mode…
Pending…
Pending…
Failed/]

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΧΕΔΙΟ!

[Failed/]

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΧΕΔΙΟ!

[Failed/]

Υ.Γ.: Κάποιοι τύποι (fanboys!), με περισσότερο ταλέντο από εμένα, αντί να φωνάζουν σε ένα blog, έφτιαξαν ένα animated βιντεάκι, εμπνευσμένο από το POPBOT. Enjoy!