Post-Con Syndrome

Κατά τη διάρκεια του convention και λίγες μέρες πριν από αυτό, στην ομάδα του Comicdom επικρατούσε ένας δημιουργικός οργασμός (κοινώς τρέχαμε πανικόβλητοι). Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο (εγώ ήμουν σε αυτούς με το λιγότερο :)) όλοι πάντως είχαν κάτι στα χέρια τους. Πες το finishing touch, πες το απρόοπτο που προέκυψε και έπρεπε να λυθεί, πες το κλασσική ελληνική νοοτροπία  της τελευταίας στιγμής (I’m speaking for myself right here).

Το βράδυ της παρασκευής που βρεθήκαμε όλοι επιτέλους στην Ελληνοαμερικανική Ένωση για τα τελευταία, και το δείπνο που ακολούθησε (παρέα με τους καλεσμένους μας Kitson – Wolfman) με έβαλε για τα καλά σε con-mode. Και τότε άρχισα να περνάω πραγματικά καλά. Εδώ να κάνω μια παρένθεση λέγοντας πως στο περσινό convention δεν μπόρεσα να βοηθήσω ούτε να παρευρεθώ (ας είναι καλά ο Ελληνικός Στρατός για αυτό..). Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πόσο είχα στεναχωρηθεί…

Φέτος όμως ήμουν εκεί και πραγματικά το απόλαυσα! Παρότι τρέχαμε σαν τον Βεγγο (respect), παρόλη την κούραση (μιλάμε για ΠΟΛΥ ορθοστασία/αϋπνία), παρά το overdose καφεΐνης και νικοτίνης και κατανάλωσης αμφιβόλου ποιότητας φαγητών τολμώ να πω ότι το σαββατοκύριακο που πέρασε έχει ήδη θέσει υποψηφιότητα για το top 5 μου για το 2009. Νέες γνωριμίες, ωραίες συζητήσεις, ατελείωτος χαβαλές, ο Σάκκος είναι μόνο λίγα από τα πράγματα που μου έχουν αποτυπωθεί (γλαφυρά τις περισσότερες φορές).

Τώρα όμως τελείωσε και με έχει πιάσει το σύνδρομο στέρησης μου. Με έχει πιάσει η νοσταλγία που με πιάνει κάθε φορά που τελειώνει κάτι όμορφο και που δεν ήθελα να τελειώσει (όπως το Dune για παράδειγμα). Και επειδή πλέον κινδυνεύω να ακούσω ποταπούς χαρακτηρισμούς από πλήθος συνεργατών του Comicdom (ου ρε φλώρε/ καλά πλάκα μας κάνεις/ δεν μπορώ να ακούω άλλες μαλακίες/χεσε μας ρε Σουβατζή κλπ.) σταματάω.

Ευτυχώς έχω την τεράστια στοίβα από φρέσκα (και όχι και τόσο φρέσκα) comics δίπλα στο κρεβάτι μου να μου θυμίζουν το σ/κ 11 και 12 Απριλίου.

Καλό Πάσχα και thnx for all the fish!