FRANKENSTEIN’S WOMB

Writer: Warren Ellis
Art: Marek Oleksicki
Editor-in-chief: William Christensen
Avatar Press

Η Mary Wollenstonecraft Godwin (γνωστή ως Mary Shelley, σιγά μην έκανε καριέρα σαν Wollenstonecraft) ταξιδεύει για την Ελβετία. Παρέα έχει τον μετέπειτα σύζυγό της και γνωστό ποιητή Percy Shelley και την ετοιμόγεννη ετεροθαλή αδερφή της. Στο δρόμο συναντούν το θρυλικό κάστρο Frankenstein (μέρος υπαρκτό στο Darmstadt). Η τολμηρή συγγραφέας επισκέπτεται το – εγκαταλειμμένο; – κάστρο. Εκεί η Mary συναντά το τέρας που έπλασε η φαντασία της. Και το τέρας την ταξιδεύει σε παρελθόν και μέλλον.

“Fear, Death and Alchemy” έγραφε στο οπισθόφυλλο. Ακούγεται ενδιαφέρων συνδυασμός αλλά τίποτε από τα τρία δε συνάντησα. Δεν υπάρχει κάποια στιγμή που να φοβήθηκα, ίσως bored to death, και όσο για αλχημεία, απλές αόριστες αναφορές. Το FRANKENSTEIN’S WOMB, κατά την άποψή μου, δεν είναι τίποτε άλλο από μικρές και ομολογουμένως δυνατές σκηνές από τη ζωή και το έργο της Shelley. O Ellis ανακάτεψε αποσπάσματα, φήμες και βιογραφικά στοιχεία της ενδιαφέρουσας ζωής της Shelley. Μέσα σε όλα αυτά έβαλε και λίγη δόση από την άποψη ότι ο καλλιτέχνης “γεννά” μία μικρή αχτίδα του οράματός του, και πίστεψε ότι ήταν αρκετό. Όσο δυνατές και να είναι οι σκηνές, όσο περίτεχνα τα λόγια – ποιητικά κομμάτια και αποσπάσματα έργων – όλα αυτά παραμένουν ένα συνονθύλευμα χωρίς σκοπό.

Όσον αφορά τους χαρακτήρες, ελπίζω να μην με αδικήσετε που συμπάθησα τη μικρή εμφάνιση του αμαξά. Η Shelley  αποδίδεται όσο καλύτερα γίνεται, αν και μου φάνηκε υπερβολικά φιλοσοφημένη μπροστά στις αποκαλύψεις του τέρατος. Το τέρας είχε προσεχθεί περισσότερο καθώς ο Ellis είχε σα στόχο να τον παρουσιάσει τρομαχτικά πιο ανθρώπινο, κάτι που υποστηρίζεται και από το σχέδιο.

Το ασπρόμαυρο σχέδιο είναι από τα καλά της graphic novella αυτής. Μαύρο μελάνι όπως ταιριάζει στο θέμα,  με λεπτομέρειες και σκιάσεις που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα βαριά και σκοτεινή. Το φως και το σκοτάδι παίζουν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι και διαγράφουν τους ήρωες και τα πρόσωπα. Το cover απλά απαράδεκτο.

Το να καταπιάνεται κανείς με ένα θέμα σα τον Frankenstein, που έχει καταντήσει franchise (αν ψάξω είμαι σίγουρη θα βρω κούπες και ταμπακιέρες Frankenstein), είναι από μόνο του δύσκολο. Το να προχωρείς σε ένα τέτοιο εγχείρημα χωρίς όραμα, καταλήγει σε αποτυχία.