PRISON PIT: BOOK ONE
Writer/Artist: Johnny Ryan
Fantagraphics Books
Δε θα έλεγα πως πιστεύω ιδιαίτερα στους ανθρώπους. Δεν περιμένω πολλά από αυτούς και δε νομίζω πως είναι ιδιαίτερες οι πιθανότητες να δω κάποιον να βελτιώνεται. Και ούτε με θεωρώ ιδιαίτερα αισιόδοξο άνθρωπο. Δεν πιστεύω δηλαδή πως είναι ιδιαίτερα πιθανό κάποιος που συστηματικά αποτυγχάνει στο οτιδήποτε να τα καταφέρει κάποια στιγμή. Για αυτό ίσως βρίσκω τόσο συγκινητικές τις περιπτώσεις ανθρώπων που δείχνουν να ξεπερνούν ό,τι έχουν κάνει μέχρι τώρα και αντεπεξέρχονται με επιτυχία στις εκάστοτε περιστάσεις. Και για αυτό ίσως δέχομαι να δώσω μια ακόμα ευκαιρία σε περιπτώσεις που θεωρώ καμμένες από χέρι ή (εν προκειμένω) να αγοράσω comics ανθρώπων που δε θεωρώ πως έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν (όπως Johnny Ryan).
… και κάπου εδώ, συνήθως μετά από μια ιδιαίτερα αφηρημένη και γενικόλογη εισαγωγή, γράφω δυο λόγια για την υπόθεση του comic. Έλα, όμως, που το συγκεκριμένο comic δεν έχει καθόλου υπόθεση. Ή (για να είμαι πιο ακριβής) η υπόθεση του είναι: διαμελισμοί, εξωγήινοι, ακρωτηριασμοί, έντερα, νεκροφαγία, κι άλλοι διαμελισμοί, σεξουαλικά υπονοούμενα και απεικονίσεις και κάποιοι επιπλέον εξωγήινοι αλλά και κάποιοι που δεν πέθαναν παρά το διαμελισμό τους.
Αν σκεφτεί κανείς πως στα πρώτα τεύχη του SCHIZO έβλεπα τον Brunetti σαν τον “thinking man’s Johnny Ryan” (κάτι που καθιστούσε τον Johnny Ryan σαν τον “Brunetti του φτωχού”) τότε θα μπορούσα να πω πως το PRISON PIT είναι το “FIGHT OR RUN για ανεγκέφαλους”. Γιατί εκεί που o Kevin Huizenga (GANGES, OR ELSE, CURSES) έκανε παπάδες φτιάχνοντας ένα crossover ανάμεσα σε comics και video games, o Johnny Ryan παραπέμπει σε κάποιο gory hack’n’ slash game που ολοκληρώνεται με κάτι που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει μόνο ως “συμβιωτική πεολειχία”.
Δεν θα έλεγα πως το PRISON PIT δεν έχει καθόλου αρετές αλλά σίγουρα είναι πολύ καλά κρυμμένες. Γενικά, ο ρυθμός του comic είναι αρκετά καλός, τα παράξενα πράγματα που συμβαίνουν είναι σχεδόν πάντα σαφή και κάποιος καλοπροαίρετος μπορεί σίγουρα να βρει κάποιες πιο έξυπνες στιγμές (κυρίως ως προς το στήσιμο τους). Από την άλλη, πιστεύω πως τα σκατολογικά τεύχη του ANGRY YOUTH COMICS (ή τα στριπάκια του BLECKY YUCKERELLA) έχουν πολύ καλύτερα στιγμιότυπα από ότι μπορεί κανείς να βρει στο PRISON PIT.
Αν με ρωτήσετε τι περισσότερο πίστευα πως θα έβρισκα διαβάζοντας το PRISON PIT, σίγουρα δε μπορώ να πω πως περίμενα περισσότερα. Δεν πιστεύω πως αξίζει να επενδύσετε τα χρήματα σας σε αυτό, τη στιγμή που υπάρχουν τόσο ενδιαφέροντα πράγματα εκεί έξω για να ανακαλύψετε, αλλά, από την άλλημ υποθέτω πως ο κάθε δημιουργός μπορεί να έχει το κοινό του και δεν μπορώ να αποκλείσω πως το PRISON PIT μπορεί και να βρει το δικό του κοινό.
Κι αν νιώθετε πως είστε σε πολύ καμένο mood μπορείτε να δείτε και το παρακάτω live performance (;;;) του PRISON PIT:
