THE ALCOHOLIC

Η σκιά όλα τα λεφτά!

Writer: Jonathan Ames
Artist: Dean Haspiel
DC Comics (Vertigo)

Ένας άνδρας ξυπνάει μετά από τρελό μεθύσι σε ένα αμάξι. Και δεν είναι μόνος. Στο αμάξι βρίσκεται μια γυναίκα-νάνος που τον πιέζει να κάνουν έρωτα. Όχι, ο άτυχος φίλος μας δεν έπεσε σε κάποια τρύπα ακολουθώντας ένα άσπρο κουνέλι. Αλλά ήπιε, ήπιε πολύ, κάτι που θα κατάλαβες και από τον τίτλο, τι είδους αλκοολικός δεν πίνει; Σαν να μη του έφτανε αυτό, έρχεται η αστυνομία και ο τύπος τρέχει και καταφεύγει στην παραλία κάτω από μια αποβάθρα, καλύπτεται με άμμο και αρχίζει να μας λέει την ιστορία του. Ο ήρωας μας είναι ο Jonathan A. και μοιάζει – τι μοιάζει, δηλαδή, φτυστός είναι – με το συγγραφέα Jonathan Ames (που έχει γράψει την τηλεοπτική σειρά BORED TO DEATH και τα WAKE UP, SIR!, THE EXTRA MAN), με τη καραφλίτσα, τη τεράστια μύτη, όλα.

Ο ήρωας-συγγραφέας ξεκινά να μας αφηγηθεί τη ζωή του και να μας εξηγήσει πώς βρέθηκε να είναι λιώμα βράδυ μαζί με μια γριά-νάνο και μισοχωμένος στην άμμο. Ο Ames ακολουθώντας τα βήματα του Bukowski μας παρουσιάζει έναν ήρωα που στη ζωή του αισθάνθηκε ξένος και που προσπάθησε να βρει τη θέση του μέσα από τις ουσίες. Μια ζωή ενός αυθεντικού beatnik συγγραφέα, όπως  ο Kerouac, που γράφει για να ζει και ζει για να πίνει. Δε χρειάζεται, όμως, να είναι κανείς εξοικειωμένος με τους beatniks για να παρακολουθήσει αυτή την ιστορία τη γεμάτη χιούμορ. Χιούμορ είπα; Ναι, έχει και χιούμορ. O Ames ξεφτιλίζει εντελώς τον εαυτό του… ε… τον ήρωα ήθελα να πω. Παρουσιάζει τις σεξουαλικές του αποτυχίες, τις εξευτελιστικές στιγμές του, το εντερικό πρόβλημά του, τη Monika Lewinsky. Και μέσα σε όλα αυτά το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την απώλεια των φίλων, των γονιών, της αγάπης καθώς και το σοκ της 11/9 στη Νέα Υόρκη. Τι να κάνεις μπροστά σε όλα αυτά; Να κλάψεις, να γελάσεις, να εκνευριστείς; Όλα αυτά και τίποτα. Απλά να το διαβάσεις.

Να το διαβάσεις για να δεις και το σχέδιο του Dean Haspiel (THE QUITTER, AMERICAN SPLENDOR) που είναι απλά άψογο. Ασπρόμαυρο με μελάνια που φωτίζουν και σκιάζουν όσα θέλουν. Οι γραμμές του είναι ευθείες και σκληρές, κάνοντας την εικόνα καθαρή και δυναμική. Οι οπτικές είναι κινηματογραφικές και είναι από τις στιγμές που αισθάνομαι ότι λόγος και εικόνα γίνονται απολύτως ένα. Και έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε αυτά τα συχνά άχαρα panels όπου οι ήρωες κουβεντιάζουν, σπάζοντας το panel στα δύο.

Παρόλο που ομολογώ ότι δε το περίμενα (λατρεύω τον Kerouac αλλά ο Bukowski με εκνευρίζει) είμαι χαρούμενη που το διάβασα. Η ιστορία ρέει άφθονη σαν αλκοόλ αλλά ευτυχώς δεν έχω hangover.