ΩΜΕΓΑ: ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΗΡΩΕΣ

Σενάριο/Σχέδιο/Χρώμα: Χρήστος Μακροζαχόπουλος
Ψυχής Τα Λαμπυρίσματα

Το συγκεκριμένο comic προσδιορίζει το ύφος του ως “Άλμπουμ Χιουμοριστικής Εικονιστόρησης”, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα αναγράφονται στη σελίδα που παρέχει της απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τους συντελεστές της έκδοσης. Στην πραγματικότητα, όμως, το ΩΜΕΓΑ, αν και, θεωρητικά, αντιστοιχεί στον χαρακτηρισμό που του προσδίδει ο εκδότης του, είναι δίχως αμφιβολία ένα κλασικό superhero parody, και μάλιστα, από αυτά που επιφέρουν ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα υποσχόμενα, τουλάχιστον όσον αφορά τα γούστα αυτού του αναγνώστη/συντάκτη.

Το ΩΜΕΓΑ εξιστορεί τις περιπέτειες της ομώνυμης ομάδας υπερηρώων. Μιας ομάδας που αναλαμβάνει δράση εντός των συνόρων της χώρας μας, ενώ τα μέλη της φέρουν ονόματα όπως “Αρχιμανδρίτης” (τυγχάνει να είναι και ο αρχηγός), “Φούσκας”, “Γάτας”, “Κλανάς”, “Βυζαρού” και “Walk-Man”. Πιστεύω πως τα ονόματα που παρέθεσα δεν χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις σχετικά με τις ξεχωριστές δυνάμεις του κάθε μέλους, εκτός αν δεν έχετε την δυνατότητα να φανταστείτε τις ξεχωριστές ιδιότητες ενός ανθρώπου που ονομάζεται “Κλανάς”, ή μιας γυναίκας που την αποκαλούν “Βυζαρού”.

Κάπου εκεί είναι και η παγίδα στην οποία πέφτει με τα μούτρα ο δημιουργός του ΩΜΕΓΑ. Το χιούμορ που βγάζει στο comic, πέρα από τρομερά προφανές, είναι φτηνό, διακρίνεται από έλλειψη πνεύματος, και γενικά χαρακτηρίζεται από ένα επίπεδο που δεν μπορώ παρά να χαρακτηρίσω ως γυμνασιακό, “κάνω-χαβαλέ-στο-προαύλιο-πριν-χτυπήσει-το-κουδούνι”, ενώ παρόμοια προβλήματα έχει και το ιδιαίτερα αδύναμο σχέδιο του. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ “είναι τόσο κακό που μου προκαλεί σχεδόν πονοκέφαλο”, όταν βλέπω το profile page ενός χαρακτήρα (υπάρχουν και τέτοια) με το κωδικό όνομα Κύκλωπας, και από κάτω να αναγράφει “Πραγματικό Όνομα: Σκοτ Καλοκαίρης”. Άουτς! Που είναι τα παυσίπονα;

Επίσης, ως βάση για τη παρωδία του, ο Μακροζαχόπουλος επέλεξε τα superhero comics προηγούμενων δεκαετιών, και συγκεκριμένα αυτά της Marvel, αναγνώσματα με τα οποία έχουν γαλουχηθεί γενιές ολόκληρες αναγνωστών στη χώρα μας. Η επιλογή αυτή, μοιάζει ασφαλής, δεδομένης των συνθηκών αυτών, αλλά από την άλλη, θέτει το comic εκτός της σημερινής πραγματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται από την παρούσα εκδοτική κίνηση. Με λίγα και απλά λόγια, η παρωδία που επιχειρεί το ΩΜΕΓΑ, είναι ανεπίκαιρη, αφού δεν ασχολείται με το σήμερα.

Όσο για την τοποθέτηση του εντός την Ελληνικής πραγματικότητας, δεν γίνεται κάποια ιδιαίτερη εμβάθυνση, με τη σάτιρα να παραμένει στην επιφάνεια, με αναφορές σε κάποια γνωστά ονόματα και καταστάσεις. Δεν υπάρχει κάμιά συγκεκριμένη προσέγγιση της γενικότερης πραγματικότητας που βιώνουμε σε αυτή τη χώρα, κάτι που καθιστά το ΩΜΕΓΑ προϊόν για αποκλειστική κατανάλωση από τους spandexάκηδες.

Αν το GIANT SIZE FASCISTS του Κων είναι ένα καλό παράδειγμα comic που λειτουργεί ως υπερηρωική παρωδία, αλλά παράλληλα και ως σάτιρα σε πολλαπλά επίπεδα, τότε το ΩΜΕΓΑ είναι το (πολύ) μικρό αδερφάκι του, που έχει μείνει πίσω και αναγκαστικά, λόγο κοινών χαρακτηριστικών, δεν μπορεί να αποφύγει τις συγκρίσεις με το μεγάλο αδερφό του. Και δυστυχώς χάνει, με μεγάλη διαφορά…