Τοp 20 Comic Book Movies: 5. SUPERMAN

Directed By: Richard Donner
Starring: Christopher Reeve, Margot Kidder, Gene Hackman
Warner Bros

Όσοι με γνωρίζουν λίγο περισσότερο από περιστασιακά (ή τέλος πάντων δεν ανησυχώ μην τους φρικάρω με συζητήσεις για comics), ξέρουν ότι ο Superman είναι πιθανώς ο (A-list) χαρακτήρας που συμπαθώ λιγότερο από όλους, για μια πλειάδα λόγων. Ασχέτως με το ποιοι είναι οι ίδιοι οι λόγοι, όταν κάθομαι να τους αναλογιστώ συνειδητοποιώ ότι όλοι ανάγονται στο πώς γράφεται ο Superman συνήθως: ως ένας υπερφυσικός, μπουνταλάς πρόσκοπος με σοβαρό (πλην συγκαλυμμένο) “holier than thou” complex.

Αυτό ταυτόχρονα εξηγεί γιατί οι πρώτες 2 ταινίες του Superman είναι ανάμεσα στις αγαπημένες μου όλων των εποχών, από αυτές που έχουν βασιστεί σε comics: υπάρχει μέσα αρκετά έντονα (για ταινία του είδους τουλάχιστον) το επιστημονικό κομμάτι, ο Superman εμφανίζεται πραγματικά επινοητικός και βέβαια, μια κλασική διαπάλη καλού και κακού, εμφανίζεται αναγκαία, όχι απλά για σεναριακούς λόγους, αλλά με βασική αιτία το ότι τα δύο συνυπάρχουν για ένα χρονικό διάστημα και η πορεία σύγκρουσής τους είναι προδιαγεγραμμένη από τους “φυσικούς νόμους”. Τουλάχιστον, κάπως έτσι το εξηγεί ο Lex Luthor. Αυτό μας φέρνει και στον τελευταίο, προφανή ίσως, λόγο της αγάπης μου για τη συγκεκριμένη ταινία: ένα φανταστικό cast ηθοποιών με τον καθένα να φαίνεται πως διασκεδάζει αφάνταστα τον ρόλο του, ενώ κατά ευρέως κοινή ομολογία δεν μπορεί να υπάρξει άλλος Superman μετά τον συχωρεμένο τον Christopher Reeve.

Ο λόγος που παραθέτω τις σκέψεις μου πάνω στην ταινία πριν την υπόθεσή της, είναι πρώτον επειδή η βασική ιδέα είναι τόσο γνωστή που θέλω να αποφύγω να γίνω βαρετός και δεύτερον βρίσκω το τέλος της λίγο σαχλό. Η υπόθεση ξεκινά, με τα γνωστά από τα comics: την καταστροφή του Krypton και την αποστολή της διαστημικής κάψουλας στη Γη, όπου και τη βρίσκουν οι Kent και αποφασίζουν να μεγαλώσουν το εξωγήινο αγόρι σαν να ήταν δικό τους παιδί. Ακολουθεί η σταδιακή αποκάλυψη των ικανοτήτων του Kal-El ή Clark, τα εφηβικά του χρόνια και τελικά η ανακάλυψη του terraforming crystal του Jor-El, με τον οποίο ο Clark πάει στον Βόρειο Πόλο και φτιάχνει το Fortress of Solitude, όπου εκπαιδεύεται από τη φασματική μορφή του πατέρα του στη χρήση των δυνάμεών του, καθώς και σε όλες τις αναγκαίες επιστήμες για να προστατέψει τον νέο του κόσμο.

Ακολουθεί η μετάβαση στη Metropolis, όπου πιάνει δουλειά στην Daily Planet και γνωρίζεται με τον Perry White, τη Lois Lane και τον Jimmy Olsen, με την κοινωνικά αδέξια, ντροπαλή, δημοσιογραφική του persona. Πριν από τις διάσημες σκηνές της “μεταμόρφωσής” του σε Superman, της διάσωσης της Lois Lane από ένα τρομακτικό ατύχημα με ελικόπτερο και την πλέον πασίγνωστη μουσική που κάνει κάθε ειλικρινές fanboy να γίνει Ευχούλης από τη ανατριχίλα (τα-τα-ταααν, τα-τα-τα-τα-τααν, τα-τα-ταααν κλπ.), γνωρίζουμε τον villain της υπόθεσης που δεν είναι άλλος από τον Lex Luthor. Ευφυής κακοποιός, ο οποίος θεωρεί ότι ο Superman είναι για αυτόν ό,τι ο Sherlock Holmes για τον καθηγητή Moriarty, έχει το σατανικό (;) σχέδιο να ανατινάξει το τεκτονικό ρήγμα του San Andreas και να βυθίσει την Καλιφόρνια, με στόχο μια μεσιτική απάτη δισεκατομμυρίων σχετική με τις κοντινές ερημικές εκτάσεις (το concept είναι πολύ, πάαααρα πολύ far out και εάν πραγματικά σας ενδιαφέρει μπορείτε να πάτε εδώ).

Για να μην πολυλογούμε, αυτό μεταφράζεται σε 2 πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές (εκ των οποίων η μία προγραμματίζεται λάθος από τον λακέ του Luthor, Otis, τον οποίο υποδύεται ο Ned Beatty) και μια παγίδα με κρυπτονίτη για τον Superman. Αναγκασμένος να σταματήσει πρώτα τον “αδέσποτο” πύραυλο και έπειτα να αντιμετωπίσει τις καταστροφές από την έκρηξη του ρήγματος, ο Superman δεν προλαβαίνει να σώσει τη Lois Lane, η οποία πεθαίνει και αυτός αποφασίζει να παραβεί τους νόμους της φυσικής και να γυρίσει πίσω το χρόνο (αλλάζοντας τη φορά περιστροφής της Γης περί τον άξονά της!) για χάρη της.

Πρέπει να παρατηρήσω, ότι, έχοντας σπουδάσει Φυσική, το bogus science της ταινίας μου φάνηκε αρκετά πειστικό μέχρι αυτό το σημείο (όταν την ξαναείδα πριν από μερικά χρόνια): από την εξήγηση του γιατί ο κρυπτονίτης προκαλεί στον Superman ραδιενεργή δηλητηρίαση, μέχρι την ανατίναξη του ρήγματος και φυσικά το μπλοκάρισμα της όρασης του Superman από τον μόλυβδο. Αυτό όμως το τελευταίο σημείο μου φάνηκε τόσο παράλογα εξωπραγματικό (πρακτικά αν είχε κάνει κάτι τέτοιο θα είχε καταστρέψει τη Γη με περίπου 5 διαφορετικούς τρόπους), ώστε το κλείσιμο της ταινίας μου έδωσε μια αίσθηση σεναριακής αμηχανίας. Ωστόσο, για την εποχή που βγήκε και τον τρόπο που παρουσίασε το υπερηρωικό στοιχείο ώστε να προκαλέι ακόμα και σήμερα ρίγη συγκίνησης, αξίζει να βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες ταινίες της λίστας.

(Ανδρέας Μιχαηλίδης)

SUPERMAN Trailer