20th CENTURY BOYS
Writer / Artist: Urasawa Naoki
VIZ Media
Έχω αναφέρει ξανά το manga αυτό και στο top 100 και γενικότερα, όταν βερμπαλίζω για τα πράγματα που μου αρέσουν. Συνήθως όταν διαβάζω κάτι καλό αρχίζω να μιλάω συχνά για αυτό, μέχρι που στο τέλος όλοι οι γνωστοί μου το διαβάζουν κι εκείνοι, και καταλήγουν να το διαβάζουν και οι γνωστοί τους και οι γνωστοί εκείνων και…και… Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά νομίζω ότι το να μιλάς για κάτι που σου αρέσει σε άλλους τους δίνει την ευκαιρία να διαβάσουν κάτι που δεν ξέρουν, με πιθανότητα να αρέσει και σε αυτούς και να χαρούν όσο χαιρόμουν κι εγώ όταν το διάβαζα. Πράγμα πάντα ευχάριστο.
Ο Kenji Endou μεγάλωσε τη δεκαετία του ’60. Όπως και οι γονείς μου (ίσως να γεννήθηκαν λίγο πιο μετά από τον Kenji, ειν’αλήθεια…). Τότε τηλεόραση είχαν λίγοι, κάποια στιγμή κάτι τρελοί χοροπήδησαν στο φεγγάρι και υπήρχαν πολύ καλά πράγματα να ακούσει κανείς στο πικάπ. Ο κόσμος τότε είχε αρχίσει να αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς (όπως και τώρα άλλωστε, απλώς τότε οι αλλαγές ήταν πιο θεαματικές νομίζω σε σχέση με τις τωρινές, που είναι εξέλιξη πραγμάτων που ήδη υπάρχουν και όχι τελείως καινούρια πράγματα). Ο Κenji σκεφτόταν ότι όταν μεγάλωνε θα υπήρχαν μεγάλα ρομπότ (τότε ήταν με τηλεχειριστήριο και όχι με cockpit ή στολή όπως τα Gundam), περίμενε να πάει στην μεγάλη έκθεση με τα περίπτερα από όλο τον κόσμο που θα είχαν “πολλά επιστημονικά πράγματα” να δουν (ακόμα και φεγγαρόπετρες), φανταζόταν ότι στο μέλλον θα είχαν όπλα “ρέιζορ” (laser->lazor->razor) και ότι θα γινόταν σπουδαίος κιθαρίστας.
Και όταν δεν κρύβονταν από του νταήδες του χωριού, Yanbo και Mabo, τα παιδιά έφτιαχναν ιστορίες που έγραφαν στο Βιβλίο Της Προφητείας, για το τι θα γινόταν όταν ήταν μεγάλοι, για τις απειλές που θα έβαζαν το Τόκιο σε κίνδυνο, αυτούς που θα το έσωζαν, το πόσο cool θα ήταν στα 40 τους όλοι… O Kenji, ο Otcho, ο Maruo, ο Mon-chan, ο Yoshitsune, o “Donkey” και η Yukiji.
Ο Kenji στα 40 του μεγαλώνει μόνος του το μωρό της εξαφανισμένης αδερφής του, τρέχοντας πέρα δώθε για να προλάβει τις δουλειές του πρώην-κάβα-νυν-μίνι-μάρκετ-franchise καταστήματος που λειτουργεί με τη μάνα του, η οποία γκρινιάζει συνεχώς (για το τι θα ‘λεγε ο μακαρίτης ο πατέρας του και το πόσο απογοητευμένη είναι) και τρώει από το εμπόρευμα. Το συγκρότημα που είχε κάποτε δεν υπάρχει πια και η κιθάρα του είναι ξεκούρδιστη. Και η ζωή κυλάει επειδή έτσι πρέπει.
Κάποιο από τα μέλη της παλιάς παρέας αυτοκτονεί, μία ολόκληρη οικογένεια εξαφανίζεται από τη γειτονιά (και δεν έχουν πληρώσει και τα ποτά που αγόρασαν από το κατάστημα του Kenji :P), ένα περίεργα οικείο σήμα κάνει την εμφάνισή του και μια σκιώδης “αίρεση”, με αρχηγό κάποιον που όλοι αποκαλούν “Φίλο”, αρχίζει να απλώνει τα πλοκάμια της, ο Kenji βλέπει να ζωντανεύουν σημάδια των “προφητειών” που ο ίδιος και οι φίλοι του είχαν κάνει. Ένας “Φίλος” που κανείς δεν θυμάται από την παρέα και οικειοποιείται το σήμα που είχε φτιάξει ο Otcho “μόνο για φίλους”. Ο “Φίλος” που νιώθει σαν τον Michael Collins και ενώ οι άλλοι χοροπηδάνε στο φεγγάρι, κάθεται κλεισμένος στη σεληνάκατο και κοιτάει κολλημένος στο φινιστρίνι με δάκρυα στα μάτια. Ο “Φίλος” που αιωρείται στον αέρα κάνοντας τους φίλους του να τον λατρέψουν σαν θεό. Ο “Φίλος” που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο και να τον κάνει δικό του.
Ποιος είναι ο “Φίλος” και τι σχέδια έχει ακριβώς; Τι μπορεί να κάνει ένας παρολίγον ροκ-σταρ με ένα μωρό στην πλάτη του που τρέχει να κυνηγήσει τους άστεγους που κλέβουν κολατσιό από το μαγαζί;
Πολλά περισσότερα από όσα περιμένουν οι άλλοι και από όσα νομίζει…
Είκοσι δύο συν δύο (τα τελευταία ως 21st CENTURY BOYS) volumes από τον “μάστορα” του σασπένς Naoki Urasawa, θα σας κάνουν να νιώσετε νοσταλγία για μια εποχή που δεν ήσαστε καν γεννημένοι (όχι όλοι ακριβώς, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ), να σκεφτείτε πώς περιμένατε εσείς το μέλλον όταν ήσαστε παιδιά και πώς περιμένετε τα επόμενα χρόνια. Το manga “τρέχει” σχεδόν παράλληλα στη δεκαετία του ’60, γύρω από το 2000 και το 2014 με flash-backs και flash-forwards (μπράβο, σαν το Lost :P), οπότε αν τυχόν δεν τα πάτε καλά με αυτά καλύτερα να το αφήσετε (και αυτό είναι το μόνο μειονέκτημα και για συγκεκριμένους ανθρώπους μόνο). Το σχέδιο είναι πολύ καλοδουλεμένο και μπορεί μερικές φορές να δείτε χαρακτήρες που μοιάζουν με χαρακτήρες του MONSTER επειδή του Urasawa του αρέσει να σχεδιάζει μερικά πρόσωπα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (μερικοί τον κατηγορούν ότι δεν έχει μεγάλη γκάμα σχεδιασμού χαρακτήρων, αλλά αν σκεφτούμε πόσοι χαρακτήρες υπάρχουν στο 20CB καταλαβαίνουμε ότι δεν τίθεται ζήτημα). Το σενάριο μπορεί να φανεί απλοϊκό στην αρχή σε μερικούς (έχω βαρεθεί να ακούω να μου λένε για το URANYA και το PEPPERMINT όταν το περιγράφω :P) αλλά γρήγορα αρχίζουν τα “περίεργα” και η προσμονή για το επόμενο volume είναι έντονη (έχουν βγει 7 volumes από την Viz στα αγγλικά και συνεχίζουν να βγαίνουν).
