Top 15 Cthulhu Mythos Comics: 12. NEONOMICON [NSFW]

Writer: Alan Moore
Artist: Jacen Burrows
Colorist: Juanmar
Avatar

Μετά από κάμποσο καιρό, επιστρέφουμε επιτέλους στη λίστα των Top 15 Cthulhu Mythos Comics.
Σειρά έχει το πιο αμφιλεγόμενο της λίστας, σημείο έντονης και επανειλημμένης τριβής (αυτό ακουγόταν λιγότερο πρόστυχο το μυαλό μου) μεταξύ της Εκκλησίας του Alan Moore και των Moore-haters. Μη ανήκοντας σε οποιαδήποτε από τις πιο πάνω συνομοταξίες, ελπίζω να μπορέσω να εστιάσω στο comic καθαυτό.

Το NEONOMICON είναι η φυσική συνέχεια του THE COURTYARD (No.9 της λίστας), επίσης του Alan Moore και είναι πιθανόν το πιο αναφορικό στον Lovecraft, δίχως να αποτελεί adaptation ή να τον έχει ως πρωταγωνιστή. Η ιστορία ξεκινάει ουσιαστικά λίγο καιρό μετά το τέλος του COURTYARD, με τον πρώην πράκτορα του FBI, Aldo Sax, κλεισμένο σε ένα υπερσύγχρονο και politically correctly named άσυλο για εγκληματίες.

Ο Sax, μετά από μια deep cover αποστολή στο Red Hook (όπως ο επίσης ομοσπονδιακά ορμώμενος Thomas Malone στο HORROR AT RED HOOK), βρέθηκε να σκοτώνει με ένα περίτεχνο τελετουργικό δύο ανθρώπους, ενώ πλέον μιλάει μόνο την ακαταλαβίστικη γλώσσα της R’lyeh. Όταν τα κρούσματα τέτοιων τελετουργικών φόνων αρχίζουν ξαφνικά να πολλαπλασιάζονται, οι πράκτορες Gordon Lamper και Merrill Brears επισκέπτονται τον Sax για να αντλήσουν πληροφορίες, αλλά δεν βγάζουν άκρη, με μία εξαίρεση: όλα μοιάζουν να ξεκινούν στο Club Zothique του Red Hook…

Μια έφοδος στο club οδηγεί τους πράκτορες στο διαμέρισμα του Johnny Carcossa, ενώ τα σεξουαλικά και τελετουργικά paraphernalia που βρίσκουν εκεί (μαζί με το πτώμα της μητέρας του), σε ένα εξειδικευμένο μαγαζί στο Salem της Μασαχουσέτης, την πόλη στην οποία πιστεύεται ότι ο Lovecraft βάσισε το Innsmouth. Από το μαγαζί στο cult και από εκεί στο τελετουργικό όργιο που θα φέρει τους πράκτορες σε επαφή, τόσο με τα όρια της ανθρώπινης διαστροφής, όσο και με την αλήθεια πίσω από τα γραπτά του Lovecraft…

Δεδομένου ότι η σειρά βρίσκεται ακόμα μόλις στο τεύχος #4, σκοπίμως δεν αναφέρω περισσότερα για την πλοκή, για την περίπτωση που κάποιος το παρακολουθεί μηνιαία. Ας μιλήσουμε όμως για δύο πολύ ιδιαίτερα στοιχεία του, εκ των οποίων το ένα αποτελεί και το εντονότερο σημείο κριτικής. Αυτό, είναι η παρουσία, όχι μόνο αλλόκοτων οργίων και trans-racial (as in, human and not) sex, αλλά και full (frontal, lateral, whatever) nudity ατόμων αμφότερων φύλων και ποικίλλων ηλικιών. Θα ομολογήσω ότι υπήρξαν ένα-δυο σημεία που ακόμα κι εγώ ένιωσα το μεσημεριανό μου να αποζητά την επιστροφή στον καθαρό αέρα και όντως αποτελεί την πιο θεμελιώδη απόκλιση από τον Lovecraft – όλες του οι ιστορίες ήταν χαρακτηριστικά asexual και ο ίδιος καταγεγραμμένα sexually dysfunctional.

Ας δούμε όμως τα cults υπό ένα σύγχρονο (και εδώ, ελαφρώς φουτουριστικό) πρίσμα. Σε ένα τεράστιο ποσοστό έχουν κοινό παρονομαστή το σεξ και δη το περίεργο ομαδικό σεξ. Εκτός αυτού, σε μια εποχή που τα πάντα είναι εμπορευματοποιημένα σε κάποιο (συνήθως μεγάλο) βαθμό, με την πορνογραφία να λαμβάνει την μερίδα του λέοντος των οπτικοακουστικών μέσων, πόσο παράξενο και “μη ρεαλιστικό” είναι ένα Cthulhu cult με έμφαση σε περίεργα sex toys και άλλα τινά; Όχι ιδιαίτερα πιστεύω.

Το δεύτερο στοιχείο και πολύ πιο κοντά στην “πηγή”, είναι η ενσωμάτωση του Cthulhu Mythos των H.P. Lovecraft και Clark Ashton Smith στην “πραγματικότητα” του κόσμου όπου εκτυλίσσονται τα γεγονότα του comic. Για παράδειγμα, δεν είναι μόνο ο Lovecraft ιστορικό πρόσωπο, αλλά και ο χαρακτήρας του από το RED HOOK, Robert Suydam. Δεν είναι απλώς popular horror culture οι ιστορίες, αλλά π.χ. ο Obed Marsh από το SHADOW OVER INNSMOUTH υποτίθεται ότι έχει βασιστεί στον ιστορικό Jack Boggs από το Salem. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η μυθολογία του Lovecraft και η ζωή του είναι εξίσου αληθινά για τους χαρακτήρες, θολώνοντας τα όρια μεταξύ του τι πιθανώς φαντάστηκε και τι γνώριζε.

Αν και στο τεύχος #3 υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον twist στην πλοκή, η βασική αδυναμία του comic είναι ότι ακόμα δεν έχει προδιαγράψει την πορεία του, διατηρώντας κάθε δυνατότητα να έχει πατατοειδή εξέλιξη. Θέλω να ελπίζω ότι αυτό δεν θα συμβεί, αλλά επ’ ουδενί δεν το αποκλείω. Αν υπάρχει μια σταθερή αξία, αυτή είναι το σχέδιο του Burrows και τα χρώματα του Juanmar, που δίνουν στο comic μια βρώμικη, σάπια αίσθηση, αρμόζουσα στο υλικό προέλευσης.