ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ

Writer/Artist: Νίκος Σταυριανός
Αυτοέκδοση

Άλλο ένα Comicdom Con Athens (drum roll) τελείωσε και σιγά σιγά περνάει και η κατάθλιψη της επόμενης μέρας. Αυτό που σε πιάνει όταν έχεις κοπιάσει πολύ για κάτι, το βλέπεις να πραγματοποιείται, το βλέπεις να αρέσει και ξαφνικά τελειώνει. Εδώ, όσοι με διαβάζετε τακτικά, είμαι σίγουρος ότι περιμένετε έναν μακροσκελέστατο απολογισμό του Con, αλλά θα σας κάνω έκπληξη. Βλέπετε, ενώ μου αρέσουν πολύ οι απολογισμοί, τους προτιμώ μαζί με ένα ποτηράκι ουίσκυ. Έτσι, μπορείς να μιλάς με τις ώρες, χωρίς να κινδυνεύεις να μεταμορφωθείς σε θείο Αιμίλιο.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μιλάς και για τα προβλήματα ή τα πράγματα που πήγαν στραβά, ή έστω όχι όπως ακριβώς είχαν σχεδιαστεί. Είναι λογικό ότι σε κάθε διοργάνωση τέτοιου είδους και τέτοιου μεγέθους, θα υπάρχουν glitches, εδώ ολόκληρο Matrix είχε τέτοια. Όπως έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν, και δεν θα κουραστώ να λέω, το feedback και η καλοπροαίρετη κριτική, είναι πολύτιμα εργαλεία για όλους εμάς. Ο λόγος που η λέξη καλοπροαίρετη είναι με bold είναι πολύ συγκεκριμένος και πιστεύω κατανοητός. Υπάρχουν βέβαια και σχόλια που φτάνουν στ’ αυτιά μου, τα οποία ενώ δεν πιστεύω ότι είναι από κακή πρόθεση, μου φαίνονται, πώς να το πω, άδικα. Όπως για παράδειγμα μια φράση που διάβασα σε ένα blog: “οι υπογραφές από άγνωστους σχεδιαστές“. Στην αρχή φαντάστηκα ότι η φράση αυτή αναφερόταν στους καλεσμένους και πραγματικά η πιθανότητα να θεωρεί κάποιος τον Chris Ware άγνωστο μου φάνηκε κάπως…

Αφού το σκέφτηκα καλύτερα, υποθέτω ότι μιλάμε για τους δικούς μας δημιουργούς. Σίγουρα, κάποιος που δεν παρακολουθεί συστηματικά την ελληνική σκηνή comics, θα έχει πολλά άγνωστα ονόματα και πρόσωπα. Σίγουρα, ο Κώστας Λαμπρόπουλος που έχει έρθει με το πρώτο του album δεν είναι στην ίδια κλίμακα με κάποιον που έχει εκδοθεί καμιά 30αριά φορές στην καριέρα του. Και τελικά γνωστός είναι μόνο ο Αρκάς; Το “γνωστός/άγνωστος” είναι σαφώς σχετικά και έχουν να κάνουν με το ποιούς ρωτάμε κάθε φορά και την σχέση τους με τον εκάστοτε χώρο.

Πέρα από τις γενικολογίες και το τι πιστεύω γι αυτές, νομίζω ότι ένα από τα πιο ωραία πράγματα που συμβαίνουν στο Comicdom Con Athens, είναι ότι κανείς έχει την ευκαιρία να δει comics αλλά και τους δημιουργούς τους, να μιλήσει μαζί τους, να του υπογράψουν τα έργα τους και εν γένει, να έρθει κοινό και δημιουργός πιο κοντά. Ναι, καταλαβαίνω ότι αυτή την άποψη δεν την συμμερίζονται όλοι, όπως ο συγγραφέας του προαναφερθέντος post, αλλά πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον να σας μιλάει για τότε που είχε συναντήσει τον τάδε και είχαν μιλήσει και πόσο πολύ είχε χαρεί;

Σήμερα λοιπόν, θα σας παρουσιάσω έναν τέτοιον “άγνωστο” δημιουργό. Μέσα στην αθωώτητα των 8 χρόνων του, ο Νίκος Σταυριανός φαντάστηκε ότι ο πιο σύντομος δρόμος για να μαζέψει τα χρήματα που χρειαζόταν για να πάρει το Nintendo που ήθελε, ήταν να κάνει ένα comic. Αν ήταν λίγο μεγαλύτερος (αλλά όχι πολυ), υποθέτω ότι θα τον ενδιέφερε περισσότερο η δόξα και οι γυναίκες που περιβάλλουν έναν καλλιτέχνη, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για μιαν άλλη φορά και ας επιστρέψουμε στις ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ.

Το 4 σέλιδο αυτό διαμαντάκι (επιτρέψτε μου την έφραση) χρειάστηκε 5 ολόκληρες μέρες από τον περιορισμένο χρόνο του Νίκου, γιατί είχε και σχολείο, όπως δήλωσε ο ίδιος. Επιμένετε να θέλετε να σας αιτιολογήσω το “διαμαντάκι” έτσι; Ωραία λοιπόν. Οι ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ είναι το πρώτο ελληνικό comic, που γνωρίζω εγώ, το οποίο εξαντλήθηκε μέσα στις 2 πρώτες ώρες κυκλοφορίας του! Η αλήθεια είναι ότι κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό, ως άλλωστε επιβάλει το σύγχρονο marketing, αλλά καθόλη τη διάρκεια του τριημέρου, συναντούσα κόσμο που μου έλεγε με παράπονο ότι δεν πρόλαβε να το προμηθευτεί.

Περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Οι ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ είναι μια μίνι ιστορία, για ένα από τα αθλιότερα αθλήματα που υπάρχουν, το οποίο έχει και Ελληνική προέλευση. Η αλλαζονία του ταυρομάχου και μια αναπάντεχη τροπή στην εξέλιξη περιγράφονται γλαφυρότατα μέσα σε τρεις σελίδες, χωρίς ίχνος διαλόγου. Στα πρότυπα του Peter Kuper, ο Νίκος Σταυριανός λέει μια ιστορία χωρίς διάλογο και όπως είχε συμβεί και στο THE SYSTEM, ο αναγνώστης έχει ξεκάθαρη εικόνα για το τι συμβαίνει.

Εντάξει, μην ακούσω κανέναν να παραπονιέται για έλλειψη σεναριακού βάθους, έτσι; Το ζήτημα είναι ότι τόσο στην ομώνυμη ιστορία,  όσο και στην έξτρα ιστορία στο οπισθόφυλλο (“Η γάτα και το στρώμα νερού”), όλες οι βασικές αρχές του sequential story telling ακολουθούνται κατά γράμμα, σε βαθμό που φαντάζει περίεργο για έναν τόσο μικρό δημιουργό. Θα σας πω μόνο ότι μέχρι και προοπτική έχει το σχέδιο.

Φανταστείτε λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, ο Νίκος να έχει ασχοληθεί με το comic και να έχει εκδοθεί κανονικά και όλοι εμείς που έχουμε αυτή την δουλειά του, να σκάσουμε σε εκείνο το signing με τις ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ στο χέρι…