LIVES Vol.1

Writer: Masayuki Taguchi
Artist: Masayuki Taguchi
Publisher: Tokyopop

Disclaimer:

Το σημερινό μου post απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε ενηλίκους. Οι ανήλικοι της παρέας να ξέρουν ότι αν τους τσακώσει κανείς, δεν έχουν δικαιολογία. Οι ενήλικοι της παρέας, από την άλλη, να ξέρουν ότι επίσης δεν έχουν δικαιολογία σε περίπτωση που το εργασιακό τους περιβάλλον δεν επιτρέπει τέτοια αναγνώσματα. Τέλος, οι γονείς που δεν έχουν ιδέα ότι τα ανήλικα παιδιά τους κάθονται και διαβάζουν τέτοια σκουπίδια, δεν έχουν δικαιολογία, τελεία.

Tokyopop, η αγαπημένη! Ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσα να συμπαθήσω έστω και λίγο αυτή την εταιρεία. Πάντα μου φαινόταν υπεροπτική και ξιπασμένη, βλέπετε. Σίγουρα ήταν (sic) μία από τις εταιρείες με τη μεγαλύτερη εκδοτική δραστηριότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες (και όχι, αγαπητή φιλόλογε, αρνούμαι να το γράψω “Ενωμένες Πολιτείες” – ούστ!), αλλά τέτοια παραδείγματα είχαμε και σε άλλες αγορές (χουμ χουμ) και όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν λέει και πολλά πράγματα από μόνο του. Νομίζω ότι αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο, ήταν ότι από ένα σημείο και μετά άρχισε να γεμίζει την αγορά με πραγματικά μέτριους τίτλους και δεν μιλάω μόνο για τα μισητά (για-κάποιους-άλλους-δεν-μιλάμε-για-μένα-τώρα) OEL. Οικονομολόγος δεν είμαι ευτυχώς, αλλά όταν άκουσα ότι η Kodansha είπε “Kaput” στην Tokyopop, ε, όσο να ‘ναι δεν το θεώρησα και πολύ καλό. Και να που τα προαισθήματα που πολλοί είχαν, βγήκαν αληθινά και η Tokyopop πήρε όχι απλά την κάτω βόλτα, αλλά ασανσέρ για την κόλαση. Τέρμα! Ότι πήρατε πήρατε, άλλα δεν έχει!

Και να που έρχομαι εγώ σήμερα, να σας κάνω ένα review για έναν τίτλο της Tokyopop, ο οποίος δεν πρόκειται να συνεχίσει ποτέ. Ωραίος τύπος δεν είμαι; Όλα γίνονται για έναν λόγο, αγαπητέ αναγνώστη, και σαφώς δεν θα έχανα την ώρα μου, ούτε θα σπαταλούσα την δική σου, αν δεν υπήρχε λόγος να κάνω αυτό το review. Για την ακρίβεια μάλιστα, υπάρχουν δύο λόγοι: Masayuki Taguchi και βυζιά. Και για να μη λες ότι είμαι και κανάς διεστραμμένος, δες, τα έγραψα με σειρά σπουδαιότητας.

Ο Masayuki Taguchi είναι αυτός που ανέλαβε το σχέδιο της manga μεταφοράς του BATTLE ROYALE, το οποίο επίσης έχει εκδοθεί από την Tokyopop. Όσοι το έχετε διαβάσει, θα θυμάστε ασφαλώς ότι το σχέδιό του είναι εκπληκτικό. Θα θυμάστε επίσης μια μικρή (ή όχι και τόσο μικρή) λεπτομέρεια: Το σενάριο στο BATTLE ROYALE έχει κάνει ο Koushun Takami, ήτοι όχι ο Masayuki Taguchi. Γιατί μπορεί να το λέω αυτό, θα ρωτήσετε, και θα σας απαντήσω ότι στο LIVES, ο Masayuki Taguchi έχει αναλάβει και σενάριο και σχέδιο και καταλάβατε τώρα τι είπα όσο πιο διακριτικά γίνεται.

Μιας και περί ου ο λόγος, το σενάριο του LIVES βασίζεται σε μία πολύ καλή κατά τη γνώμη μου ιδέα. Μια βροχή μετεωριτών πλήττει ανελέητα το Τόκυο, προκαλώντας πολύ μεγάλες καταστροφές. Κάποιοι εκ των θυμάτων μεταφέρονται “κάπου αλλού”, πιθανότατα σε μια άλλη διάσταση, έχοντας “αλλάξει”. Φανταστείτε ένα προϊστορικό σκηνικό με πολύ πυκνή βλάστηση, άγρια ζώα και κίνδυνο να παραμονεύει πίσω από κάθε φυλλωσιά και είστε πολύ κοντά στο τι συμβαίνει. Κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές μας έχει επίσης αποκτήσει την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε κάποιου είδους τέρας. Η γκάμα του Taguchi πιάνει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ζωικού βασιλείου, από θηλαστικά μέχρι ερπετά, ή, πιο σωστά, τερατώδεις εκδοχές αυτών.

Όπως συμβαίνει και στη φύση, ο αγώνας για την επιβίωση είναι μέρος της καθημερινότητας και κανείς δεν κάθεται να αναρωτηθεί αν το λιοντάρι έχει δικαίωμα ή όχι να κατασπαράξει την “αδελφή αντιλόπη”. Όχι αγάπη μου! Λιοντάρι πεινάει, λιοντάρι τρώει, εκτός αν καταφέρεις να ξεφύγεις. Ε, κάπως έτσι είναι και τα πράγματα σε αυτόν το μυστηριώδη κόσμο, στον οποίο βρέθηκαν οι ήρωές μας, οι οποίοι πολύ σύντομα θα καταλάβουν ότι οι επιλογές τους δεν περιλαμβάνουν την συζήτηση. Είπαμε, ο κίνδυνος παραμονεύει πίσω από κάθε φυλλωσιά και ο μόνος τρόπος που έχουν για να μείνουν ζωντανοί είναι να παλέψουν. Για να κάνει την βαριά αυτή ατμόσφαιρα λίγο πιο ελαφριά ο Taguchi, αποφάσισε να γεμίσει αυτόν τον εχθρικό κόσμο με το κατεξοχήν σύμβολο της ηρεμίας και της ασφάλειας, το γυναικείο στήθος. Ξέρω ότι οι αναγνώστες άρλεκιν θα διαφωνήσουν μαζί μου και θα μου αναφέρουν 2.500 περίπου τίτλους όπου “την κράτησε σφιχτά πάνω στο ηλιοκαμμένο του στήθος και αυτό την έκανε να νιώθει τόσο ασφαλής”, αλλά σοβαρά τώρα, ρωτήστε κανέναν ψυχολόγο για τα μωρά που θηλάζουν και τα ξαναλέμε.

Έτσι, λοιπόν, έχουμε ατελείωτα βυζιά (γιατί πλέον δεν μπορείς να τα αποκαλέσεις στήθη), panty shots, και, όπως πολύ εύστοχα διάβασα στο Baka Updates, strategically torn clothing! Επίσης, έχουμε βία όση τραβάει η ψυχή σας, αίμα, έντερα και άλλα τέτοια χαριτωμένα, αλλά μας λείπουν δύο πράγματα: Πρώτον και σημαντικότερον, μας λείπει το τέλος. Αν και ολοκληρώνεται σε μόλις δύο τόμους, όπως είπαμε η Tokyopop είναι πιο βαθιά στον βυθό κι από τον Leonardo Di Caprio και δεν πρόκειται να βγάλει τον δεύτερο τόμο. Οι γαλλομαθείς, έχετε μια ευκαιρία, αν θέλετε, καθώς έχει εκδοθεί επίσης από την Soleil. Οι υπόλοιποι, ξέρετε… Το δεύτερο που μας λείπει είναι το σενάριο. Ναι, όπως είπα, η ιδέα είναι πολύ καλή, παίζει με την ανθρώπινη φύση και τις ζωώδεις καταγωγές μας, αλλά έχει τόσο βάθος όσο μια wannabe σταχτοπούτα και, δυστυχώς, δεν καταφέρνει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις. Αν ήταν hentai, θα ήμουν διατεθημένος να το κρίνω με πολύ μεγάλη ανεκτικότητα, αλλά δεν είναι (και μη μου πεις ότι εσύ βλέπεις τσόντες για την υπόθεση).