BEST OF #16: 2011 – Part One

Φτάσαμε, λοιπόν, στο τέλος της χρονιάς και δε νομίζω πως μπορεί να υπάρχει πιο ταιριαστό φινάλε από ένα συνολικό Top 20 με τα καλύτερα comics αυτών των 12 μηνών!

Δεν σας κρύβω πως, αρχικά, όταν μου πέρασε για πρώτη φορά από το μυαλό να φτιάξω αυτήν εδώ τη λίστα, την είχα στο μυαλό μου περισσότερο ως Top 10, μια και ήμουν απολύτως βέβαιος πως αποκλείεται να υπάρχουν (πολύ) περισσότερα από δέκα πρόσφατα comics, που να τα θεωρώ πραγματικά καλά. Αποδείχτηκε, όμως, πως είχα κάνει πολύ μεγάλο λάθος, καθώς η αρχική καταγραφή μου, περιλάμβανε 26 διαφορετικά comics, τα οποία θα μπορούσαν – θεωρητικά – να βρουν θέση σε μια τέτοια λίστα.

Όπως ήταν φυσικό, πήρα αμέσως την απόφαση να κάνω την “επέκταση” σε Top 20, το οποίο, για λόγους δικής σας αναγνωστικής άνεσης και δικής μου συγγραφικής ηρεμίας, θα χωριστεί σε δύο μέρη. Ας δούμε, λοιπόν, μαζί, τα μισά από τα 20 αγαπημένα μου comics για το 2011.

Disclaimer: Σε αντίθεση με τους κανόνες που τηρούμε όταν φτιάχνουμε τα συνολικά Top 100/Top 50, στο Comicdom, αποφάσισα, σε αυτήν εδώ την εντελώς προσωπική λίστα, να λάβω ως κριτήριο την ημερομηνία κυκλοφορίας ενός comic στην Αμερικανική αγορά. Οπότε, αν δείτε κάποιο manga, ή κάποιο ευρωπαϊκό, που η original έκδοση του δεν ήταν μέσα στο 2011, μη φρικάρετε. Δική μου είναι η λίστα και την κάνω ότι θέλω…

20. PAYING FOR IT
Writer/Artist: Chester Brown
Drawn & Quarterly

Ναι, πρέπει να παραδεχτώ πως όταν το πρωτοδιάβασα, δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα. Το βρήκα αδικαιολόγητα ογκώδες, υπερβολικά φλύαρο, επαναλαμβανόμενο και ανεξήγητα “κλινικό” στην προσέγγιση του. Σίγουρα ήμουν πολύ πιο αρνητικός από τον Άρη Κώτση.

Από την άλλη, όμως, δεν αρνήθηκα ποτέ ότι είναι τεχνικά αρτιότατο, πανέξυπνο, άριστα δομημένο και αντιμετωπίζει ένα “δύσκολο” θέμα (ενδεχομένως, θα μπορούσε να θεωρηθεί και “ταμπού”) πολύ μεθοδικά και προσεκτικά, χωρίς “κορώνες” και περιττές ακροβασίες. Ο Brown ξέρει πως οι θέσεις του πάνω στο θέμα της πορνείας δεν είναι ούτε συνηθισμένες ούτε ιδιαίτερα δημοφιλείς, αλλά δεν καταφεύγει σε φτηνούς συναισθηματισμούς, ή πεισματικά στηλώματα των ποδιών, προσπαθώντας να αποδείξει ότι “όλοι οι άλλοι είναι τρελοί”. Απλά παραθέτει τα επιχειρήματα του και ο καθένας μπορεί να βγάλει όποιο συμπέρασμα θέλει…

Η δεύτερη ανάγνωση που έκανα στο PAYING FOR IT, λίγες εβδομάδες πριν, με έκανε να “μαλακώσω” αρκετά τις ενστάσεις μου. Αυτό, σε συνδυασμό με την “επιβεβαίωση” των αρετών και των πλεονεκτημάτων του, με οδήγησε να του δώσω μια θέση στο Top 20.

19. RACHEL RISING
Writer/Artist: Terry Moore
Abstract Studio

Εντελώς “ξερά”, με βάση τα όσα έχω διαβάσει έως τώρα, η αντανακλαστική μου αντίδραση θα ήταν να του δώσω μια αρκετά υψηλότερη θέση. Για να είμαι ειλικρινής, αυτά τα λίγα που έχω δει στα τρία πρώτα τεύχη, με έχουν ιντριγκάρει τρομερά: δολοφονίες, γυναίκες που επιστρέφουν στη ζωή χωρίς να ξέρουν πως και γιατί συνέβη αυτό, χαρακτήρες να εμφανίζονται από το πουθενά και να είναι ολοφάνερο, μέσα σε ελάχιστα panels, πως θα παίξουν τεράστιο ρόλο στο γενικότερο plot.

Γενικά, το RACHEL RISING είναι κάθε μήνα στην κορυφή του reading pile μου, καθώς διαβάζω κάθε τεύχος πριν από οτιδήποτε άλλο!

Θα μου πείτε, τότε, γιατί το έχω τόσο χαμηλά; Πολύ απλά, γιατί αισθάνομαι ότι έχω διαβάσει πάρα πολύ λίγα μέχρι στιγμής. Το plot progress είναι τρομερά αργό και κάθε τεύχος μοιάζει σαν να διαβάζει κανείς μια σελίδα ενός μυθιστορήματος. Οπότε, δεν νιώθω πως έχω διαβάσει “αρκετό” για να δώσω μεγαλύτερη βαθμολογία. Αν είχε τους ρυθμούς του ECHO, τότε ακόμη και με τρία μόνο τεύχη θα το είχα σίγουρα μέσα στο Top 10.

18. THE HIDDEN
Writer/Artist: Richard Sala
Fantagraphics Books

Ο Richard Sala είναι, πραγματικά, πολύ περίεργη περίπτωση δημιουργού. Οι ικανότητες και το ταλέντο του δεν αμφισβητούνται και πολύ συχνά η θεματολογία του είναι αρκετά “πιασάρικη” ώστε να μπορεί – θεωρητικά – να προσεγγίσει το ευρύ κοινό. Παρ’ όλα αυτά, η εμπορική του απήχηση είναι σχεδόν μηδαμινή, καθώς μοιάζει να ακροβατεί σταθερά σε αυτή την αμήχανη κατάσταση του “πολύ indie για το mainstream και όχι αρκετά σοφιστικέ για το alternative”.

Όπως και να ‘χει, αυτοί που γουστάρουν τη δουλειά του, περιμένουν πως και πως κάθε νέο του project και ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο υπογράφων.

Το THE HIDDEN διαθέτει τα περισσότερα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έργο του Sala: ρετρό αισθητική, απλά (αλλά και “γεμάτα”) plots, τρόμος, σέξι γυναίκες (μη φανταστείτε, όμως, κάτι στο στιλ του Jeffrey Scott Campbell, ή του Adam Hughes!), τερατόμορφες φιγούρες, τρελοί επιστήμονες και όλα τα συναφή. Εντάξει, δεν φτάνει στα δυσθεώρητα ύψη του THE CHUCKLING WHATSIT (ή ακόμη και του DELPHINE), αλλά είναι ένα εξαιρετικό comic που αξίζει να αναζητήσετε.

17. DETECTIVE COMICS
Writer/Artist: Tony Daniel
DC Comics

Αν κάποιος μου έλεγε, πριν από μερικούς μήνες, ότι θα έβαζα ένα comic το οποίο γράφει και σχεδιάζει ο Tony Daniel, στα 20 καλύτερα της χρονιάς (οποιασδήποτε χρονιάς!), μάλλον θα γελούσα, ή μπορεί και να τον χτυπούσα στο κεφάλι (εξαρτάται από το ποιός ήταν ο “κάποιος” και με τι διάθεση είχα ξυπνήσει εκείνη την ημέρα).

Έλα, όμως, που ήρθε αυτό το καταραμένο “New 52” relaunch/reboot/revamp της DC, το οποίο με οδήγησε να δοκιμάσω πάρα πολλούς τίτλους, που, υπό άλλες συνθήκες, δύσκολα θα διάβαζα. Μέσα σε αυτούς ήταν και το DETECTIVE (ίσως επειδή πάντα ήθελα να έχω το DETECTIVE COMICS #1 στη συλλογή μου και το original κοστίζει μερικές δεκάδες χιλιάδες δολάρια – αν το βρεις!), αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν έτρεφα και πολλές ελπίδες. Από πότε είναι συγγραφέας ο Tony Daniel;;;

Έλα όμως που διαψέυστηκα και πάλι! Ο Daniel γράφει έναν εξαιρετικά “σωστό” Batman, χειρίζεται άριστα το όλο background της Gotham και των ανθρώπων που πλαισιώνουν τον Νυχτερίδα και φυσικά το σχέδιο του είναι απλά υπέροχο. Μοναδική ένσταση, το υπερβολικό gore των πρώτων τευχών, που μοιάζει λίγο “off” σε ένα main bat-title, αλλά νομίζω πως αυτό είναι περισσότερο σημάδι των καιρών, παρά συνειδητή επιλογή του καλλιτέχνη.

16. HUNTINGTON, WEST VIRGINIA: ON THE FLY
Writer: Harvey Pekar
Artist: Summer McClinton
Villard Books

Η ουσιαστικά τελευταία δουλειά του αείμνηστου Harvey Pekar, μπορεί να μην είναι τόσο συναρπαστική (ή ακόμη και τόσο καλόγραμμένη) όσο οι περισσότερες από τις προηγούμενες, αλλά παραμένει ένα σημαντικό comic, που είναι απείρως καλύτερο από τα περισσότερα comics που κυκλοφορούν εκεί έξω.

Ίσως να φταίει λίγο η θεματολογία, καθώς στο συγκεκριμένο comic κολλάμε πολύ περισσότερο στους ανθρώπους που γνωρίζει ο Harvey στα συγκεκριμένα ταξίδια του, παρά στον ίδιο και τις σκέψεις/θέσεις του επί παντός επιστητού.

Ίσως να φταέι αρκετά και το artwork της Summer McClinton, που αν και είναι “επαρκής” και εμφανώς ταλαντούχα, δεν δείχνει να έχει φτάσει στο σημείο εκείνο που να μπορεί να προσδώσει όλες τις πτυχές που απαιτούνται από ένα script του Pekar.

15. GREEN RIVER KILLER: A TRUE DETECTIVE STORY
Writer: Jeff Jensen
Artist: Jonathan Case
Dark Horse

Αντιγράφω από το snapshot review που είχα γράψει πριν λίγες εβδομάδες, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί πιστεύω πως τα είπα πολύ καλά εκεί (modest, too!):

Το GREEN RIVER KILLER αφηγείται την ιστορία του Tom Jensen, ντετέκτιβ του τμήματος ανθρωποκτονιών του Seattle, ο οποίος ήταν ένας από τους αστυνομικούς που ανέλαβαν να αποσπάσουν την τελική ομολογία του Gary Ridgway, γνωστού και ως Green River Killer, που σκότωσε δεκάδες γυναίκες στην πολιτεία της Washington από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έως και τα μέσα των 90s, αλλά και να “συνεργαστούν” με τον serial killer, για να ανακαλύψουν τα θαμμένα πτώματα των θυμάτων.

Μέσα στις σελίδες του graphic novel, γνωρίζουμε πολύ καλά τον Jensen, μπαίνουμε βαθιά μέσα στο μυαλό και την ψυχή του και συνειδητοποιούμε πως τελικά η δουλειά του homicide detective δεν είναι τόσο συναρπαστική και γεμάτη ένταση, όπως θέλουν να μας πείσουν οι τηλεοπτικές σειρές, αλλά μπορεί να διαθέτει άλλου τύπου συγκινήσεις και ανατροπές. Επίσης, το comic μας δίνει μερικές μόνο φευγαλέες ματιές στην ψυχοσύνθεση του ίδιου του δολοφόνου, αποφεύγοντας πολυσύνθετες και συχνά υπερ-συναισθηματικές αναλύσεις, οι οποίες, ας μη γελιόμαστε, συνήθως είναι άστοχες, καθώς βασίζονται περισσότερο σε υποθέσεις παρά σε γεγονότα.

Η αφήγηση και οι ώριμοι, ρεαλιστικοί διάλογοι του συγγραφέα Jeff Jensen (που είναι γιος του Tom και, όπως λέει και ο ίδιος, πάντα ήθελε να διηγηθεί την ιστορία του πατέρα του και όσα εκείνος έζησε στα σχεδόν 20 χρόνια που έμεινε στην υπόθεση), παντρεύονται θαυμάσια με το απλό, καθαρό και λιτό artwork του Jonathan Case, ο οποίος επιτυγχάνει άριστα αποτελέσματα στην αποτύπωση συναισθηματών και σκέψεων, στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Συνολικά, ένα εξαιρετικό comic, που σίγουρα ανήκει στα κορυφαία της χρονιάς που φεύγει.

14. JOHN BYRNE’S NEXT MEN
Writer/Artist: John Byrne
IDW Publishing

Τί να πω για τον John Byrne; Ο άνθρωπος είναι απλά τεράστιος δημιουργός και από καθαρά τεχνικής απόψεως, οι τωρινές δουλειές του είναι οι καλύτερες της καριέρας του. Μπορεί να λείπει, σε ένα βαθμό, το στοιχείο της έκπληξης, ή του εντυπωσιασμού, αλλά το storytelling είναι απλά αλάνθαστο και το artwork βρίσκεται χιλιόμετρα μπροστά από τις δουλειές του στα 80s με τις οποίες έγινε ευρύτερα γνωστός.

(Και οι οποίες, για εντελώς συναισθηματικούς λόγους και μόνο, εξακολουθούν να θεωρούνται από τους fans ως “οι καλύτερες του”. Wake up, fanboy! Δεν είνα καλύτερες, απλά είναι αυτές που διάβασες όταν ήσουν μπέμπης και τα μοναδικά άλλα αναγνώσματα σου ήταν τα φριχτά ιταλικά Popeye!!!)

Όπως και να ‘χει, δεν θα κουραστώ ποτέ να το λέω: Σχεδιαστικά και αφηγηματικά, ο Byrne κάνει, αυτή την περίοδο, την καλύτερη δουλειά της καριέρας του. Ομολογουμένως τα σενάρια στερούνται λίγο της σπίθας και του ενθουσιασμού που είχε ο δημιουργός μέχρι τα 90s (πόσες ιδέες μπορεί να έχει ένας άνθρωπος μέσα του;), αλλά είναι σίγουρα πολύ καλύτερα από το 99% των mainstream comics που, υποτίθεται πως, στοχεύουν στο ίδιο κοινό…

13. BATMAN
Writer: Scott Snyder
Artist: Greg Capullo
DC Comics

Εδώ και αρκετό καιρό, άκουγα πολύ καλά πράγματα για τον Scott Snyder ως συγγραφέα και για τη δουλειά του στο pre-reboot DETECTIVE COMICS, συγκεκριμένα, αλλά δεν είχε τύχει να διαβάσω κάποιο τεύχος, καθώς κρατούσα τις αποστάσεις μου από τα τεκταινόμενα στο DC Universe.

Ως σωστό θύμα του έξυπνου marketing, όμως, πιάστηκα στη φάκα του “New 52” και δοκίμασα σχεδόν 30 από τους 52 νέους τίτλους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή, αλλά σε ορισμένες (λίγες, είναι η αλήθεια) άλλες, αισθάνθηκα την ανάγκη να στείλω ένα complimentary basket με κρασιά και τυριά, στον άνθρωπο που πήρε την απόφαση για το reboot και με “έσπρωξε” να δοκιμάσω κάποιους τίτλους.

Μέσα σε αυτούς, είναι και το BATMAN του (τελικά!) εξαιρετικού Scott Snyder και του πάντα καλού Greg Capullo. Ο Snyder γράφει τον Batman ακριβώς όπως θα έπρεπε, πατώντας πάνω στα βασικά που ξέρουμε για τον χαρακτήρα και χωρίς να αισθάνεται την αναγκη να προσθέσει πολλά “δικά του” και να μετατρέψει τον ήρωα σε όχημα για να πει τις ιστορίες που αυτός θέλει. Όπως έχει πει και ο John Byrne (πάλι αυτός!) το θέμα δεν είναι να προσαρμόσεις τον χαρακτήρα στις δικές σου ιστορίες, αλλά να προσαρμόσεις τις ιστορίες σου στον χαρακτήρα που σου προσφέρεται. Οι corporate-owned ήρωες είναι παιχνίδια που στα δανείζει ο ιδιοκτήτης για να παίξεις, αλλά πρέπει να μην τα σπάσεις και να τα επιστρέψεις στην ίδια, πάνω-κάτω, κατάσταση στην οποία τα παρέλαβες. Ο Snyder δείχνει να το έχει καταλάβει πολύ καλά αυτό.

12. OPTIC NERVE #12
Writer/Artist: Adrian Tomine
Drawn & Quarterly

Το ότι είχα, γενικά, απογοητευτεί από τη δουλειά του Tomine, τα τελευταία χρόνια, δεν είναι μυστικό. Είχα βρει το προηγούμενο storyline του OPTIC NERVE, “Shortcomings”, αφάνταστα βαρετό, αδικαιολόγητα φλύαρο (όχι με την έννοια του “πολυλογάδικου”, αλλά με αυτή του “μιλάει χωρίς να λέει τίποτα”), ενώ ο πρωταγωνιστής του ήταν από τους πλέον αχώνευτους στην ιστορία του παγκόσμιου fiction, αλλά χωρίς να είναι ούτε στο ελάχιστο συναρπαστικός ή ενδιαφέρον. (Σίγουρα έφταιγε και το γεγονός ότι όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που εμφανίζονταν στην ιστορία, ήταν εξίσου “ασυμπάθιστοι”!)

Γενικά, τον είχα σχεδόν ξεγράψει ως δημιουργό, μια και έβλεπα πως πλέον κινείται σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις από αυτές που με ενδιέφερε εμένα να δω, ενώ πίστευα και ότι είχε κολλήσει σε μια συγκεκριμένη μανιέρα, χωρίς να τον αποσχολεί να εξερευνήσει νέους αφηγηματικούς και θεματικούς δρόμους.

Η άποψη μου άλλαξε απόλυτα, όμως,  με την ανάγνωση του 12ου τεύχους του OPTIC NERVE, το οποίο ήταν απλά εξαιρετικό! Το πρώτο μισό του τεύχους, με τίτλο “Hortisculpture” είναι ένα απλά μαγικό ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, δωσμένο όμως με μια αμιγώς χιουμοριστική/σατιρική διάθεση, κάνωντας τα βαριά (στη θεωρία) θέματα, πολύ πιο ευκολοχώνευτα (υποψιάζομαι, σε μερικές περιπτώσεις, ακόμη και εντελώς άφαντα!). Ο Tomine παίζει με τις τεχνικές και τη δομή του καθημερινού newspaper strip και προσαρμόζει τέλεια τις αρετές και τις αδυναμίες του format, στην ιστορία που θέλει να διηγηθεί.

Το δεύτερο μισό είναι πιο “classic Tomine”, χωρίς όμως την υπέρμετρη… κλαψομουνίαση, που μάστιζε τη δουλειά του τα τελευταία χρόνια. Το “whine” έχει δώσει τη θέση του στο “wit” και ελπίζω πως αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση και όχι μια παροδική αλλαγή.

11. REUNION
Writer/Artist: Pascal Girard
Drawn & Quarterly

Όπως θα καταλάβατε, ενδεχομένως, από το review που είχα γράψει πριν 7 μήνες, βρίσκω το όλο concept του high school reunion αρκετά αδιάφορο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και ιδιαιτέρως συναρπαστικό όταν αποτελεί θέμα για comics/ταινίες/τηλεοπτικές σειρές.

Ο Girard προσεγγίζει το θέμα (και τους δικούς του δαίμονες) με τον δέοντα συναισθηματισμό, – που είναι απαραίτητος όταν μιλάμε για πράγματα που σχετίζονται με την παιδική/νεανική ηλικία μας – χωρίς ψευδεπίγραφες αποστασιοποιήσεις και υπεράνω υφάκι. Παραδέχεται πως αυτό το reunion είναι σημαντικό για τον ίδιο και μας προσκαλεί σε ένα thought process, κατά το οποίο θα καταφέρει, ενδεχομένως, να το “ξορκίσει”, ωριμάζοντας και αφήνοντας οριστικά πίσω του τα εφηβικά του χρόνια.

Η πολύ καλή δουλειά στο λιτό, αλλά απολύτως ταιριαστό, artwork και το εξαιρετικό panelling, σε συνδυασμό με τους θαυμάσιους διαλόγους και κάποια πανέξυπνα τρικ με τα thought balloons, κάνουν το reunion ένα από τα καλύτερα comics της χρονιάς.