TRIO #1

Writer/Artist: John Byrne
Colorist: Ronda Pattison
Leterer: Robbie Robins
Editor: Chris Ryal
IDW

Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί! Όχι, δεν έχω σκοπό να παίξω αυτό το πασίγνωστο παιχνίδι, αγαπητοί μου αναγνώστες, αλλά αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψω τις δυνάμεις των τριών πρωταγωνιστών του τελευταίου πονήματος του John Byrne. Ένας τύπος με πέτρινο σώμα, ένας άλλος με χέρια που μπορούν να γίνουν λεπίδες, και τέλος, μια γυναίκα επίπεδη σαν χαρτί, και αρκετά ελαστική, παρακαλώ. Κάτι που αναπόφευκτα θυμίζει τους Fantastic Four, μείον το ένα μέλος, βέβαια! Όσο για τα κωδικά τους ονόματα; One, Two, Three! Μάλιστα…

Αν η παραπάνω ιδέα είχε αποτυπωθεί σε comic ενός νεώτερου δημιουργού, μια δόση ειρωνείας θα ήταν το λιγότερο αναμενόμενη. Είναι καθαρά παλιομοδίτικη, κάτι που θα έβρισκε κανείς σε ένα τυχαίο τεύχος ενός τίτλου που είχε εκδοθεί πριν από μισό αιώνα. Μια κίνηση του κεφαλιού δεξιά-αριστερά, ακολουθούμενη από μια αναφώνηση “μα τι σκεφτόντουσαν;”, όχι μόνο προβλέπεται, αλλά σχεδόν επιβάλλεται.  Αγαπάω τα Silver Age comics, μεγάλωσα διαβάζοντας τα, αλλά πολλές φορές, όταν τα επισκέπτομαι ξανά, κάνω την παραπάνω κίνηση, όπως την περιέγραψα.

Βέβαια, ο John Byrne μόνο νέος δημιουργός δεν είναι. Σχεδόν 40 χρόνια στην πιάτσα, έχει ζήσει μεγαλεία και έχει γευτεί την επιτυχία με το κουτάλι. Επίσης, το έργο του δεν έχει ειρωνική διάθεση. Ποτέ. Αγαπά τα παλιά superhero comics, γνωρίζει τους κανόνες τους μέσα-έξω και δεν θέλει να τους παραβιάζει, κάθε φορά που παρουσιάζει μια νέα δουλειά που βρίσκεται ενός αυτών.

Το TRIO #1 είναι ένα καλοσχεδιασμένο comic, με τον Byrne να έχει κέφια όταν πιάνει το μολύβι. Δυστυχώς, όταν πιάνει το πληκτρολόγιο του, τα αποτελέσματα δεν είναι ανάλογα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια συρραφή από κλισέ, ελάχιστα ενδιαφέροντες  χαρακτήρες, και μια γενικότερη νοσταλγική διάθεση. Σαν το σενάριο να έχει γραφτεί στον αυτόματο, δίχως να έχει δοθεί κάποια έμφαση στην αναζήτηση στοιχείων που θα το κάνουν να ξεχωρίσει.  Παλιομοδίτικο, άτολμο και νοσταλγικό comic, που αναζητεί τους πιθανούς αναγνώστες του, αποκλειστικά σε όσους ψάχνουν κάτι ανάλογο.

Για να το παίξω και λίγο δικηγόρος του διαβόλου, ο Byrne την ξέρει την δουλειά του. Ο ρυθμός είναι σωστός, οι παρουσιάσεις των χαρακτήρων είναι οι πρέπουσες, και το απαραίτητο cliffhanger έχει την τιμητική του. Ακόμη και με αυτή την αδιάφορη πρώτη ύλη, ο γερό-John καταφέρνει να παρουσιάσει κάτι το αξιοπρεπές. Στον αυτόματο, βέβαια, όπως έγραψα παραπάνω, αλλά έχει μια συνοχή.

Δυστυχώς, το TRIO #1 στερείται της δυνατότητας να ξεχωρίσει. Πέρα από μια νοσταλγική διάθεση, δεν κατάφερε να μου αφήσει τίποτα περισσότερο. Η μέτρια βασική ιδέα, σε ένα βαθμό, και, σίγουρα, ο τυποποιημένος χειρισμός της, είναι οι παράγοντες που το εμποδίζουν να ορθώσει λίγο ανάστημα. Κακή παρένθεση στην καριέρα του John Byrne; To ελπίζω!