ANGELMAN

Writer/Artist: Nicolas Mahler
Fantagraphics Books

Δεν είναι σπάνιο πλέον το φαινόμενο να αγοράζω ένα comic, από το οποίο δεν έχω ιδέα τι να περιμένω. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το ANGELMAN του Nicolas Mahler. Το αγόρασα, έχοντας στο μυαλό μου τον δημιουργό και τίποτε άλλο… Οπότε το περιεχόμενο του ήταν για μένα έκπληξη…

Τον Mahler τον γνώρισα από τις δουλειές του που είχαν δημοσιευτεί στο MOME. Έξυπνα ασπρόμαυρα short stories που συχνά είχαν σαν έμπνευση τους τη ζωή του δημιουργού. Δεν είχα διαβάσει ούτε κάποια από τις προηγουμενες του δουλειές στην Top Shelf (LONE RACER, VAN HELLSING’S NIGHT OFF) ούτε, προφανώς, κάποια έκδοσήη του στα Γερμανικά. Τα πράγματα, όμως, που είχα διαβάσει μου άρεσαν τόσο που ήταν αρκετό να αποκτήσω το ANGELMAN χωρίς να το πολυσκεφτώ… Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξή μου, όταν συνειδητoποίησα πως το ANGELMAN ήταν ένα έγχρωμο superhero comic.

Ο Angelman είναι δημιούργημα τόσο ενός πυρηνικού ατυχήματος σε ένα καθολικό σχολείο όσο και μιας ομάδας συγγραφέων και εκδοτών της Korporate Periodicals, από την οποία κυκλοφορούν τα comics του χαρακτήρα (με εξαίρεση το παρόν graphic novel που κυκλοφορεί από την Fantagraphics – duh!). Ζει στην πόλη Moloch και μάχεται την καθημερινή βία, αλλά και την αγένεια. Οι βασικές υπερδυνάμεις του είναι η ευαισθησία και το γεγονός ότι είναι ανοιχτόμυαλος και καλός ακροατής, ενώ alter ego του είναι μια εκδότης γυναικείου περιοδικού και αρχιεχθρός του ο χειρούργος Gender Bender.

To ANGELMAN αποτελείται από μoνοσέλδα στιγμιότυπα από την καριέρα του υπερήρωα (πολλά από αυτά παρμένα από τα υποτιθέμενα comics), αλλά και από “εξώφυλλα” και έναν επίλογο με τον τίτλο “Πού Βρίσκονται Τώρα”, όπου μαθαίνουμε για τη μοίρα των βασικών χαρακτήρων του comic.

Προφανώς πρόκειται για ένα superhero parody που επιχειρεί να στηλιτεύσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η συγκεκριμένη βιομηχανία, τις editorial αλλαγές κατεύθυνσης, τα παράλογα σενάρια, τις ταινίες και το σχετικό merchandise, τον τρόπο που οι εταιρίες διαχειρίζονται τα πνευματικά δικαιώματα κτλ.. Το “ήσυχο” χιούμορ του Mahler υπάρχει διάχυτο στις σελίδες, κάποιες φορές περισσότερο και κάποιες λιγότερο επιτυχημένα.

Προσωπικά (και αν αφήσουμε κατά μέρος τις δεδομένες ικανότητες του Mahler), το όλο εγχείρημα μου φαίνεται μάλλον άκαιρο… Όχι ότι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται οι Marvel και DC τους χαρακτήρες τους είναι πολύ διαφορετικός σήμερα, αλλά α) γιατί τα συγκεκριμένα συμπεράσματα ανήκουν 1-2 δεκαετίες πίσω και ό,τι σχετικό είχε νόημα να ειπωθεί έχει ήδη ειπωθεί και β) γιατί πλέον αφορούν ένα πολύ μικρότερο σύνολο.

Διαβάζοντας το ANGELMAN, πάντως, μου ήρθε αρκετές φορές στο μυαλό το BIGHEAD του Jeffrey Brown που ομολογώ πως το βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον και έντιμο σαν απόπειρα… To ANGELMAN δε μου φάνηκε κακό (αντίθετα είχε πολλά έξυπνα στοιχεία), αλλά μάλλον άκαιρο, από έναν δημιουργό από τον οποίο περίμενα περισσότερα.

Τον δε παραλληλισμό με το SUPERDUPERMAN! των Harvey Kurtzman και Wally Wood καλύτερα να τον αφήσω ασχολίαστο.