SNAPSHOT REVIEWS 13-09-12

BLACK KISS 2 #1
Writer/Artist: Howard Chaykin
Image Comics

Όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει, υπάρχουν περιπτώσεις που η ίδια η κυκλοφορία ενός comic είναι εξίσου σημαντική (ή και σημαντικότερη) με την όποια καλλιτεχνική του αξία. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν ένας καταξιωμένος συγγραφέας ή σχεδιαστής επιστρέφει μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας, όταν λαμβάνει χώρα κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την ιστορία ενός χαρακτήρα ή όταν ένας μεγάλος δημιουργός ξαναπιάνει κάποια από τις πιο γνωστές και δημοφιλείς δημιουργίες του.

Στην περίπτωση του BLACK KISS 2, έχουμε το τελευταίο. Ο Howard Chaykin επιστρέφει στο comic που τόσο θόρυβο είχε δημιουργήσει πριν από σχεδόν 25 χρόνια (και το οποίο κατέλαβε τη θέση #97 στ0 δικό μας Top 100 των 80s) με τις προσδοκίες των αναγνωστών (τουλάχιστον αυτών που δε διαβάζουν μόνο υπερηρωικά comics) να είναι στα ύψη. Δυστυχώς, όμως, το αποτέλεσμα είναι πολύ κατώτερο του αναμενόμενου.

Σε αντίθεση με το αυθεντικό BLACK KISS, ο Chaykin μοιάζει εδώ να μην έχει απολύτως καμία ιδέα για το τι θέλει να πει και χρησιμοποιεί το σεξ με τρόπο έντονο, απροκάλυπτο και – ενδεχομένως – σοκαριστικό, δίχως όμως να διαφαίνεται κάποια ιστορία πίσω από τα πηδήματα. Τουλάχιστον, όχι κάποια ιστορία που να έχει ένα έστω στοιχειώδες ενδιαφέρον. Σα να μην έφτανε αυτό, και το artwork του άλλοτε σπουδαίου δημιουργού είναι, δυστυχώς, μέτριο (παίζει να είμαι και επιεικής) με αποτέλεσμα να έχουμε ένα ανούσιο, βαρετό και όχι ιδιαίτερο όμορφο comic, που δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να αρέσει σε οποιονδήποτε.

Πρόσφατα, η Diamond UK ανακοίνωσε πως δε θα διανείμει τα επόμενα τεύχη της σειράς. Μπορεί οι λόγοι για τους οποίους η εταιρία οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση να είναι εντελώς λάθος, αλλά πιστέψτε με, μάλλον χάρη κάνει στους αναγνώστες…

GLAMOURPUSS #26
Writer/Artist: Dave Sim
Aardvark-Vanaheim

Δυστυχώς, αυτό είναι τ0 τελευταίο τεύχος της θαυμάσιας σειράς του Dave Sim. Η ανηλεής αγορά δεν μπόρεσε να αντέξει έναν τίτλο σαν αυτόν, που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο και δεν υπακούει στα trends της εποχής (το οποίο είναι εξαιρετικά ειρωνικό, όπως αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε έχει διαβάσει έστω και ένα τεύχος από το comic).

Σύμφωνα, μάλιστα, με το editorial του Sim που δημοσιεύεται στις τελευταίες σελίδες του τεύχους, η κυκλοφορία του GLAMOURPUSS #26 σημαίνει και το τέλος της καριέρας του τεράστιου αυτού δημιουργού στα comics. Όπως πολύ ωμά αποκαλύπτει ο ίδιος, σχεδόν κάθε τεύχος του comic μετά τα 2-3 πρώτα ήταν ζημιογόνο και η επιλογή του να περάσει σε print on demand δεν βοήθησε ιδιαίτερα (μάλλον καθόλου), με τελικό αποτέλεσμα τα τελευταία 5-6 τεύχη να μοιάζουν περισσότερο με limited editions (νομίζω πως υπάρχουν variants της Marvel και της DC που ενδέχεται να τυπώνουν περισσότερα αντίτυπα).

Όσο και αν θλίβομαι για το ότι, πιθανότατα, δεν πρόκειται να δούμε ποτέ την ολοκλήρωση της ongoing αφήγησης που ξεκίνησε ως Ιστορία των φωτορεαλιστών cartoonists και μετεξελίχθηκε στην εξιστόρηση του παράξενου θανάτου του Alex Raymond (άσχετα αν ο Sim αφήνει κάποιες ασαφείς υποσχέσεις ότι θα προσπαθήσει να συνεχίσει να γράφει και να σχεδιάζει την ιστορία, για κάποιο διάστημα, χωρίς να ξέρει αν θα μπορέσει να τη δημοσιεύσει κάπου), αυτό δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε στο ελάχιστο με τη δυσβάσταχτη απώλεια/απουσία/αποχώρηση ενός εκ των κορυφαίων δημιουργών όλων των εποχών, ο οποίος, για σχεδόν 35 χρόνια, άφησε το δικό του ανεξίτηλο αποτύπωμα στο χώρο της 9ης Τέχνης.

Ο θάνατος του (ιδιαίτερα ενεργού ακόμη και στα 87 του χρόνια) Joe Kubert είναι πιθανώς το πιο δυσάρεστο γεγονός για τα αμερικανικά comics, τη χρονιά που φεύγει, αλλά κάτα έναν περίεργο τρόπο, θεωρώ πως ο “χαμός” του Sim, σε μια ηλικία που θεωρητικά είχε περισσότερα από 20 χρόνια δημιουργίας μέσα του, είναι ακόμη πιο τραγικός. Ο Sim υπήρξε, τελικά, θύμα μιας αδηφάγου βιομηχανίας, που ποτέ δεν τον αποδέχτηκε πραγματικά, καθώς και μιας οικονομικής κρίσης, από τις συνέπειες της οποίας κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής…

NATIONAL COMICS: ETERNITY #1
Writer: Jeff Lemire
Artist: Cully Hamner
DC Comics

Σας έχει τύχει ποτέ να διαβάζετε ένα comic και καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, να ακούτε μια φωνούλα, στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας, να ψιθυρίζει “Τί κάθεσαι και το διαβάζεις αυτό, ρε μαλάκα; Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ξοδεύεις σε ανούσια πράγματα!”; Ε, αυτό ακριβώς μου συνέβη διαβάζοντας το συγκεκριμένο one-shot…

Σύμφωνα με την ιστορία που έχει γράψει ο Jeff Lemire, ο Christopher Freeman είναι ένας νεαρός που πέθανε, επανήλθε στη ζωή και πλέον έχει την ικανότητα να ανασταίνει τους νεκρούς, για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Το “catch” είναι ότι ο Chris εργάζεται ως ιατροδικαστής (αλλά όχι σαν αυτούς που βλέπουμε στις ταινίες – ο Chris είναι ο πιο cool και hip ιατροδικαστής όλων των εποχών! Αυτό το καταλαβαίνουμε από το μονίμως μπλαζέ ύφος του, από το hoodie που φοράει και από τα ακουστικά που έχει στα αυτιά του!), οπότε, όπως καταλαβαίνετε, έχει εύκολη πρόσβαση σε όσους νεκρούς θέλει και έτσι μπορεί να λύνει υποθέσεις ανθρωποκτονίας. Σύντομα, βέβαια, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν κάποια πράγματα σχετικά με το δικό του θάνατο (και τη μετέπειτα ανάστασή του) που δεν ήταν ακριβώς όπως φαίνονταν (nothing ever is, really).

Κακό comic. Πολύ κακό. Αν θέλετε ιατροδικαστή που εξιχνιάζει εγκλήματα (περίπου), δείτε το εξαιρετικό DEXTER. Αν θέλετε κάποιον που έχει τη δυνατότητα να ζωντανεύει τους νεκρούς, δείτε το ακόμη πιο εξαιρετικό PUSHING DAISIES. Αν, πάλι, θέλετε οπωσδήποτε να διαβάσετε κάποιο comic, διαβάστε οποιοδήποτε άλλο. (Ναι, ακόμη και το BLACK KISS 2!)

POPEYE #4
Writer: Roger Langridge
Artists: Vince Musacchia, Tom Neely
IDW Publishing

Ως μεγάλος fan του POPEYE του E.C. Segar, θεωρώ πως οτιδήποτε έχουν κάνει οι συνεχιστές του σπουδαίου δημιουργού, τις δεκαετίες που ακολούθησαν το θάνατό του, με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, υστερεί σημαντικά σε οποιαδήποτε σύγκριση. Ακόμη και το αναγνωρισμένο και πολυθρύλητο πολυετές run του Bud Sagendorf δε με συγκίνησε ιδιαίτερα, καθώς πιστεύω πως έχανε κάτι από το core του ευέξαπτου και παντελώς αμόρφωτου ναύτη.

(Μοναδική εξαίρεση, ως τώρα, ήταν τα εκπληκτικά cartoons των Fleischer Studios, στα 30s και 40s, που μπορεί να είχαν σημαντικές διαφοροποιήσεις από τον κόσμο του Segar, αλλά διέθεταν τη δική τους, μοναδική μαγεία.)

Αυτό έχει αλλάξει εδώ και λίγους μήνες, καθώς ο αγαπημένος του Άρη Κώτση, Roger Langridge, έχει καταφέρει να γράψει ορισμένες από τις κορυφαίες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον σπανακοφάγο! Συνδυάζοντας καυστικό (αλλά όχι ειρωνικό) χιούμορ, πανέξυπνους (αλλά όχι εξυπνακίστικους) διαλόγους, ενδιαφέρονται plots και θαυμάσια γνώση και χρήση όλων των χαρακτήρων του cast, ο Langridge, σε συνεργασία με εξαιρετικούς σχεδιαστές, όπως ο Tom Neely, έχει δημιουργήσει ένα υπέροχο all-ages comic, που μπορεί να διασκεδάσει και να ψυχαγωγήσει εξίσου από αθώα εξάχρονα παιδιά μέχρι κυνικούς μεσήλικες μαλάκες σαν εμένα.

Μοναδικό μου παράπονο ότι το comic βγαίνει μόνο μια φορά το μήνα! (Και πιστέψτε με, δεν περίμενα ποτέ ότι θα έλεγα κάτι τέτοιο από τη στιγμή που τα comics πέρασαν το φράγμα των δύο δολαρίων στο cover price!!!)