Kiss That Frog

Είναι Κυριακή βράδυ. Επόμενη μέρα έχω σχολείο, δεν έχω καταλάβει τι θέλουν οι συναρτήσεις από τη ζωή μου και δεν έχω καταλάβει και τι θέλω εγώ από τις συναρτήσεις.  Σκέφτομαι:  τα μαθηματικά δε με θέλουν στη ζωή τους. Γιατί να επιμένω; Σέρνομαι, λοιπόν, μέχρι το PC, ξέροντας ότι στο χώρο των webcomics θα υπάρχει πάντα μια ζεστή αγκαλιά για ‘με.

Τι το ήθελα; Μπήκα στο thewebcomiclist και άρχισα να πειραματίζομαι, μήπως βρω κάποιο καινούριο διαμαντάκι, να περάσουμε μαζί τη δύσκολη βραδιά. Όμως, το random search σε web comics lists είναι λίγο σα να φιλάς βατράχους, μέχρι να εμφανιστεί ο πρίγκιπας. Θα εμφανιστεί, δε λέω, αλλά μέχρι τότε… yuk! Δεν είχα τόση υπομονή. Μετά από αυτό και αυτό, αποφάσιsα να πάω να βρω ένα παλιό web-φιλαράκι που είχα καιρό να τσεκάρω.

PANDYLAND it is then! Μου αρέσει το χιούμορ του. Έχει στοιχεία από το random χιούμορ που χαρακτηρίζει το μισό internet και τον κυνισμό που διακατέχει το άλλο μισό, σε πολύ σωστό και μετρημένο συνδυασμό. Ο λόγος, όμως, που πραγματικά το ξεχωρίζω, είναι το πόσο απρόβλεπτο είναι. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μαντέψεις το αστείο που έρχεται στο τελευταίο panel. Ή, ακόμα, σε κάποια strip δεν υπάρχει καν αστείο. Υπάρχει μία cruel εκδοχή πραγματικότητας που σε μαυρίζει κάπως… Επειδή, λοιπόν, τα strips είναι τόσο ιδιόρρυθμα, τα ξεχνάς μέχρι να τα ξαναδιαβάσεις. Για αυτό κι εγώ αφήνω 4μηνα διαστήματα μέχρι να τα ξανασυναντήσω, για να μου μοιάζουν φρέσκα.

Αυτή τη φορά, επειδή πραγματικά έπρεπε να αποτρέψω τον εαυτό μου από τη μελέτη, αφιερώθηκα τελείως στο comic. Και έκανα δύο ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις:

1.Υπάρχει ένα link, το οποίο παραπέμπει στο “random comic generator”. Εκεί, ο δημιουργός έχει αποθηκεύσει διάφορα panels. Κάθε φορά που εσύ πατάς “generate”, αυτά εμφανίζονται με διαφορετική σειρά σε ένα τρίπτυχο strip και δημιουργούνται έτσι ιστοριούλες που (συνήθως έστω) δε βγάζουν νόημα. Ενδιαφέρον είναι, παίζεις ευχάριστα μαζί του για κανένα 5λεπτο και, από ‘κει και πέρα, εξαρτάται από τη διάθεση σου και τι έχεις (ή δεν έχεις) να κάνεις (ντρέπομαι να γράψω πόση ώρα του αφιέρωσα).

2. Μιας και δεν είχαν βγει και πολλά νέα strips, αποφάσισα να κάνω μια κίνηση που δε θυμάμαι να είχα κάνει ποτέ πριν. Πάτησα “first” και πήγα πίσω στον Αύγουστο του 2008. Τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω από τους βολβούς τους. Όχι, λοιπόν, δεν πρόκειται για ζωγραφιά 3χρονου στο paint. Ούτε για δικό μου attempt να σχεδιάσω με το αριστερό μου χέρι. Είναι απλούστατα, το πρώτο PANDYLAND. Και,  φιλική συμβουλή, μην πατήσεις next, μπας και μπουν και τα δικά σου τα μάτια στη θέση τους.. Τα επόμενα είναι εξίσου άθλια και δεν είναι παρά το 2010 που αρχίζουν να παίρνουν μπρος.

Πέρα από το σοκ που υπέστην, αποκόμισα και μία θετική σκέψη. Το PANDYLAND είναι ένα σχετικά γνωστό webcomic, με αξιοπρεπέστατο σχέδιο που, αν και απλό, έχει χαρακτήρα και το αναγνωρίζεις εύκολα. Αν, λοιπόν, ξεκίνησε με αυτές τις προδιαγραφές, υπάρχει ελπίδα και για τα άλλα τα άμοιρα. Δεν είναι καταδικασμένα σε αιώνια ασχήμια. Ίσως οι δημιουργοί τους να το πάρουν λίγο στα σοβαρά και ασχοληθούν, ίσως καταφέρουν να τα εξελίξουν ωραία. Ίσως και όχι. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν πειράζει και τόσο. Αν δε σου άρεσε, άλλωστε, ο βάτραχος που φίλησες, δεν έχεις παρά να τον μαρκάρεις με ένα Χ και να μείνεις μακριά του. Με το ηθικό πιο ανεβασμένο λοιπόν, πήγα και εγώ να δοκιμάσω συναρτήσεις. Δε ξέρεις ποτέ, με το πέρασμα της ώρας… Good job PANDYLAND, good job.