POINT OF IMPACT #1 (of 4)

Writer: Jay Faerber
Artist: Koray Kuranel
Image Comics

SPOILER ALERT! Το παρόν άρθρο ενδέχεται να περιέχει spoilers για το comic. Αν σκοπεύετε να διαβάσετε τα comics και δεν θέλετε να σας αποκαλυφθούν γεγονότα και καταστάσεις, συνεχίστε εδώ.

Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα το comic store, στο οποίο προμηθεύομαι τα μηνιαία μου comics, αναρωτήθηκα πριν από πόσο καιρό δοκίμασα έναν τίτλο, πέρα από αυτούς που παίρνω κάθε μήνα ή έχω τσεκάρει μέσω previews (Απάντηση: Πριν από πάρα πολύ καιρό).

Κατευθύνθηκα έτσι στο stand με τις νέες κυκλοφορίες και αφέθηκα να μου τραβήξει κάτι το μάτι. Αυτό το κάτι ήταν το πρώτο τεύχος του POINT OF IMPACT, ενός mini series τεσσάρων τευχών από την Image. Δεν είχα διαβάσει κάτι γι’ αυτήν και οι δημιουργοί της μου ήταν εντελώς άγνωστοι. Αυτό που με τράβηξε ήταν το εξώφυλλο, μια ασπρόμαυρη (όπως είναι και ολόκληρο το comic) απεικόνιση μιας μεγαλούπολης και δύο τύποι να πετούν μια γυναίκα στο κενό από μια οροφή (χμμ… spoilers;). Ενστικτωδώς, μου ήρθε στο μυαλό το εκπληκτικό εξώφυλλο του SPECTACULAR SPIDER-MAN #101 του John Byrne (δεύτερο άρθρο, δεύτερο εγκώμιο στον Byrne –see a pattern there?). Το άρπαξα και το έβαλα στη στοίβα.

Η ιστορία μας ξεκινάει με έναν άνδρα και μια γυναίκα να συζητούν μέσα σε ένα αυτοκίνητο, όταν, ξαφνικά, ΜΠΑΜ! Μια γυναίκα προσγειώνεται στην οροφή του αυτοκινήτου. Από εκείνη τη στιγμή, παρακολουθούμε τρεις ανθρώπους που σχετίζονται άμεσα με τη ζωή του θύματος (και αφήνεται να εννοηθεί ότι θα διερευνήσουν το θάνατό του).

Η πρώτη είναι η ντετέκτιβ που φτάνει στη σκηνή του εγκλήματος και – συμπτωματικά; – γνώριζε το θύμα, αλλά επιμένει (χμμ… ) και καταφέρνει να της ανατεθεί η έρευνα. Ο δεύτερος είναι ο σύζυγός της, ο οποίος είναι ρεπόρτερ σε εφημερίδα. Αφού επιστρέφει στο σπίτι τους, δέχεται την επίθεση ενός αγνώστου εισβολέα και κατόπιν πληροφορείται από τη ντετέκτιβ το θάνατο της συζύγου του. Και ο τρίτος είναι ο εραστής του θύματος (ατιμούτσικο) και πρωην πεζοναύτης, ο οποίος ανησυχεί όταν η τελευταία δεν εμφανίζεται στο ραντεβού τους.

Το σενάριο δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά είναι καλό. Ο ρυθμός της ιστορίας είναι αρκετά καλός και γρήγορος, με ροή που δε χαλάει από τις εναλλαγές της οπτικής γωνίας των τριών πρωταγωνιστών. Καταφέρνει, δηλαδή, το πιο σημαντικό σε μια αστυνομική ιστορία, να σου κρατάει την προσοχή. Γενικά, το comic πετυχαίνει το ρόλο που πρέπει να έχει το πρώτο τεύχος. Σε κάνει να ενδιαφερθείς για την ιστορία, εισάγει τους πρωταγωνιστές και σου δημιουργεί την επιθυμία να συνεχίσεις για να μάθεις whodunnit (δε νομίζω πάντως να είναι ο μπάτλερ, αν και ποτέ δεν ξέρεις).

Το σχέδιο, όπως ανέφερα, είναι ασπρόμαυρο. Γενικά, το ασπρόμαυρο σχέδιο χρησιμοποιείται είτε για λόγους format/κόστους είτε για καλλιτεχνικούς λόγους. Εδώ ισχύει το δεύτερο, μιας και έχουμε να κάνουμε με μια αστυνομική ιστορία, αν και – ίσως χαριτολογώντας – ο συγγραφέας λέει ότι έτσι έχουν να ταΐσουν ένα στόμα λιγότερο.

Πιο συγκεκριμένα, θα χαρακτήριζα το σχέδιο του Kuranel μέτριο. Βοηθάει το storytelling και το ρυθμό του comic, αλλά σε πολλά σημεία κάνει υπερβολική χρήση του μαύρου χρώματος και δεν πετυχαίνει ιδιαίτερα τις φωτοσκιάσεις, ένα από τα βασικότερα σημεία στο ασπρόμαυρο σχέδιο. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως τα μελάνια (πάλι του Kuranel) κάνουν το σχέδιο ακόμα χειρότερο, από ότι είναι στην πραγματικότητα. Σε αρκετά σημεία είναι τσαπατσούλικα (αν και όχι τόσο δόκιμος όρος, ειλικρινά είναι ακριβώς η εντύπωση που μου έδωσαν) και “κρύβουν” πολλές λεπτομέρειες. Η καλύτερη, σχεδιαστικά, στιγμή του comic είναι μακράν το – αρκετά ατμοσφαιρικό – εξώφυλλο.

Μια άλλη παρατήρηση που έχω να κάνω είναι ότι ποτέ δε συμπάθησα τα ασπρόμαυρα comics σε illustration χαρτί. Μπορεί να είναι δικιά μου παραξενιά, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει καλύτερα, είτε το φθηνό λεπτό pulp χαρτί (βλέπε Vertigo Crime) είτε το σκληρό (σχεδόν χαρτονένιο) χαρτί που βρίσκεις σε εκδόσεις όπως για παράδειγμα το XENOZOIC (του μέγιστου Mark Schultz) της Flesk Publications (εκεί να δεις πώς γίνεται το ασπρόμαυρο σχέδιο).

Άρα, να το διαβάσετε ή όχι; Η ιστορία αφήνει υποσχέσεις και το σχέδιο – αν και δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο – δε σου χαλάει την ανάγνωση. Προσωπικά, (και επειδή) διάβασα το comic σε τρία λεπτά, θα περιμένω το paperback. Είναι, νομίζω, η καλύτερη λύση για να ευχαριστηθεί κάποιος ένα crime comic.