SNAPSHOT REVIEWS 11-04-13

ATOMIC ROBO TWO-FISTED TALES: ALONG CAME A TYRANTULA #1
Writer: Brian Clevinger
Artist: Scott Wegener
comiXology

Θα ξεκινήσουμε αυτά τα SNAPSHOT REVIEWS με ψηφιακά comics και συγκεκριμένα ένα νέο με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μου Atomic Robo, σε ένα comic που κυκλοφόρησε στο πλαίσιο του Emerald City Comicon, αποκλειστικά για το comiXology. To συγκεκριμένο ήθελα αρκετά να το διαβάσω, αλλά δεν είμαι συνηθισμένος να πληρώνω για ψηφιακά comics. Οπότε βρήκα τρόπο εκτός του comiXology και ξεκίνησα να το διαβάσω (είπε και χαμήλωσε το βλέμμα).

Μέγα λάθος! Γιατί το ALONG CAME A TYRANTULA είναι ειδικά σχεδιασμένο για τον viewer του comiXology και η ανάγνωσή του αλλού χωλαίνει σημαντικά. Επισκέφτηκα, λοιπόν, τη νόμιμη έκδοση και έμεινα πραγματικά εντυπωσιασμένος. Η υπόθεση του comic δεν έχει καμία σημασία σε αυτό το review. Ούτε το αναμενόμενα καλό σχέδιο του Wegener. Αλλά το στήσιμο του comic και ο κινηματογραφικός τρόπος που εναλλάσσονται τα panels με άφησε με ανοιχτό το στόμα, μιας και δεν έχω συνηθίσει την τεχνολογία να μπλέκεται στα πόδια των comics μου! Ελαφρώς διαφορετικές κινήσεις όσο τα panels εναλλάσσονται, word balloons που αντικαθίστανται από νέα και άλλα ψηφιακά τρικ ζωντάνεψαν τρομερά την εμπειρία μου. Σας το προτείνω ακόμη κι αν δεν είστε fans του Robo.

JUDGE DREDD: YEAR ONE #1
Writer: Matt Smith
Artist: Simon Coleby
IDW Publishing

Δε θα διαφωνήσω ότι ο τίτλος της νέας αυτής σειράς επιτελεί πρώτα σκοπούς του μάρκετινγκ και έπειτα κάποιους άλλους, πιο ουσιαστικούς. Ωστόσο, δεν έχασα την ευκαιρία να ρίξω μια ματιά σε αυτό το πρώτο τεύχος, με τα συναισθήματά μου να αμφιταλαντεύονται μεταξύ περιέργειας και φόβου.

Ο φόβος εντοπιζόταν στην πιθανότητα να διαβάσω ένα comic με έναν rookie Dredd, ο οποίος τώρα προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται στη Mega City One. Ωστόσο, με την πρώτη εμφάνισή του, κάθε φόβος σκορπίστηκε μακριά. Ο Dredd στο YEAR ONE είναι μεν νέος στο Σώμα, αλλά δεν ψάχνει να βρει τον δρόμο του. Είναι το ίδιο αποφασισμένος όσο τον γνωρίζουμε από τις ιστορίες της 2000ΑD και σε αυτή τη σειρά έχουμε την ευκαιρία να δούμε πώς θεμελιώθηκε αυτός ο χαρακτήρας του.

Μέχρι στιγμής, πάντως, η ιστορία με τους psychic ανήλικους παραβάτες εξυπηρετεί τον σκοπό που ανέφερα παραπάνω, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Ο τίτλος του ιδιαίτερου αξίζει στο σχέδιο του Coleby, το οποίο, αν και έγχρωμο, θυμίζει τις κλασικές ασπρόμαυρες ιστορίες του Dredd, καθώς είναι γεμάτο από μαύρες σκιές που καταπίνουν πρόσωπα, σιλουέτες και το background πολλών panels.

HAPPY #4
Writer: Grant Morrison
Artist: Darick Robertson
Image Comics

Ολοκληρώνοντας αυτό το mini series, πρέπει να ομολογήσω ότι, αν και η ιστορία του Grant Morrison δεν ήταν όσο ιδιαίτερη θα περίμενα από τον Σκωτσέζο συγγραφέα, απόλαυσα ιδιαίτερα το παιχνίδι του με τα κλισέ. Το τέταρτο και τελευταίο τεύχος έχει την κλασική μορφή μιας τέταρτης πράξης (συναντάμε ακόμη και την αναμενόμενη λύση της παρεξήγησης ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, μετά τον τσακωμό τους, αλλά και κι ένα κάρο από μηχανής θεούς – καθώς και άλλα κραυγαλέα ή διακριτικά κλισέ).

Ωστόσο, το κλείσιμο της σειράς δεν είχε κάποια έκπληξη. Όλα κυλούν ομαλά μέχρι το τελευταίο panel που δε μου έκανε και τόση εντύπωση. Αλλά, όπως και να το κάνεις, δεν έχεις πια τις τεράστιες προσδοκίες που είχες κάποτε από τον Morrison – ειδικά σε μια τόσο μικρή σειρά. Παράλληλα, όμως, έχεις προσδοκίες από έναν ταλαντούχο artist σαν τον Robertson, ο οποίος συνδυάζει κι εδώ το κλασικό του σχέδιο με καρτουνίστικα πλασματάκια.

RACHEL RISING #15
Writer/Artist: Terry Moore
Abstract Studios

Εδώ και μερικά τεύχη, έχω ξεκινήσει να πιστεύω ότι το δυνατότερο σημείο του RACHEL RISING βρισκόταν στην αρχή της ιστορίας, όταν ο αναγνώστης δεν είχε ιδέα για το τι ακριβώς συνέβαινε και ανυπομονούσε για μερικά νέα στοιχεία στο επόμενο τεύχος. Όσο οι αποκαλύψεις αυξάνονταν, νομίζω πως η σειρά έχασε σημαντικό μέρος του γοήτρου της.

Όχι ότι δεν παραμένει εξίσου καλή. Παραμένει εξαιρετικά καλογραμμένη και το σχέδιο του Moore δεν έχει αφήσει ποτέ λαβές για παράπονα – δεν πρόκειται να το κάνει ούτε τώρα. Απλά της λείπει αυτό το κάτι που θα σε κάνει να ανυπομονείς για το επόμενο τεύχος. Στο #15, πάντως, η σειρά μπαίνει πάλι σε αυτό το μονοπάτι. Όχι γιατί παρουσιάζει ένα ακόμη μυστήριο, αλλά επειδή ξεκινά η κατάρα πάνω στην πόλη του Manson. Και μιλάμε για βιβλική, old school κατάρα, με αρουραίους να ξετρυπώνουν μέσα από τις βρύσες και τα σχετικά. Χάρη σε αυτή, το επόμενο τεύχος αναμένεται να είναι αρκετά ενδιαφέρον – ιδανικά, θα φέρει και ολόκληρη τη σειρά στα παλιότερα, άκρως ενδιαφέροντα μονοπάτια της.

A TREASURY OF VICTORIAN MURDER COMPENDIUM
Writer/Artist: Rick Geary
NBM Publishing

Το συγκεκριμένο ήρθε πριν μερικές εβδομάδες στα χέρια μου (δανεική προσφορά του Άρη Κώτση) και, παρά το συμπυκνωμένο περιεχόμενό του, το “ρούφηξα” σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Αποτελείται από μικρότερες ή μεγαλύτερες αυτοτελείς ιστορίες, όλες πραγματικές, που αφορούν σε εγκλήματα που συντάραξαν τη Βικτοριανή εποχή.

Όπως είναι φυσικό, η μερίδα του λέοντος ανήκει στην ιστορία με τον Jack The Ripper, η οποία καταλαμβάνει τις περισσότερες σελίδες. Και οι υπόλοιπες ιστορίες, όμως, που έχουν εκδοθεί κατά καιρούς στη συγκεκριμένη σειρά του Rick Geary, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και φανερώνουν τον τεράστιο όγκο δουλειάς του δημιουργού, ο οποίος έχει ερευνήσει διεξοδικά την κάθε υπόθεση. Κάθε ιστορία αναπτύσσεται μέσω της αφήγησης του δημιουργού (δεν υπάρχουν διάλογοι) και καμιά λεπτομέρεια δεν είναι εκεί τοποθετημένη τυχαία. Επιπλέον, το cartoony – αλλά τρομερά λεπτομερές – σχέδιο παίζει επιτυχημένα το ρόλο του εξισορροπιστή: δίνει μια ξεκούραστη αίσθηση σε ένα κατά τ’ άλλα συμπυκνωμένο και γεμάτο πληροφορία βιβλίο.