KEVIN & KELL
Writer/Artist: Bill Holbrook
Colorist: Terrance & Isabel Marks
www.kevinandkell.com
Αυτή τη φορά το post θα έχει έναν αέρα νοσταλγίας και μια μυρωδιά από 90s, αφού αφορά σε ένα web comic που συγκαταλέγεται στα γηραιότερα (και συνεχιζόμενα) του είδους του. Με μεγάλη χαρά μου, μάλιστα, θα το χαρακτήριζα και ως “vintage”, που είναι και της μόδας τελευταίως. Εάν δεν έχει πέσει το μάτι σας επάνω του, οφείλω να σας ενημερώσω πως υπάρχει ένα υπερβολικά τεράστιο αρχείο 18 ετών (περισσότερα από 4.000 strips) και να σας προειδοποιήσω πως κατά τη γνώμη μου δεν είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πονήματα που συναντά κανείς online. Ωστόσο, το KEVIN & KELL δημοσιεύεται στην ATLANTA-JOURNAL CONSTITUTION και έχει πάνω από 3.000.000 views μηνιαίως!
Το comic αποτελείται από μικρές ιστορίες που ακολουθούν το σύνηθες μοτίβο των web comics, έχοντας ως πρωταγωνιστές ανθρωπόμορφα ζωάκια που βιώνουν τις απλές, καθημερινές αγωνίες με τις οποίες όλοι μας ταυτιζόμαστε. Ο Kevin ο λαγός και η μαμά-λύκαινα Kell είναι το πρωταγωνιστικό ζεύγος. Η υπόλοιπη οικογένειά τους συμπληρώνει το cast και όλοι μας παρουσιάζουν σκηνές της ανήσυχης ζωής τους στην πόλη Domain. Αν και όλοι οι κάτοικοι της Domain είναι ζώα (κυριολεκτώ), οι συνήθειες και οι περιπέτειές τους δεν διαφέρουν σε τίποτα από το δικό μας σύμπαν, αφού συχνά συναντάμε επιχειρηματίες με επίσημη ένδυση και υπολογιστές τελευταίας τεχνολογίας. Παρά τα μικροπροβλήματα που καλούνται να λύσουν, ο Kevin και η Kell φαντάζουν απόλυτα ταιριαστοί με μοναδική διαφορά τους να αποτελούν οι διατροφικές τους συνήθειες (info: οι λαγοί είναι vegetarian).
Αν και οι περισσότερες ιστορίες ολοκληρώνονται σε συνέχειες, ενίοτε προτιμώ κάποια μεμονωμένα strips που αποδεικνύονται λιγάκι πιο διασκεδαστικά. Επίσης, υπάρχουν αστεία που επαναλαμβάνονται τρομακτικά συχνά, γεγονός που με κάνει καμιά φορά να σταματάω απογοητευμένη την επίσκεψή μου στο site. Άλλες φορές, βέβαια, βρίσκω στο χιούμορ του αρκετά εύστοχα και επίκαιρα σχόλια που παραπέμπουν σε σάτιρα του δικού μας κόσμου και με οδηγούν στο να βρω ξανά την πίστη μου στον γηραιό παλιόφιλο.
Για το σχέδιο πρέπει να επισημάνω την αναμενόμενη εξέλιξη που θα είχε κάθε έργο από το 1995 έως σήμερα, όπως επίσης και την αλλαγή από το ασπρόμαυρο σε χρώμα που σηματοδότησε μία διαφορετική πορεία για το comic, το 2000. Θεαματικά πιο ευπαρουσίαστο και πολύ πιο ελκυστικό πλέον, διαπραγματεύεται το ίδιο σενάριο με πολύ πιο ζωντανές εικόνες. Η γλώσσα είναι επίσης αξιοπρεπής, σε σημείο που μου δημιουργεί γαργαλιστικές σκέψεις για το αν θα ήθελα να έχει καμιά κατάρα που θα με κρατούσε σε εγρήγορση. Στο σύνολό του, ένα web comic κουρασμένο από τη ζωή που αντιστέκεται σθεναρά στο πέρασμα του χρόνου και την ιδέα της συνταξιοδότησης. Ανησυχώ μήπως δεν θα έπρεπε.
