Small Press Made Ιn USA (& Canada Τoo!)

(Να και μια φορά, που δεν ξέρω ακριβώς πώς να ξεκινήσω ένα άρθρο. Μάλλον φταίει το γεγονός πως το θέμα του είναι αρκετά χαοτικό, τουλάχιστον ως προς το φαίνεσθαι.)

Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή καλύτερα. Για όσους με θυμάστε, είμαι ο Σπύρος Ευάγγελος Αρμένης, ήμουν μέρος του Comicdom από το 1996 έως το 2007 κι επιστρέφω τώρα, το 2013. Η ενασχόλησή μου με τα του Comicdom τα τελευταία χρόνια πριν φύγω μου έτρωγε πολύ χρόνο καθημερινά, ώστε να μην μπορώ να ασχοληθώ με το comic ως δημιουργός και σεναριογράφος. Η αποχώρησή μου, λοιπόν, ήταν μια καλή ευκαιρία να αρχίσω να οργανώνομαι καλύτερα σε αυτόν τον τομέα, και να “ψαχτώ” στην αμερικανική αγορά και βιομηχανία.

Έτσι λοιπόν, για τουλάχιστον δύο χρόνια αρχικά, αποφάσισα να ακολουθήσω μία, λογική με βάση τα ελληνικά δεδομένα, πορεία που θα είχε ως σημείο αναχώρησης την αντίστοιχη, αμερικάνικη σκηνή fanzines.

Το σκεπτικό ήταν απλό: μπαίνεις σε μία καινούργια αγορά με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησες στην Ελλάδα πριν – τότε – 10 χρόνια, μόνο που αυτή τη φορά έχεις την εμπειρία και τις γνώσεις ώστε να μπορέσεις να προσπεράσεις δυσκολίες τις οποίες έχεις ήδη γνωρίσει και ξεπεράσει. Ναι, είμαι ρομαντικός το ξέρω, κι αυτό δε βοήθησε τελικά ιδιαίτερα. Γιατί πολύ απλά, τα πράγματα ΔΕΝ λειτουργούν το ίδιο παντού.

Το τελικό απόφθεγμα αυτής της ενασχόλησής μου με την αδελφοποιητή αμερικάνικη ανεξάρτητη σκηνή ήταν ένα: έπρεπε να την είχα προσπεράσει.

 

Θα σας κάνω δύο ερωτήσεις: Πόσους αμερικάνικους τίτλους που δεν αποτέλεσαν έστω και για μία μικρή περίοδο μέρος του PREVIEWS γνωρίζετε; Και, δεύτερον, πόσους δημιουργούς που ξεκίνησαν από τη σκηνή των fanzines έχετε ακουστά; Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, οι εξαιρέσεις του κανόνα “αφάνειας” είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές. Κι αυτό γιατί, όπως επεσήμανα και πιο πάνω, το αμερικανικό small press δεν λειτουργεί ανελικτικά. Και σ’ αυτό φταίνε πολλοί παράγοντες, αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα με μια υποτυπώδη σειρά.

• Κατηγοριοποίηση

Η διαφοροποίηση mainstream-indie/alternative comics είναι καθαρά στιλιστική. Δεν έχει να κάνει με την εμπορική διάσταση του προϊόντος, αλλά με την εμπορικοποιημένη μορφή του. Με άλλα λόγια, ας πούμε πως το superhero genre θεωρείται mainstream άρα και εμπορικό, ενώ από την άλλη το αυτοαναφορικό slice of life genre ανήκει στην indie κατηγορία, άρα είναι αντιεμπορικό και με μειωμένη επιχειρηματική δυναμική. Και τα δύο όμως μπορούν να πουλήσουν σε ένα κοινό που ενδιαφέρεται ή θα το κάνεις να ενδιαφερθεί με κάποιο τρόπο και χρήμα. Και τα δύο μπορούν να γίνουν ταινίες και τα δύο μπορούν να παράγουν κέρδος. Όχι το ίδιο, φυσικά, αλλά κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος.

Αντίστοιχες δουλειές τώρα βρίσκουμε και στην ανεξάρτητη, self publishing σκηνή. Μόνο που αυτές ΔΕΝ έχουν τη δυνατότητα να γίνουν γνωστές, να πουλήσουν δεκάδες χιλιάδες τεύχη ή να γίνουν χολιγουντιανές παραγωγές. Κι εδώ ακριβώς ξεκινούν τα προβλήματα. Ή, καλύτερα, ένα από αυτά: ο…

• Αυτοσκοπός

Ποιό είναι το όνειρο κάθε δημιουργού, κάθε καλλιτέχνη; Η δημιουργία και η επικοινωνία αυτής στον υπόλοιπο κόσμο. Μια διαδικασία απλή στη σύλληψή της, σύνθετη στην πραγματοποίηση. Όπως και στις άλλες Τέχνες, έτσι και στα comics, ο δημιουργός θέλει να φτιάχνει ιστορίες που τον γεμίζουν, που θέλει να μοιραστεί, που τον ολοκληρώνουν ψυχολογικά. Με απώτερο σκοπό…; Αυτό το περί ψυχο-ολοκλήρωσης, ναι, συν οικονομικές απολαβές, συν φήμη. Γιατί κακά τα ψέμματα, όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε λίγο-πολύ ψωνάρες, με την καλή έννοια, πιστεύουμε δηλαδή στη δουλειά μας (ή έτσι θα έπρεπε), σε ένα σημείο που να μπορούμε να την υπερασπιστούμε.

Κρατάμε τον συνδυασμό “θέλω να γίνω γνωστός-θέλω να επικοινωνώ με τον κόσμο”. Παίρνουμε επίσης σα βάση το στατιστικό στοιχείο, πως, ειδικά στην Αμερική όπου το εν λόγω Μέσο είναι κομμάτι της κουλτούρας τους, οι δημιουργοί είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Ασφυκτικά πολλοί. Σίγουρα, η mainstream βιομηχανία δεν μπορεί να τους σηκώσει όλους. Μπορεί όμως να τροφοδοτείται από ένα, υποθετικά, τεράστιο talent pool, της small press σκηνής της. Τότε γιατί έχουμε στις μεγάλες εταιρίες τόσους “αλλοδαπούς” σεναριογράφους και σχεδιαστές; Γιατί, ειδικά την τελευταία δεκαετία, τα δάνεια από άλλα Μέσα (συγγραφείς, ΤV writers, painters) έχουν γίνει θεσμικό καθεστώς;

Σε αυτό φταίνε δύο  πράγματα: οι golden boys εκδότες, με την ανάπτυξη του comic medium, είδαν από τα μέσα των 90s μία συρροή εκατοντάδων submissions μηνιαίως στα γραφεία τους, την οποία δεν μπορούσαν να ελέγξουν. Αυτό οδήγησε σε δραστικές λύσεις, όπως η μη αποδοχή unsolicited submissions (να μην έχουν ζητηθεί από τον ίδιο τον Χ editor δηλαδή), στον περιορισμό portfolio reviews μία με δυο  φορές τον χρόνο σε συγκεκριμένα Comic Cons και, φυσικά, στην πλήρη απόρριψη submissions σεναριογράφων. Για τους οποίους η μέριμνα σταματά στο, όπως μας απαντά κι ο πρώην talent hunter της Marvel, C. B. Cebulski, “You have to prove yourself in other medium”. Κοινώς, φέρε ολοκληρωμένη, ήδη εκδοθείσα δουλειά, είτε αυτή είναι comic, βιβλίο, τηλεοπτική σειρά κι ούτω καθεξής. Κι επειδή τα δύο τελευταία είναι κομματάκι δύσκολα, επιστρέφουμε στο θέμα small press.

Ο μέσος Αμερικανός δημιουργός λοιπόν, θα καθίσει να γράψει μια ιστορία, που έτοιμη πλέον, θα αυτοεκδοθεί ώστε να αποτελέσει “proof” για τις μεγάλες εκδοτικές. Κι αυτός ακριβώς είναι ο δεύτερος παράγοντας: ο αυτοσκοπός. Η δυναμική της σκηνής “mini comics” εξαντλείται, στο μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων, στην επιδίωξη του συμβαλλόμενου να γίνει mainstream με την εμπορική έννοια που ανέφερα παραπάνω. Το Μεγάλο Όνειρο είναι “να γράψω το Spider-Man”, “να σχεδιάσω τον Batman”, ή “να εκδώσω τη σειρά που θα χτυπήσει το WITCHBLADE”. Ο αυτοπεριορισμός λοιπόν είναι αναπόφευκτος.

Η ανάγκη του “μεγαλύτερου κοινού” είναι από μόνη της big issue. Αγκυλώσεις που συναντούμε στην χώρα μας, όπως έναρξη επαγγέλματος/εταιρίας ως εκδότης με τα ISSN, ISBN κτλ. δεν υπάρχουν απέναντι. Οπότε, κάθε δημιουργός έχει τη δυνατότητα της επιλογής για να δει τη δουλειά του τυπωμένη, είτε από τον ίδιο (self publishing) είτε μέσω μιας πολύ μικρής εκδοτικής, που κάλλιστα μπορεί να φτιάξει και ο ίδιος. Αυτό όμως δεν τροφοδοτείται σε καμία περίπτωση από την άλλη δυνατότητα, την εμπορική ανταπόδοση. Κι έτσι περνάμε στο πρόβλημα της Διάθεσης.

• Distributors

Όπου το “s” του πληθυντικού είναι καταχρηστικό. Όλοι γνωρίζουμε για τον μεγάλο comic distributor, την Diamond, ο κατάλογος της οποίας βρίσκεται κάθε μήνα στα comic shops, έτοιμος να δεχτεί τις παραγγελίες των αναγνωστών. Η Diamond, που υποθέτω πως το γνωρίζετε ήδη, είναι και ο μοναδικός διανομέας comic magazine στην αμερικανική αγορά. Κάτι τέτοιο δεν αντιβαίνει στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, που απαγορεύει μονοπωλιακές τακτικές, εφόσον η Diamond ασχολείται αποκλειστικά με τα comics, κι αφήνει τον υπόλοιπο περιοδικό Τύπο σε άλλους. Άρα τυπικά είναι καλυμμένη. Το μονοπώλιο όμως το έχει παρόλα αυτά στα comics, κι έτσι πολύ απλά κάνει ό,τι της γουστάρει, με τα γνωστά αποτελέσματα και τις γκρίνιες κατά καιρούς για διάφορες διφορούμενες αποφάσεις που παίρνει. Η ίδια η Diamond επιλέγει τί θα μπει στον κατάλογό της.

Ένας κατάλογος του οποίου το διαφημιστικό τιράζ είναι απίστευτα ακριβό (ενδεικτικά αναφέρω τις ακόλουθες τιμές του 2010, δεν μπήκα στον κόπο να ζητήσω update από τότε: ολοσέλιδη εσωτερική έγχρωμη διαφήμιση $2.300.00, ασπρόμαυρη $1.200.00, μισή σελίδα έγχρωμη $1.350.00, ασπρόμαυρη $750.00 και ούτω καθεξής. Το εξώφυλλο ξεπερνάει τα 6 χιλιάρικα το μήνα, αλλά ούτως ή άλλως τέτοιες θέσεις κλείνουν από πολύ νωρίς και σε μεγάλα πακέτα).

Κατά καιρούς, πολλοί προσπάθησαν να πάρουν κάποιο κομμάτι αυτής της πίττας, φυσικά και χωρίς καμία επιτυχία. Πιο κοντά στον στόχο έφτασε η HEAVEN του Lance Stalberg, πρώην COLD CUT, μια εταιρία που έκανε την εμφάνισή της τον Φεβρουάριο του 2008, την περίοδο που η DIAMOND ζητούσε εξωφρενικά νούμερα προπωλήσεων από τους μικρούς εκδοτικούς ως προϋπόθεση εισόδου στο PREVIEWS, όπως μου υπενθύμισε ο Ian Shires, πρόεδρος του Self Publisher Association (SPA), στο οποίο θα επανέλθουμε σε λίγο: “There are dozens of start up distributors that have failed, I don’t even have a list of them all. Haven was created from the ashes of Cold Cut Distribution, I introduced Lance Stalberg to the owner of cold Cut when I heard Lance was looking to start a distribution system, and Cold Cut was looking to sell their operation.”

Παρά το γεγονός ότι μεσαίες εταιρίες του PREVIEWS φλέρταραν αρκετά με την ιδέα ενός καινούργιου διανομέα, η αποτυχία – αναμενόμενη, όταν βρίσκεσαι απέναντι στον διανομέα της MARVEL και της DC – δεν άργησε να έρθει τρία χρόνια αργότερα. Έτσι, μία μεγάλη ευκαιρία για την “ερασιτεχνική αγορά” χάθηκε, προδιαγεγραμμένα, αν θέλετε τη γνώμη μου.

Ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση στα ως τώρα δεδομένα: έχουμε ένα τεράστιο talent pool, που θέλει να μπει σε μία βιομηχανία, δημιουργώντας με βάση τα εμπορικά κριτήρια αυτής (πρόβλημα πρώτο: αυτοπεριορισμός), χωρίς να τη βοηθά καθόλου το σύστημα διανομής (πρόβλημα δεύτερο). Το τρίτο πρόβλημα είναι η έννοια της κοινότητας.

Αναφέρθηκα πριν στον Ian Shires. Ο Ian αποτέλεσε ίσως την σοβαρότερη προσπάθεια συνένωσης και οργάνωσης της αμερικάνικης small press κοινότητας. Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, κατάλαβα πως είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν όραμα και όρεξη να παλέψουν για αυτό. Ένας κούκος όμως δε φέρνει την Άνοιξη, ως γνωστόν. Έχει πει, λοιπόν:

“The Self Publisher Association, was started when I quit Blue Plaque Publications (a publisher group that had a short revival in 2001 or so) because Ideas I wanted to do, were not being supported by that group. So the SPA Started as the Small Press Association and later changed it’s name to get rid of the word “small” from the name. I actually had tried to start my own association earlier than that, back when I was in the United Fanzine Organization, and for similar reasons that I didn’t feel my ideas were being supported, I left to try and form the Association of Small Press Publishers (ASPP) – that was back in the early 90’s. It never jelled…the ideas were way before their time.”

Όταν όμως δεν έχεις την έννοια της ομαδικότητας στο αίμα σου, γιατί πολύ απλά δεν καλύπτει τον στόχο “να γράψω κάποτε το X-MΕΝ”, όλες οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό.

Η μεγαλύτερη άνθηση που γνώρισε το SPA ήλθε μέσα από το Small Press Idol (SPI), έναν διαγωνισμό για comics, οριοθετημένο σύμφωνα με τα πρότυπα του American Idol. Προβλήματα υγείας του Ian, όμως, τον ανάγκασαν να μην μπορεί να ακολουθήσει ένα αρκετά βαρύ χρονοδιάγραμμα που περιελάμβανε site, Idol, ένα περιοδικό (Self Publisher! Magazine), online σύστημα πώλησης και διανομής διαφόρων αυτοεκδόσεων και πολλά ακόμα, με τα οποία κανείς άλλος δεν είχε την ουσιαστική διάθεση να ασχοληθεί/βοηθήσει.

 

Αυτός ο ατομικισμός φαίνεται καθαρά επίσης στα διάφορα mini conventions που οργανώνονται κατά καιρούς σε Αμερική και Καναδά. Αν έχετε σαν γνώμονα το αγγλικό THOUGHT BUBBLE, τότε σίγουρα βρίσκεστε έτη φωτός μακριά από το συνηθισμένο, independent press Con. Περιορισμένοι χώροι σε αποθήκες, ξενοδοχεία ή φιλικά comic shops, χωρίς ιδιαίτερο χρώμα, ένα περίεργο και ατσούμπαλο συνονθύλευμα μικρών αυτοδιαχειριζόμενων τραπεζιών και πάγκων που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν eye candy material.

Αυτό που επίσης με παραξένεψε είναι η παντελής έλλειψη δημοσιοσχετίστικων skills. Κακά τα ψέματα, μόνο ένα καλό portfolio δεν μπορεί να κάνει δουλειά, υπάρχουν εκατοντάδες καλύτερα από το δικό σου εκεί έξω. Μάλλον όμως αυτό δε σε αφορά, δε σε ενδιαφέρει ή αρνείσαι να το πιστέψεις! Μόνο έτσι εξηγείται το να μην έχεις πει ένα “γεια” στον Χ mainstream δημιουργό ή editor εκτός του μεγάλου φεστιβάλ που πήγες για να δείξεις πόσο καλά βάφεις τους ιστούς του Ben Reilly. Να μην έχεις στείλει ένα e-mail, ένα γράμμα, έναν ταχυδρομικό πιγκουίνο, ακόμα και για να ρωτήσεις κάτι απλό, όπως αν το χαρτί που χρησιμοποιείς κάνει όντως για ακρυλικά.

Α ναι, μα φυσικά, μια και μόλις αναφέρθηκε, ξεχάσαμε τον παράγοντα…

• Comic Shops

Τί μας λέει ο part time publisher και indie writer Jeremy Scully; “The biggest hurdle I found is convincing a store to stock your book. Unless you’re established in someway, your book takes up precious shelf space, and a store won’t just put 5 issues worth they need a lot in stock. So the bigger issue is how to get stores to a) accept stocking your book and b) still make a profit.”

Κι αυτό πιστεύω πως τα λέει όλα: ένα comic shop είναι πάνω απ’όλα μια μικρή επιχείρηση σε μία μεγάλη αγορά. Το κέρδος προέχει κι αυτό δεν θα το ψάξει ανάμεσα σε εκατοντάδες ανεξάρτητους τίτλους, όταν υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που ανακυκλώνει και προωθεί το εμπορικό mainstream. Κι όταν δεν υπάρχει και ένας αντίστοιχος φορέας διανομής με έναν υποτυπώδη κατάλογο παρουσίασης, αναγκάζεσαι να παίρνεις σβάρνα κάθε τοπικό μαγαζί με αντίτυπα ανά χείρας. Σκεφτείτε μόνο τα συγκριτικά νούμερα: Ένα άγνωστο comic σε 5-6 κομιξάδικα, ας πούμε στο Illinois (γιατί το να ταξιδέψεις και σε άλλες πολιτείες μακριά από το σπίτι σου κοστίζει) σε αντιπαράθεση με το καινούργιο τεύχος του THE WALKING DEAD, διαθέσιμο σε κάθε μαγαζί σε όλη την επικράτεια αλλά και overseas.

Νάτο το τρίτο θέμα λοιπόν: Η πώληση.

Είτε από μικρά cons που δεν μαζεύουν κόσμο, είτε από comic shops. Σε αυτό το σημείο κάποιος θα φωνάξει “Υπάρχει και το Internet, ΕεεΕΕ!!” και θα κάνω πως δεν άκουσα, θα επιμείνει να ξελαρυγγιάζεται, θα επιμείνω να αδιαφορώ, θα μου πετάξει μια καρέκλα, θα απαντήσω με ένα γυάλινο τασάκι και τη φράση “Ποιό internet ρε κακομοίρη!!”. Άλλο τα webcomics, άλλο το comic στην έντυπη μορφή του. Αλλά ακόμα κι αν εννοεί λύσεις όπως COMIXOLOGY, ξέχασέ το. Τα μεγάλα sites ακολουθούν την νοοτροπία Diamond, τα κέρδη είναι ελάχιστα, οι αναγνώστες προτιμούν τα φτηνά mainstream κτλ. κτλ.. Μην ξεχνάμε πώς αρχίσαμε: ο πελάτης σαφώς και θα προτιμήσει το AVENGERS από το ALMIGHTIES. Ακόμα κι αν πρόκειται όχι για copycat, αλλά για παρωδία.

Το οποίο ALMIGHTIES είναι ένα comic του Sam Johnson, Βρετανού σεναριογράφου, ο οποίος βρέθηκε επίσης κάποια στιγμή εν μέσω της ανεξάρτητης αμερικάνικης σκηνής και μας λέει ουσιαστικά πως οι διαφορές με την εγχώρια αντίστοιχη αγορά είναι μικρές, παρά την άνθηση των τελευταίων ετών:

“I don’t make a distinction between the US and UK self-publishing scene. It’s only feasible to do UK cons for me until I have a mini-series series out (as it stands, it’s been one-shots and stories in anthologies), but if you want widespread distribution you need to have a book available online – in print and digital formats – and in the Previews catalogue.

Ιt’s only a tiny percentage of comics in UK comic shops that aren’t in Previews. While there is a healthy underground/mini-comics scene in the UK, what I do are American-style comics and I want my Almighties on the racks next to Avengers, Cabra Cini: Voodoo Junkie Hitwoman next to Deadpool, and Geek-Girl next to a top-selling female super-heroine book that starts with a letter close to G, if there was one.

Mini-series are what I’m currently focusing on to take things to the next level, and while I’ve self-published to get my characters out there, I’ll be aiming these series at larger publishers, which should help all ’round with their exposure.”

Θα με βρείτε σύμφωνο με αυτή τη λογική. Και εκεί τελικά βρίσκεται το μυστικό: να προσπαθείς να κάνεις κάτι δικό σου κι όχι ένα αντίγραφο μιας επιτυχημένης συνταγής. Και υπάρχουν success stories, όπως αυτό του Erik Hendrix, με την απάντηση του οποίου θα βάλω και τελεία.

Γνώρισα τον Erik μέσα από το Small Press Idol το 2009, όπου και κέρδισε με το FACTION σε συνεργασία με τον Michael Nelsen. Λίγα χρόνια αργότερα, τον ξανασυνάντησα στο Facebook, σε μία όμως εντελώς διαφορετική θέση: Vip of Publishing στην Arcana Comics. Εταιρεία στο PREVIEWS με ανοδική πορεία. Μία εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα των αυτοεκδιδόμενων Αμερικανών; Διαβάστε την γενικότερη άποψή του και κρίνετε από μόνοι σας.

“How important was self-publishing in my comic book career?

I believe self-publishing is a very important experience for creators to go through. When you’re first starting out, it’s very easy to generalize and say you don’t have a clue. I know I didn’t. Going to a comic shop, reading comics, and downloading them from the Internet isn’t the same as going through the entire process from inception through creation, printing, delivery, etc… In the world of self-publishing, I learned how to get an idea from my head or on paper into different formats needed for the comic book industry: the hook or quick pitch, the pitch or short synopsis, the full synopsis, and, most importantly, the script. I learned that each is equally important and that mastering them is something you never do, you just continually improve. When self-publishing, of course you can create, print, and throw it out there at conventions and see what happens. What do you do, however, when someone walks up to you and asks what the book is about? The hook is something short, maybe a sentence (and not run-on), that can quickly give someone an idea about a comic without going into a lot of details. It doesn’t have to be exact… Don’t be a dork and think, “well I know it’s not THAT, so I won’t say it.” Generalize, make it easy, and if you get their attention, you can expand on it. The pitch is something you give to people if they’re getting the idea and want to know more. It’s also what you would post online or put on the book itself, so people can read it first hand. The full synopsis…. never give it to anyone unless you’re pitching to a publisher, agent, producer, etc… That’s your guide for actually doing the last step, writing the script.

So, self-publishing gave me experience in the creative process, how to talk to people about books, what works and what doesn’t, PLUS how to get books printed and distributed. I was lucky to come from a supply chain background (which included shipping), so the shipping was a no-brainer for me. With printing, I had to track down my own leads, ask a lot of questions, get quotes, look for information on the publishers online to see who people liked and who they didn’t, etc… A lot of people go the Ka-Blam route, which is fine, but I think they are short-changing their experience a bit. To save themselves the hassle of dealing with print runs, shipping their own books, etc, they rely on a print on demand service to toss the books out for them. At least ONCE, everyone in comics should learn how to put books together, get them ready for print, and work with a printer directly. Pass or fail, it’s a good experience to have. There’s nothing quite like the feeling of having a book you created land on your doorstep, and preferably not as a “Xerox Special” you printed at the local five and dime and looks like crap, and you still have to staple it!

Self-publishing also gave me confidence. I put myself out there, received feedback from a decent number of people and did smaller events where you don’t have to compete with Marvel, DC, etc, for fans. People came, talked, checked the book out, etc… It’s a truly motivating experience.

It’s a shame when I hear creators saying they’re saving their “best” ideas for when they get tapped on the shoulder by a larger publisher. Why? If you have an idea you have to get out there, couldn’t you technically self-publish it with complete creative control, and if someone is interested, either re-print, re-imagine, re-boot, the property?

If you have a burning desire to create and don’t know how, here’s lesson one… Jump in feet first and figure it out.”