BEST OF: X-Universe
Δεν θα ισχυριστώ ότι αγαπώ τους X-Men (και τους μεταλλαγμένους της Marvel εν γένει) όσο ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου. Σίγουρα δε βρίσκονται τόσο ψηλά στις υπερηρωικές προτιμήσεις μου, όσο ας πούμε, ο Superman, ο Batman, ο Spider-Man και ενδεχομένως δυο-τρεις ακόμη χαρακτήρες της DC και τhς Marvel. Παρ’ όλα αυτά, εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια, έχω μια σχεδόν αρρωστημένη σχέση εξάρτησης μαζί τους!
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι και λίγο πριν ξεκινήσει το Marvel Now (το οποίο θεώρησα καλή αφορμή για να “ξεκόψω”), αγόραζα σχεδόν ευλαβικά όλους (or close to it) τους X-titles που κυκλοφορούσαν, παρόλο που τις περισσότερες φορές αργούσα αρκετά μέχρι να τους διαβάσω (Fun Fact: δεν έχω διαβάσει κανέναν “μεταλλαγμένο τίτλο” από το καλοκαίρι του 2007, μολονότι έχω αγοράσει, κυριολεκτικά, ΤΑ ΠΑΝΤΑ έως τα τα τέλη του 2012! Υπολογίζω πως μέχρι το 2015 θα έχω κάνει ένα επαρκές catch up…).
Όπως και να ‘χει, έχω διαβάσει και έχω απολαύσει χιλιάδες mutant issues (τα περισσότερα από αυτά από δύο-τρεις φορές και πάνω) και υποψιάζομαι πως αυτό θα συνεχιστεί και στο μέλλον, για πολλά χρόνια ακόμη (ναι, το ξέρω, κάποια στιγμή θα “σπάσω” και θα αγοράσω και τα post-Marvel Now τεύχη των Merry Mutants. Το είχα σκεφτεί πριν από εσάς…).
Βάζοντάς τα κάτω, λοιπόν, συνειδητοποιήσαμε πως μάλλον ήμουν ο πιο κατάλληλος να αναλάβω το BEST OF με τις καλύτερες ιστορίες του X-Universe, που έλαβαν χώρα σε όλους τους τίτλους, πλην όσων περιέχουν τη λέξη “X-Men” (δείτε το BEST OF του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου για το core κομμάτι των μεταλλαγμένων ιστοριών) και έτσι ξεσκόνισα λίγο τη γωνιά του μυαλού μου που περιέχει μεταλλαγμένες γνώσεις και αναμνήσεις και έκατσα να καταγράψω τις προσωπικές επιλογές μου, οι οποίες, φυσικά, είναι και εντελώς υποκειμενικές, όπως ορίζει η συγκεκριμένη στήλη…
10. “Road Trip”
X-FORCE #71-82 (Νοέμβριος 1997 – Οκτώβριος 1998)
Writer: John Francis Moore
Artists: Adam Pollina, Andy Smith, Mike S. Miller, Jim Cheung
Η παρουσία του συγκεκριμένου storyline (ενδεχομένως, κάποιοι θα το χαρακτήριζαν mini period) στην παρούσα δεκάδα, είναι, κατά μία έννοια, μια κάποια έκπληξη και για μένα τον ίδιο. Όταν τελείωσα την προεπιλογή μου, η οποία απαρτιζόταν από 22-23 comics, και ξεκίνησα σιγά-σιγά να κόβω, συνειδητοποίησα πως κάθε φορά που έφτανα σε αυτό, αποφάσιζα να το αφήνω μέσα μέχρι την επόμενη “σειρά κοψιμάτων”. Τελικά, είχα φτάσει στα τελευταία 11, και στη μεγάλη μονομαχία ανάμεσα σε αυτό και το THE ADVENTURES OF CYCLOPS AND PHOENIX, διαπίστωσα σχεδόν έντρομος πως μου φαινόταν πιο λογικό να αφήσω έξω το μικρό αριστούργημα των Scott Lobdell και Gene Ha, παρά το σαφώς πιο άγνωστο και σίγουρα λιγότερο σημαντικό run των Moore και Pollina (και ορισμένων άλλων).
Η ομάδα των X-Force παίρνει τους δρόμους, η δράση (αν και δεν λείπει) δεν αποτελεί πλέον το κεντρικό theme του τίτλου, ο οποίος εξερευνά περισσότερο τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων και τις ιδιάζουσες προσωπικότητες ορισμένων εξ αυτών, η Dani Moonstar θυμίζει στους παλιούς αναγνώστες (και διδάσκει στους καινούργιους) για ποιό λόγο θεωρείτο ένας από τους κορυφαίους χαρακτήρες στα πρώτα χρόνια του NEW MUTANTS, ο John Francis Moore καθίσταται ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συγγραφικές φωνές των mainstream comics στα 90s και οι σχεδιαστές (προξάρχοντος του Adam Pollina) κάνουν παπάδες, από τα υπέροχα εξώφυλλα μέχρι και τα μικρότερα panels.
Ένα διαμάντι από εκείνη την περίεργη περίοδο των mid-late 90s, που αξίζει να ανακαλύψετε.
9. “Pryde And Wisdom”
PRYDE AND WISDOM #1-3 (Σεπτέμβριος 1996 – Νοέμβριος 1996)
Writer: Warren Ellis
Artist: Terry Dodson
Πάντα θεωρούσα την Kitty Pryde ως έναν από τους 4-5 πιο ενδιαφέροντες και καλογραμμένους χαρακτήρες της Marvel (τουλάχιστον μέχρι να την πιάσει στα χέρια του ο Whedon και τη μετατρέψει σε ηρωίδα από το BUFFY THE VAMPIRE SLAYER) και η εξέλιξη που είχε στα χέρια του Warren Ellis στo EXCALIBUR, στα μέσα των 90s, θεμελίωσε και ενίσχυσε ακόμη περισσότερο αυτή μου την άποψη. Από την άλλη, ο Βρετανός secret agent Pete Wisdom ήταν ένας από τους πρώτους “super cool, λίγο μυστηριώδεις, λίγο αυτοκαταστροφικούς, ελαφρώς bad-ass και πάντα wiseass” χαρακτήρες που δημιούργησε ο Warren Ellis (πιθανώς και ο πρώτος), προτού μετατρέψει το συγκεκριμένο είδος σε διαρκώς επαναλαμβανόμενη μανιέρα και καταλήξει να κουράσει ακόμη και τους πιο ελαστικούς και διαλλακτικούς αναγνώστες.
Το μεταξύ τους ειδύλλιο υπήρξε ιδιαίτερα έντονο και αρκούντως συναρπαστικό, με κάμποσα σκαμπανεβάσματα και πολλές εκπλήξεις και συνετέλεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό στο να ωριμάσει η Kitty ως χαρακτήρας, ως γυναίκα και ως προσωπικότητα. Μεταξύ μας, δεν ξέρω αν είμαι απόλυτα υπέρ του να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν οι χαρακτήρες στα ongoing comics, αλλά αν είναι να γίνει, τότε ο τρόπος που το έκανε ο Ellis για την Kitty (συνεχίζοντας το έργο των Claremont και David στο EXCALIBUR) ήταν σίγουρα ο ενδεδειγμένος!
Δράση, περιπέτεια, serial killers, μεταφυσικά και James Bondικά στοιχεία, συνδυάζονται σε μια θαυμάσια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, που γίνεται ακόμη καλύτερη από το εξαιρετικό artwork του Terry Dodson.
8. “The Shiva Scenario”
WOLVERINE Vol. 2 #48-50 (Νοέμβριος 1991 – Ιανουάριος 1992)
Writer: Larry Hama
Artist: Marc Silvestri
Θα πρέπει να ομολογήσω πως όταν πρωτοδιάβαζα τα συγκεκριμένα τεύχη (πριν από 20+ χρόνια! Yikes!!!) μου είχαν κάνει όχι-και-τόσο-καλή εντύπωση. Έχοντας μεγαλώσει με τα Marvel Comics των 70s και των 80s, μέσα από τις ελληνικές εκδόσεις του Καμπανά και της Μαμούθ, δυσκολευόμουν αρκετά να συνηθίσω το ξέφρενο, σχεδόν χαοτικό storytelling της Marvel των αρχών των 90s και για κάμποσα χρόνια θεωρούσα τη συγκεκριμένη περίοδο της εταιρίας ως “καλλιτεχνικό Μεσαίωνα”.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, ανακαλύπτω ξανά τα comics εκείνης της εποχής, τα οποία πλέον ασκούν πάνω μου μια άγρια, πρωτόγονη και ελαφρώς ανεξήγητη γοητεία. Το πυκνό, γεμάτο πληροφορίες και plot, storytelling, μοιάζει με όαση μπροστά στο εκνευριστικό, αργόρυθμο και – ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας – βαρετό decompression, που έφεραν τα 00s και μαστίζει το mainstream μέχρι σήμερα. Εδώ και μια πενταετία, ξαναζώ και απολαμβάνω τα 90s για αυτό που είναι, μια περίοδος γεμάτη fun, ενέργεια, δυναμισμό, και μια ανεπαίσθητη παιδικότητα, που σχεδόν μοιάζει να προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από άτσαλες απόπειρες σοβαρότητας και “ωρίμανσης”. Comics ίσως όχι για μικρά παιδιά, αλλά απολύτως ιδανικά για εφήβους!
Σε τρία μόλις τεύχη, ο Wolverine, με τη βοήθεια της sidekick του, Jubilee, ξαναγυρίζει σε μέρη γνωστά από το παρελθόν του (όπως το είχαμε δει λίγο καιρό πριν στο WEAPON X), συναντά παλιούς γνώριμους, αντιμετωπίζει τεράστιους κινδύνους, ανακτά κάποιες από τις χαμένες αναμνήσεις του (με τη βοήθεια της Jean Grey και του Professor X), τα βάζει με κυβερνήσεις, μεταλλαγμένους, ρομπότ, κλείνει plotlines, κόβει κώλους και καταλήγει, στο τέλος της ιστορίας, να είναι ελαφρώς καλύτερα από ότι ήταν στο ξεκίνημα της, αλλά χωρίς να έχει αλλάξει ριζικά ως χαρακτήρας (the illusion of change, που έλεγε και ο θείος Stan). Η δράση είναι στο 200%, οι καρδιές σπάνε, το θερμόμετρο βαράει κόκκινα, η αδρεναλίνη είναι στα ύψη, και όλα τα λοιπά κλισέ που χρησιμοποιουνται σε αυτές τις περιπτώσεις…
7. “Chiaroscuro”
MARVEL FANFARE #40 (Οκτώβριος 1988)
Writer: Ann Nocenti
Artist: David Mazzucchelli
Η μικρότερη σε έκταση από τις ιστορίες που περιλαμβάνονται σε αυτήν εδώ τη λίστα και, δίχως αμφιβολία, η λιγότερο γνωστή στο μέσο αναγνώστη. Μέσα σε 14 μόλις σελίδες, η ικανότατη συγγραφέας Ann Nocenti και ο υπερταλαντούχος σχεδιαστής David Mazzucchelli δημιουργούν μια απλή ιστορία, στην οποία πρωταγωνιστής δεν είναι τόσο ο Angel (όπως θα φανταζόταν κανείς από το εξώφυλλο), αλλά η ηλικιωμένη Josephina, που τον βλέπει ξαφνικά να έχει πέσει από τον ουρανό στην αυλή της, και ανακαλύπτει, έστω και για λίγο, ένα σκοπό στη μέχρι τότε περιορισμένη ζωή της. Δεν είναι πλέον η γριούλα που οι γύρω δεν την αφήνουν να κάνει το παραμικρό (όπως να κόψει ένα μήλο από το δέντρο) γιατί φοβούνται μη χτυπήσει ή που ο εγγονός της εκμεταλλεύεται την αφέλειά της για να της πάρει χρήματα.
Πλέον, είναι η γυναίκα που θα περιποιηθεί τον πληγωμένο άγγελο που έπεσε στην αυλή της και θα τον βοηθήσει να σταθεί στα πόδια του. Πλέον είναι χρήσιμη, έχει ένα σκοπό, έχει ελπίδα. Πλέον δεν υπάρχει λόγος να πηγαίνει στο γκαράζ του σπιτιού και να ονειρεύεται, κοιτάζοντας το κλασικό σπορ αμάξι που οδηγούσε όταν ήταν νέα. Πλέον μπορεί να πάρει το τιμόνι και να οδηγήσει. Ο άγγελος που έπεσε από τον ουρανό στην αυλή της, της έδωσε τα φτερά που η ζωή, τα χρόνια και οι άλλοι άνθρωποι, της είχαν κόψει εδώ και καιρό…
6. “Blood Hungry”
MARVEL COMICS PRESENTS #85-92 (Σεπτέμβριος 1991 – Δεκέμβριος 1991)
Writer: Peter David
Artist: Sam Kieth
Δε μου αρέσει να λέω ψέματα… Η συγκεκριμένη ιστορία, από πλευράς σεναρίου, ειναι απλά “πολύ καλή”. Έχει αρχή, μέση και τέλος (πάντα σημαντικό), έχει έναν ενδιαφέροντα villain (Cyber), έχει ένα έξυπνο plot, έχει μια μοιραία γυναίκα (Tiger Tyger), έχει επικίνδυνα ναρκωτικά (πάντα προσδίδουν σασπένς). Γενικά, είναι μια πολύ καλή ιστορία. Μια χαρά. Ωραιότατη.
Αυτό, όμως, που έχει και το οποίο είναι πιο σημαντικό και αποτελεί το λόγο που μπαίνει σε αυτή τη λίστα (και μάλιστα, ένα βήμα πριν το Top 5!) είναι το εξωπραγματικό, γκροτέσκο, γεμάτο λεπτομέρεια, δυναμισμό και ιδανικές δόσεις, ρεαλισμού, υπερβολής και cartoon, artwork του ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ Sam Kieth, ο οποίος παραδίδει εδώ την, κατά την προσωπική μου άποψη, κορυφαία σχεδιαστική δουλειά του (ναι, καλύτερη και από το MAXX!), δημιουργώντας ένα οπτικό αριστούργημα σε μορφή comic, στο οποίο αυτά που συμβαίνουν έχουν τελικά πολύ μικρή σημασία μπροστά στους απίθανους τρόπους που έχει επιλέξει να τα οπτικοποιήσει ο καλλιτέχνης.
Art orgasms. Multiple ones.
5. “X-Aminations”
X-FACTOR #87 (Φεβρουάριος 1993)
Writer: Peter David
Artist: Joe Quesada
Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τη συγκεκριμένη ιστορία, που αισθάνομαι σχεδόν χαζός να προσπαθήσω να προσθέσω κάτι ακόμα. Πρόκειται, φυσικά, για το πασίγνωστο (περιβόητο; διαβόητο;) τεύχος του Peter David, με την επίσκεψη των μελών της κυβερνητικής ομάδας μεταλλαγμένων, X-Factor, στον ψυχίατρο, ο οποίος πρέπει να τους κάνει τα απαραίτητα ψυχολογικά evaluations για να διαπιστώσει αν (και ποιές) επιπτώσεις είχαν πάνω τους τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο κοσμογονικό “X-Cutioner’s Song” (το οποίο σκανδαλωδώς άφησε έξω ο Κατιρτζιγιανόγλου από τη δική του λίστα, αλλά εγώ επειδή είμαι καλός άνθρωπος του ξανακάνω link), καθώς και να εξερευνήσει κάπως πιο διεξοδικά τις μεταξύ τους σχέσεις.
Ένα τεύχος που τυπικά είναι σχεδόν 100% “talking heads”, γίνεται, από τις πρώτες κιόλας σελίδες, διαβολικά ενδιαφέρον και συναρπαστικό, χάρη τόσο στους πανέξυπνους διαλόγους και τις ξυραφένιες ατάκες του Peter David (ο οποίος μοιάζει εδώ να είναι πολύ περισσότερο “στο στοιχείο” του, σε σχέση με τα τεύχη που βασίζονται πιο πολύ σε δράση και μάχες), αλλά και τα γεμάτα φαντασία και δημιουργικότητα layouts του εξαιρετικού Joe Quesada, ο οποίος φιλοτεχνεί ένα πραγματικό κομψοτέχνημα, κάνοντας την κάθε σελίδα (Fuck! Το κάθε PANEL!) να μοιάζει με μικρό (OK, μεγάλο!) έργο Τέχνης.
Στα χρόνια που πέρασαν και μετά από αρκετές αναγνώσεις, έχω πλέον “ρίξει” ελαφρώς το run του Peter David από τον επουράνιο θρόνο στον οποία το είχα εξυψώσει αρχικά. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το παρόν τεύχος, το οποίο, κυριολεκτικά, μοιάζει να γίνεται καλύτερο κάθε φορά που το διαβάζω. Κάτι που σκέφτομαι να κάνω και μόλις τελειώσω τη συγγραφή αυτού του άρθρου…
4. “The Demon Bear Saga”
NEW MUTANTS #18-20 (Αύγουστος 1984 – Οκτώβριος 1984)
Writer: Chris Claremont
Artist: Bill Sienkiewicz
Θα μπορούσα και εδώ να πω δυο-τρεις τυπικές, καλές κουβέντες για το σενάριο, και μετά να αρχίσω να κοσμώ με πλειάδα κοσμητικών επιθέτων το αριστουργηματικό artwork του ΘΕΟΥ Bill Sienkiewicz. Πράγματι, η σχεδιαστική δουλειά του Sienkiewicz στα τρία αυτά τεύχη (αλλά και στα υπόλοιπα που έκανε στον τίτλο) χρήζει ειδικής αναφοράς και μνείας, καθώς πέρα από συγκλονιστική εμπειρία, ως αφηγηματικό και αισθητικό αποτέλεσμα, αποτελεί και turning point στην Ιστορία των mainstream comics, καθώς ποτέ άλλοτε μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν συναντήσει οι αναγνώστες artwork που να μοιάζει τόσο “ξένο” για το είδος που καλείτο να υπηρετήσει, αλλά παράλληλα και τόσο αρμονικά ταιριαστό.
Η αλήθεια, όμως, είναι πως στα τρία αυτά τεύχη, η πρωτοποριακή και εικονοκλαστική δουλειά του Sienkiewicz υποστηρίζεται άριστα και από το οργιώδες plot και τη λυρική, σχεδόν ποιητική γραφή του Chris Claremont, ο οποίος εμπνέεται και γράφει, κατά την προσωπική μου άποψη, την κορυφαία ιστορία της τεράστιας (αλλά και ελαφρώς υπερτιμημένης) καριέρας του!
Η μυστηριώδης δαιμονική αρκούδα, που κατόρθωσε να ισοπεδώσει το πανίσχυρο μυαλό της Mirage (να τη πάλι η Dani Moonstar – σας είπα και πριν ότι είναι φοβερός χαρακτήρας!) και την έχει καθηλώσει στο νοσοκομείο μετά από μια επική “εγκεφαλική μάχη”, μοιάζει με ανίκητο εμπόδιο για τους New Mutants, οι οποίοι θα πρέπει να ξεθάψουν ό,τι κόλπα μπορεί να τους έχει εφοδιάσει η πενιχρή εμπειρία τους και να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους μπροστά στον μεγαλύτερο έως τότε κίνδυνο που έχουν αντιμετωπίσει. Τα χαοτικά, γεμάτα ενέργεια και διεστραμμένη έμπνευση, panels δένουν άψογα με τους “intellectual soap” διαλόγους και τη μυθιστορηματική αφήγηση (“And at her command, the ground beneath the bear’s feet becomes molten magma.” Fuck yeah!!!), και το φινάλε έρχεται αναπάντεχο, λυτρωτικό και – σχεδόν – μαγικό.
Όπως και να ‘χει, αυτή η αρκούδα θα συνεχίσει να στοιχειώνει τους εφιάλτες των αναγνωστών για πολλά χρόνια ακόμη…
3. “Weapon X”
MARVEL COMICS PRESENTS #72-84 (Μάρτιος 1991 – Σεπτέμβριος 1991)
Writer/Artist: Barry Windsor-Smith
Μία ακόμη περίπτωση όπου οι λέξεις που έχουν γραφτεί για τη συγκεκριμένη ιστορία είναι πλέον τόσες πολλές, που οποιαδήποτε προσθήκη στο canon των reviews και των αναλύσεων να μοιάζει με υπερβολή.
Το WEAPON X είναι κάτι παραπάνω από ένα comic με πρωταγωνιστή τον Wolverine. Είναι η πρώτη “πραγματικά σημαντική” ιστορία του κοντού τριχωτού μεταλλαγμένου με τα κοφτερά νύχια και τον ευερέθιστο ψυχισμό. Εδώ, πλέον, δεν μαθαίνουμε απλά κάποιες μικρολεπτομέρειες από το παρελθόν του ήρωα, υπό μορφή hints ή περαστικών αναφορών που εξηγούνται από ελάχιστα έως καθόλου (και σίγουρα όχι επαρκώς για τους πεινασμένους αναγνώστες), αλλά το ανυποψίαστο μυαλό μας γεμίζει με σοβαρές, χρήσιμες, και σημαντικές πληροφορίες, που εξηγούν πράγματα τα οποία είτε ρωτούσαμε χωρίς να παίρνουμε απάντηση, είτε δεν είχαμε καν σκεφτεί να θέσουμε προς συζήτηση, εδώ και χρόνια.
Μαθαίνουμε πολλά. Πάρα πολλά. Ξέρουμε πλέον, σε μεγάλο βαθμό (και με κάμποσες ανατριχιαστικές τεχνικές και επιστημονικές λεπτομέρειες το πώς έγινε ο Wolverine αυτό που είναι. Μαθαίνουμε το πώς απέκτησε τον σκελετό από adamantium (ο οποίος δεν είναι καν, τυπικά, “σκελετός από adamantium”), μαθαίνουμε ποιοί (ή περίπου) είναι πίσω από το πείραμα που δημιούργησε τον Wolverine (ή “Weapon X”), μαθαίνουμε ότι το “X” δεν προέρχεται από εκεί που πιστεύαμε, μαθαίνουμε ότι λεπτομέρειες για τα νύχια, για το healing factor, για το πώς και γιατί επιλέχθηκε (χωρίς τη θέληση του) για το πείραμα που τον μετέτρεψε σε αυτό που είναι και το πώς ξέφυγε από την αιχμαλωσία αυτών που τον “κατασκεύασαν”.
Όλα αυτά, όμως, σε μια ιστορία που ισορροπεί τόσο περίεργα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις παραισθήσεις, που τελικά δε μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι για τίποτε από αυτά που διαβάσαμε και δεν θα θέλαμε, σε καμία περίπτωση, να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά για το “ποιό είναι το πραγματικό origin του Wolverine”. Αυτό, όμως για το οποίο είμαστε βέβαιοι, είναι πως το σενάριο είναι εντυπωσιακά πολύπλοκο και καλογραμμένο, με τον Barry Windsor-Smith κυριολεκτικά να “διδάσκει” συγγραφείς με πολύ μεγαλύτερη πείρα και παραγωγικότητα, χάρη στην απλότητα και οικονομία της γραφής του, καθώς και τους εξόχως ρεαλιστικούς διαλόγους, που ποτέ, όμως, δεν κινδυνεύουν να γίνουν βαρετοί, και πως το σχέδιο είναι ενδεχομένως ένα από τα κορυφαία που είχαμε δει σε comic της Marvel εκείνα τα χρόνια!
2. “Third Genesis”
GENERATION X #1-6 (Νοέμβριος 1994 – Αύγουστος 1995)
Writer: Scott Lobdell
Artist: Chris Bachalo
Προσωπικό αγαπημένο το συγκεκριμένο comic, που με είχε εντυπωσιάσει αρκετά όταν το είχα πρωτοδιαβάσει και που ανεβαίνει στην εκτίμηση μου ολοένα και περισσότερο, όσο περνούν τα χρόνια, καθώς με κάθε ανάγνωση, αλλά και όσο “κάθεται” στο μυαλό μου, ανακαλύπτω πολλά διαφορετικά πράγματα που το κάνουν να ξεχωρίζει. Δεν είναι ακριβώς “story”, αλλά μπορεί και να θεωρηθεί ως τέτοιο, καθώς αποτελεί ουσιαστικά την – εκτεταμένη – εναρκτήρια σεκάνς στην ιστορία της συγκεκριμένης ομάδας.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ήταν φανερό πως οι μεταλλαγμένοι της Marvel είχαν φτάσει σε ένα τέλμα. Καλές ιστορίες υπήρχαν και ορισμένοι από τους παλιούς χαρακτήρες δεν είχαν “καεί” ακόμη (κάποιοι, μάλιστα, είχαν πλέον διαμορφωθεί από τους συγγραφείς που ακολούθησαν τον Claremont και είχαν εξελιχθεί θαυμάσια), αλλά ήταν προφανές, ακόμη και στον πιο σκληροπηρυνικό x-fan, πως χρειαζόταν επειγόντως μια αλλαγή. Ή μάλλον καλύτερα μια ανανέωση. Χρειάζονταν νέοι χαρακτήρες και για αυτό θα φρόντιζε ο παραγνωρισμένος (υποψιάζομαι πως η Ιστορία θα τον δικαιώσει – και μάλλον έχει αρχίσει ήδη να το κάνει) Scott Lobdell, ο οποίος, σε συνεργασία με τον κορυφαίο σχεδιαστή Chris Bachalo, σύστησε στο κοινό μια νέα γενιά μεταλλαγμένων χαρακτήρων, με ξεχωριστές προσωπικότητες και ιδιαίτερες δυνάμεις (Chamber, M, Husk, κ.λπ.), που μαζί με κάποιους παλιότερους (Emma Frost, Banshee, Jubille) συνέθεσαν μια ομάδα, η οποία δεν έμοιαζε με καμιά άλλη. Τα “υπερηρωηλίκια” συνυπήρχαν θαυμάσια με το teen soap και οι μάχες με επικίνδυνους villains έβρισκαν τη θέση τους δίπλα στις σιωπηλές σκηνές, όπου γνωρίζαμε καλύτερα τους χαρακτήρες, την ίδια ώρα που και εκείνοι μάθαιναν ο ένας τον άλλο.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στο zeitgeist, το οποίο πρέπει να “καβαλήσει” ένας δημιουργός ή μια δημιουργική ομάδα και να πλάσει κάτι που είναι τόσο τέλεια ταιριαστό και κατάλληλο για τη χρονική στιγμή που θα παρουσιαστεί στο κοινό. Τα πρώτα αυτά τεύχη του GENERATION X είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτού στο χώρο των comics.
1. “The Nemesis Contract”
CABLE #59-62 (Οκτώβριος 1998 – Δεκέμβριος 1998)
Writer: Joe Casey
Artist: Jose Ladronn
Σίγουρα όχι και η πιο συνηθισμένη επιλογή, καθώς είμαι βέβαιος πως το συγκεκριμένο comic απουσιάζει από τις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα X-comics, αλλά προσωπικά δεν θα πάψω ποτέ να υποστηρίζω, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ και με κάθε δυνατό τρόπο, πως πρόκειται για ένα από τα 5-6 κορυφαία comics στην ιστορία της Marvel (είπε, με το γνωστό πομπώδες και γεμάτο υπερβολή ύφος του…)!
Το run των Joe Casey και Jose Ladronn αποτελεί γενικά ένα πραγματικά τεράστιο έργο ανυπολόγιστης καλλιτεχνικής αξίας για το χώρο των υπερηρωικών comics και το συγκεκριμένο storyline είναι η ύψιστη στιγμή του. Ισόποσα κλασικό και μοντέρνο, με έντονες επιρροές από Jack Kirby και Moebius, χωρίς όμως να αντιγράφει τίποτα και χωρίς να χάνει, ούτε για μια στιγμή, τη μοναδικότητα του. Η ιστορία ξεκινά με τον Cable να προσπαθεί απαλλαγεί από το techno-virus που αναπτύσσεται ραγδαία στο σώμα του, στην πορεία φέρνει τον ήρωα αντιμέτωπο με την S.H.I.E.L.D. και αμιγώς “Κιρμπικούς” αντίπαλους (“Zzax”… “Nemesis Robots”… αυτά είναι ονόματα που μόνο ο Kirby θα μπορούσε να είχε σκεφτεί!) και καταλήγει σε ένα επικό, κάπως μπερδεμένο και ελαφρώς διφορούμενο φινάλε, αφού πρώτα έχει περάσει από σαράντα κύματα, μέσα σε διάστημα τεσσάρων μόνο τευχών (δέκα κύματα το τεύχος, χοντρικά). Πάντα, όμως, με στιλ, προσωπικότητα και την έντονη αίσθηση πως “αυτά που συμβαίνουν εδώ είναι σπουδαία, ακόμη και αν δεν αλλάξουν το Marvel Universe για πάντα”.
Η γραφή του Casey, ποτισμένη με τον ιδρώτα και το αίμα των κορυφαίων epic action τευχών που έγραψε στα 60s ο Stan Lee, διανθισμένη με το υπέρμετρα στομφώδες “αυτί” του 70s Kirby στους διαλόγους, και φιλτραρισμένη, ανά στιγμές, με έναν έντονο μοντερνισμό, όπως τον εξέφραζε η νέα γενιά συγγραφέων που ερχόταν σιγά-σιγά στα πράγματα στα τέλη των 90s, παντρεύεται άριστα με το “best of both worlds” euroKirby σχεδιαστικό στιλ του Ladronn, δίνοντάς μας ένα comic που, ως προσέγγιση, αισθητική και τελικό αποτέλεσμα, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα υπόλοιπα τεύχη του συγκεκριμένου διδύμου στον τίτλο.
Πολύ μεγαλύτερο από ένα comic, αλλά και πολύ “comic” για να μπορεί να θεωρηθεί οτιδήποτε άλλο.