My Favorite Mutant

Στο πλαίσιο της X-Men Week, 11 συντάκτες του Comicdom κλήθηκαν να επιλέξουν τον αγαπημένο τους χαρακτήρα ανάμεσα στους εκατοντάδες μεταλλαγμένους του Marvel Universe. Σας φαίνεται εύκολο; Δεν ήταν καθόλου! Προσωπικές προτιμήσεις, πάλες ανάμεσα σε X-Men και X-villains, παιδικές αγάπες και δεκάδες άλλοι παράγοντες επηρέαζαν τις αποφάσεις τους και έκαναν ακόμη πιο δύσκολη την επιλογή!

Δείτε, λοιπόν, παρακάτω ποιος επέλεξε ποιον και γιατί. Και αφήστε τα comments σας με τους δικούς σας favorite mutants!

Σπύρος Ευάγγελος Αρμένης: Marvel Girl / Phoenix (Jean Grey)

Η Jean Grey αποτελεί τη θεατρικότερη προσωποποίηση ηρωίδας στο Mέσο των comics, συγκεντρώνοντας όλα τα χαρακτηριστικά μιας héroïne tragique:

Ιδεατή και λυρικά ρομαντική, με την έννοια του διπόλου “αναχρονιστική ηθική / ερωτικός αυτοεξαναγκασμός”, βρίσκεται πάντα σε μία εσωτερική σύγκρουση ενάντια σε μία αναπόφευκτη μοίρα, αντιμέτωπη με την τρέλα ή το θάνατο. Κι αυτό ακριβώς είναι το σημείο που μετατρέπει τη γλυκιά, κοκκινομάλλα Jean Grey στην ενσάρκωση της γυναικείας ερμηνείας στο αρχαιοελληνικό Δράμα, ιδωμένο πάντα από το ακανθώδες πλέγμα της Ciceron-ικής αλληγορίας της Ελεγείας.

Απόγνωση που μετουσιώνεται σε υπερηρωικό ντετερμινισμό, από το “κοριτσάκι με τα σπίρτα” του Stan Lee μέχρι την αναχρονιστική “κοκκινοσκουφίτσα” του Bendis, η Marvel Girl, Lady Grey, Phoenix, Madeline Pryor, Goblin Queen, αλλά πάντα Jean Grey – ex Summers – θα αναστηθεί και θα πεθάνει όσες φορές κι αν χρειαστεί, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, με έναν και μόνο σκοπό: την Αναγέννηση του Μύθου.

Βασιλεία Βαξεβάνη: Rogue

“Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω…”. Η απάντηση στα μικράτα μου ήταν “Rogue”! Πώς να μη μου αρέσει αυτό το κορίτσι με το τσαγανό, τη σκληράδα, που είναι cool και όμορφη, με προσωπικότητα και θάρρος, το απόλυτα “κακό κορίτσι” που κάνει αυτό που πρέπει; Μεγαλώνοντας εκτίμησα ακόμα περισσότερο την τραγική φύση της κοπέλας που δε μπορούσε να αγγίξει κανέναν χωρίς να του κάνει κακό. Την αδυναμία της να έχει ανθρώπινη επαφή, την επώδυνη κατάληξη του πρώτου της φιλιού. Θεώρησα λογικό να είναι αρχικά με τους κακούς, αλλά να ανακαλύπτει αργά την καλή της φύση. Και μου κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον η σεξουαλική απογοήτευση ανάμεσα σε εκείνη και τον Gambit, τον οποίο ερωτευόμουν μαζί της.
Πολλά έχουν αλλάξει από την πρώτη φορά που την είδα στο χαρτί, που την λάτρεψα στη σειρά κινουμένων σχεδίων. Αυτό που δε θα αλλάξει ποτέ είναι αυτό το πονηρό χαμόγελο που έχω κάθε φορά που τη βλέπω και η χαρά που νιώθω όταν το κορίτσι μου κόβει κ&λους!

Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου: Havok (Alex Summers)

Αν δεν ήταν ο Havok, θα ήταν ο Professor-X ή η Jean Grey. Τελικά όμως είναι ο Havok, αφενός γιατί είναι ζωντανός (!), αφετέρου γιατί ακόμη δεν έχουν προλάβει να τον καταστρέψουν ως χαρακτήρα. Ειδικότερα όμως, τον επέλεξα γιατί είναι η φωνή της σύνεσης και της λογικής, σε μια άκρως παράλογη εποχή. Είναι ο μικρός αδελφός που δεν τον κόβει το μάτι σου για ηγέτη, που πάντα βρισκόταν στη σκιά του πρωτότοκου, αλλά όταν ο τελευταίος έχασε τη μπάλα (και την έχασε, μην ακούω μαλακίες περί “Cyclops Was Right”), ήταν εκείνος που πήρε τα ηνία ενός άρματος σε ξέφρενη πορεία. Όχι γιατί ήταν ο παικταράς που περίμενε τη σειρά του, αλλά γιατί αυτό κλήθηκε  -από τις συνθήκες – να κάνει.

Και τώρα πρέπει να καθαρίσει την “Κόπρο του Αυγεία“. Τα βάζει με τους ακτιβιστές μεταλλαγμένους και τα identity politics, ενώ πρέπει και να αποδείξει στη κοινή γνώμη ότι αυτός και το είδος του δεν είναι μιάσματα. Όπως και να το κάνουμε, θέλει αρχ@δ#α και όραμα ο τρίτος δρόμος…

Ανδρέας Μιχαηλίδης: Mirage (Danielle Moonstar)

Θυμάμαι ότι η νεαρή Cheyenne Ινδιάνα των New Mutants μου έκανε εντύπωση από τότε που την είδα στα X-MEN της Μαμούθ, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Δεν ξέρω αν οφειλόταν στο γεγονός ότι ήταν Ινδιάνα και είχε αυτό το ιδιαίτερο design, αν είχε να κάνει με την φαινομενικά υποδεέστερη, πλην αρκετά φρικιαστική ικανότητά της να δημιουργεί ψευδαισθήσεις με τους χειρότερους φόβους των αντιπάλων της ή αν απλά είχε δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στη συγγραφή της. Ωστόσο, μέσα από τις διάφορες ενσαρκώσεις και επανασχεδιασμούς της, η Dani Moonstar έχει παραμείνει πιθανώς το φαβορί μου (με την εξαίρεση του πάντοτε και top ever Wolverine, αλλά, αν γράψουμε όλοι γι’ αυτόν, τι νόημα έχει;).

Επιπλέον, πρέπει να αποδώσω τα εύσημα στους Claremont και Sienkiewicz που την έφεραν στο προσκήνιο με το “Demon Bear Saga” και σε όποιον αποφάσισε να την κάνει Βαλκυρία.

Γιώργος Ξύδης: Cyclops (Scott Summers)

Από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με τους X-Men, με το X-MEN: THE ANIMATED SERIES, δεν είχα αμφιβολία για το ποιός είναι ο αγαπημένος μου. Και αυτός είναι ο Cyclops. Ίσως είναι γιατί διακρίνω σ’ αυτόν πολλά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν και τον Superman (τον αγαπημένο μου χαρακτήρα στα comics γενικότερα). Αίσθηση καθήκοντος, σεβασμός στους υπόλοιπους, αυταπάρνηση, ήθος. Ο Cyclops είναι ο ηγέτης των X-Men, όχι για να μαζεύει μπράβο ή να έχει την εξουσία, όχι γιατί είναι ο δυνατότερος ή ο εξυπνότερος, αλλά γιατί θα βάλει την ομάδα και τους συντρόφους του πάνω απ’ όλα και θα πολεμήσει στην πρώτη γραμμή για το όνειρό του. Την ειρηνική συμβίωση όλων των ανθρώπων. Μεταλλαγμένων και μη.

Θωμάς Παπαδημητρόπουλος: Magneto (Erik Lehnsherr)

Κάθε ήρωας είναι όσο ικανός είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός του, έτσι δεν είναι; Ο Magneto αποτελεί – στα μάτια μου τουλάχιστον – τον ορισμό του villain με δικαιολογημένα κίνητρα. Δεν είναι παράφρων, δε θέλει να γίνει ο άρχων του κόσμου. Θέλει να προστατέψει το είδος του. Και το γεγονός ότι καταφεύγει σε ακρότητες οφείλεται σε αυτή την υποχρέωση που νιώθει. Ο Erik Lehnsherr γνώρισε τον ρατσισμό και τα καταστροφικά αποτελέσματά του από μικρός, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Και βλέπει το ίδιο σενάριο να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του για δεύτερη φορά – αυτή τη φορά όμως, στη θέση των Εβραίων βρίσκονται οι μεταλλαγμένοι. Το όνειρό του έρχεται σε αντιδιαστολή με αυτό του Charles Xavier, καθώς στη θέση των υψηλών ιδανικών βρίσκεται κάτι με το οποίο μπορώ να ταυτιστώ πιο εύκολα: η ανθρώπινη φύση και οι αδυναμίες της (φθόνος, εκδίκηση και υπερβολή). Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο Magneto, η άλλη όψη του νομίσματος που από τη μία απεικονίζει τον Professor X, έχει αποτελέσει την αρχινέμεση, αλλά – ουκ ολίγες φορές – και έναν πολύτιμο σύμμαχο των X-Men.

Μπίλλυ Πέτσης: Chamber (Jonothon Evan Starsmore)

Ο αγαπημένος μου μεταλλαγμένος είναι ο Chamber (Jonothon Evan Starsmore). Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο GENERATION X #1. Έχει υπονοηθεί πολλές φορές ότι ο Chamber είναι ίσως από τους πιο δυνατούς μεταλλαγμένους που έχουν υπάρξει. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η εστία ενέργειας που καλύπτει πολύ από το στήθος του και το κάτω μέρος του προσώπου. Ο Chamber δεν μπορεί να μιλήσει, να φάει, να πιει ή να αναπνεύσει. Επικοινωνεί με τηλεπάθεια και συντηρείται από την ενέργεια του. Ίσως όμως το σώμα του να είναι ένα απλό κέλυφος το οποίο να συντηρείται από αυτήν την ενέργεια. Ο Chamber έχει εμφάνιση αντισυμβατικού ροκ σταρ, χαρακτήρα απόκληρου, ενέργεια που σου δίνει εντύπωση μπέρτας, και στιλιζάρισμα Chris Bachalo (τουλάχιστον στην αρχή). Τι άλλο να ζητήσω; Κοινωνικές προεκτάσεις της ιστορίας και πάντρεμα γενιάς Χ με Marvel’s Generation X; Σιγά μην πρωταγωνιστούσε και στα SLACKER και REALITY BITES. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να υπάρχει σχέση μεταξύ των μεταλλαγμένων του comic GENERATION X και της συνονόματης ομάδας και ίσως βρίσκαμε και ομοιότητες μεταξύ Chamber και Buddy Bradley.

Δημήτρης Σακαρίδης: Cyclops (Scott Summers)

Οι λόγοι που καθιστούν τον Scott Summers τον αγαπημένο μου χαρακτήρα μεταξύ των μεταλλαγμένων της Marvel είναι περίπου οι ίδιοι που κάνουν το 90% των fanboys (και fangirls!) να μην τον χωνεύουν: είναι σοβαρός, μετρημένος, τυπικός, ψύχραιμος σε δύσκολες καταστάσεις, άριστος ηγέτης και απόλυτα ηθικός. Δεν προβαίνει σε ακρότητες, δεν πέφτει με τα μούτρα σε άγνωστες καταστάσεις (είτε αυτές αφορούν σε μάχη είτε στην προσωπική του ζωή), δε νευριάζει χωρίς λόγο, δεν το παίζει cool και δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Είναι, δηλαδή, αυτό που ο μέσος μπετόβλακας X-Fan θα αποκαλούσε “ξενέρωτος”.

Πολλές φορές πιστεύω πως, τελικά, ο κυριότερος λόγος που θαυμάζω τόσο τον Cyclops είναι γιατί δεν χωνεύω καθόλου τον μέσο μπετόβλακα X-Fan…

Άκης Τριανταφύλλου: Multiple Man (Jamie Madrox)

Η πρώτη μου σκέψη για favorite mutant – δε θα το κρύψω – ήταν ο Cyclops. Αντιλήφθηκα, με έκπληξη, αλλά και χαρά, ότι είχε επιλεχθεί κι από άλλους. Κι εγώ που νόμιζα ότι έχει πέσει η δημοτικότητα του. Ευκαιρία, λοιπόν, να επιλέξω κάποιον άλλο, σκέφτηκα. Έπρεπε, λοιπόν, να βρω μια φόρμουλα για να καταλήξω σε έναν και μόνο. Ποιος θα ήταν ο mutant που θα διάβαζα κάθε ιστορία του και ποιος αυτός που θα ήθελα να έχω τις δυνάμεις του; Ο Jamie Madrox aka Multiple Man, φυσικά!

Απο το 1975 που πρωτοεμφανίστηκε μέχρι σήμερα, ο Jamie Madrox έχει περάσει πολλά, όπως άλλωστε κάθε μεταλλαγμένος που σέβεται τον εαυτό του. Έχει αλλάξει πολύ και είναι αυτή η αλλαγή των τελευταίων δέκα ετών που τον ανέβασαν τόσο ψηλά στην προτίμηση μου. Ο Peter David, με τοX-FACTOR, ανέδειξε τον Jamie Madrox σε έναν απο τους μεγαλύτερους ήρωες του X-Universe, έναν ήρωα που το βάθος του χαρακτήρα του έχει υπερβεί το σετ των δυνάμεων του. Είναι από τους λίγους μεταλλαγμένους που το όνομα του είναι πιο διάσημο απο το mutant name του στην συνείδηση του αναγνωστικού κοινού. Αυτό τα λέει όλα.

Λήδα Τσενέ: Kitty Pryde

Δημιούργημα των John Byrne και Chris Claremont, η Kitty Pryde (ή Sprite ή Ariel ή Shadowcat) έκανε την πρώτη της εμφάνιση της στο UNCANNY X-MEN #129, τον Ιανουάριο του 1980. Το νεαρότερο μέλος των X-Men – στα 13 της φοιτούσε ήδη στο κολέγιο – έκανε την Emma – White Queen of the Helfire Club – Frost να κονταροχτυπηθεί με τον Charles Xavier για το ποιος θα την ενσωματώσει στην ομάδα του. Η Kitty επέλεξε, φυσικά, τους καλούς και μαζί με τους υπόλοιπους X-Men εξέλιξε τη μεταλλαγμένη της δύναμη, να κάνει άυλα δηλαδή τα αντικείμενα και τους ανθρώπους με τους οποίους έρχεται σε επαφή και ουσιαστικά να περνά από μέσα τους. Αγαπημένη μου ιστορία με την Kitty δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το “Days of Future Past” και αγαπημένο μου χαρακτηριστικό της – εκτός από τη δύναμή της – ο συνδυασμός παιδικότητας και δυναμισμού.

Γιώργος Χατζηκωστής: Wolverine (Logan)

Σίγουρα κοινότοπη η επιλογή μου, αλλά όφειλα να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, πάνω από όλα. Αρχικά, αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον στον Wolverine ήταν η συμπυκνωμένη βία που έβγαζε ο χαρακτήρας, έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, και η αύρα μυστηρίου που είχε. Σίγουρα ενδιαφέροντα, αλλά όχι αρκετά για να τον ανεβάσουν στην εκτίμηση μου. Αυτά που με κράτησαν τελικά, ήταν η εσωτερική του πάλη με τα χειρότερα ένστικτα του, ο κώδικας τιμής που εφάρμοζε στις πράξεις του, και το γεγονός ότι στο παρελθόν είχε υπάρξει θύμα ανθρώπων που ήθελαν να εκμεταλλευτούν τις μεταλλαγμένες δυνάμεις του. Όταν οι συγγραφείς επιλέγουν να τον χειριστούν με σεβασμό, τα αποτελέσματα είναι υπέροχα και θυμίζει εκείνον τον θείο που κάθε οικογένεια έχει, αυτόν που τα άλλα μέλη της τον χαρακτηρίζουν ως “τρελό”. Η αντίθετη επιλογή οδηγεί τον Logan να μοιάζει με καρικατούρα που έχει φορτωθεί τα χειρότερα cliché.