SNAPSHOT REVIEWS 17-10-13

COFFIN HILL #1
Writer: Caitlin Kittredge
Artist: Inaki Miranda
DC Comics/Vertigo

Είναι πολλές φορές που με πιάνουν τα νεύρα μου, όταν κάποιος έχει βάλει λιγότερη προσπάθεια να φτιάξει κάτι, από όση εγώ για να “απολαύσω” το πόνημά του. Δεν είναι τα λεφτά, είναι κάτι που κανείς δε μπορεί να μου δώσει πίσω: το χρόνο μου. Έτσι σκέφτηκα διαβάζοντας το COFFIN HILL.

Η Eve Coffin, με όνομα-όνειρο ενός emo, είναι πρωτάρα αστυνομικός που μάλλον ανήκει σε μια πλούσια οικογένεια με σκοτεινή ιστορία, πιθανόν με μαγεία, και έπιασε έναν serial killer αλλά πυροβολήθηκε και τα παρατάει. Και αν εκνευριστήκατε από αυτό που διαβάσατε, φανταστείτε εμένα που διάβασα 24 σελίδες αδούλευτου σεναρίου, σε μια συνεχή προσπάθεια να συνδέσω κομμάτια ιστορίας. Όχι, όμως, με τον τρόπο που κάνεις όταν βλέπεις ένα καλοστημένο θρίλερ, αλλά όπως κάνεις όταν οι τρύπες του σεναρίου είναι αρκετές για να χωρέσουν ολόκληρο πλανήτη. Μέχρι που συνειδοτοποιήσα ότι δεν είναι δουλειά μου να γεμίσω αυτές τις τρύπες.

Όσο για το σχέδιο, δεν είναι τίποτα από δαύτο, μιας και η καλλιτέχνης είναι ανίκανη να σχεδιάσει μιαν οποιαδήποτε σκηνή με δράση, ενώ εναρμονίζεται με την αδυναμία του σεναρίου να συγκεντρωθεί σε κάτι. Παραμένει επιφανειακό και ειλικρινά έχω δει σχέδια από παιδιά, στα εργαστήρια του “Γραφοντας με εικόνες”, με περισσότερο νεύρο.

HINTERKIND #1
Writer: Ian Edginton
Artist: Francesco Trifalgi
DC Comics/Vertigo

Έχω αρχίσει να ανησυχώ κομματάκι με την Vertigo, μιαν εταιρεία που την έχω συνδέσει με μερικές από τις καλύτερες σειρές του χώρου. Από αυτά που βλέπω, σε καμία περίτπωση δεν διατηρείται το ίδιο υψηλότατο επίπεδο. Τουλάχιστον, τα πράγματα στο HINTERKIND δεν είναι τόσο απελπιστικά όσο στο COFFIN HILL. (Ακόμη να ξεπεράσω το σοκ.)

Σε έναν post-apocalyptic κόσμο, η ανθρωπότητα έχει συρρικνωθεί, την ίδια ώρα που η φύση οργιάζει, κάνοντας το τοπίο να μοιάζει παραδεισένιο. Ωστόσο, η απειλή για τον άνθρωπο δεν έχει ακόμη τελειώσει, μιας και υπάρχουν και άλλα πλάσματα που απειλούν την ύπαρξή του. Σε αυτό το περιβάλλον, παρακολουθούμε και την Prosper Monday με τον φίλο της, Angus, στο κατώφλι αυτού που, στα σίγουρα, θα εξελιχθεί σε μια μεγάλη περιπέτεια.

Υπάρχει δομημένο, ολοκληρωμένο σενάριο πίσω από την ιστορία, αλλά όχι τόσο ξεκάθαρο όσο θα ήθελα. Πιο καθαροί είναι οι ήρωες, ακόμη και αν είναι στερεοτυπικοί, σε βαθμό που να μπορώ με βεβαιότητα να προβλέψω την εξέλιξή τους. Αλλά αυτό είναι κάτι ανακουφιστικό, αν υπολογίσει κανείς ότι η υπόλοιπη απειλή καλύπτεται από ένα μυστήριο.

Το σχέδιο έχει “τύπο”, αλλά μοιάζει πολύ με προσχέδιο, με παραπανω νευρικότητα από αυτή που πρέπει, έστω και αν το σενάριο το “σηκώνει”. Θα παρακολουθήσω να δω πού το πάει, αλλά και να το ξεχάσω δε θα σκάσω.

LETTER 44 #1 
Writer: Charles Soule
Artist: Alberto Jimenez Albuquerque
Oni Press

Θα ξεκινήσω εκφράζονταν τη γνώμη μου απευθείας. Αν είχε καλύτερο σχέδιο, νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλή σειρά, ειδικά για το είδος της. Το σχέδιο είχε κάτι το άτεχνο, μια κακή ποιότητα – όχι από έλλειψη τεχνικής, όσο από λανθασμένη άποψη – αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αποκρουστικό. Είναι απλά… περίεργα άβολο.

Η ιστορία, όμως… Ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ λαμβάνει ένα γράμμα και, διαβάζοντάς το, μαθαίνει ένα καλά κρυμένο κρατικό μυστικό: δεν είμαστε μόνοι μας, κάποιοι είναι εκεί έξω, κάτι ετοιμάζουν (προσπαθώ άκομψα να σας προστατεύσω από τα spoilers). Και μια ομάδα πάει να δει τί ακριβώς ετοιμάζουν. Μπορεί να μην είναι και το πιο πρωτότυπο σενάριο, αλλά είναι αριστοτεχνικά στημένο. Αν εξαιρέσει κανείς την ανάγνωση του γράμματος και τη βαρετή αλληλουχία εικόνων που το συνοδεύουν, όλα τα άλλα έχουν εξαιρετικό ρυθμό. Αλλά, διάβολε, LETTER 44 λέγεται η σειρά. Μια τέτοια αλληλουχία την περίμενα.

Ο Soule αποδεικνύει ότι όχι τυχαία υπογράφει τόσους τίτλους αυτό το μήνα. Ειδικότερα εδώ, κατάφερε να με κάνει, μέσα σε ελάχιστό χρόνο/χώρο, να συμπαθώ τους χαρακτήρες.

ROCKET GIRL #1
Writer: Brandon Montclare
Artist: Amy Reeder
Image Comics

Έχει πλάκα όταν ο τίτλος είναι τόσο προφανής και αληθής. Ή, όπως λέει και ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, σε μια από τις λατρεμένες μου ιστορίες που ακόμα μου φέρνει δάκρυα από τα γέλια: “A riderless warhorse with harness in obvious disarray, staggering into a courtyard full of pale swooning women, and marginally noted “Bad News”, suggested to their minds a distinct interpretation of some military catastrophe.”*

Έτσι και εδώ, έχουμε να κάνουμε με ένα κορίτσι από το μέλλον, που έρχεται στο 1986 – το αφηγηματικό παρόν – για να σώσει τον κόσμο. Όταν λέμε κορίτσι, εννοούμε 15 ετών και όταν λέμε ρουκέτες εννοούμε αυτό που χρησιμοποιεί για να πετάει. Α! Ότι στο μέλλον είναι αστυνομικίνα το είπα;

Δεν τα πάω καλά με τα ταξίδια στο χωροχρόνο, που με βάζουν στη διαδικασία να αμφισβητήσω το χωροχρονικό συνεχές και μόνο από το DR. WHO τα καταπίνω με ευκολία σοκολάτας. Αλλά εδώ έχει κάτι ανάλαφρο και φρέσκο, αν και όχι συγκλονιστικό.

Εξαιρετικό είναι το σχέδιο της Amy Reeder, που και στο MADAMΕ XANADU με είχε εντυπωσιάσει. Ομόρφο, εκφραστικό και ταιριαστά “κοριτσίστικο”, μιας που στον τίτλο υπάρχει η λέξη “girl”. Καθαρές εκφράσεις, ζωντανές και εναργείς, σε σημείο που να υπερνικά το σενάριο και να το συμπληρώνει.

* Saki, “The Reticence of Lady Ann”

THREE #1
Writer: Kieron Gillen
Artist: Ryan Kelly
Image Comics

Η Σπάρτη. Όχι η Σπάρτη των 300, όχι η παραθαλάσσια (ήμαρτον!) Σπάρτη στο TROY, όχι η σημερινή Σπάρτη με το ολίγον κιτς άγαλμα του Λεωνίδα. O Kieron Gillen απαντά στο απλό ερώτημα “Γιατί έγιναν οι Σπαρτιάτες τόσο φοβεροί πολεμιστές;” “Γιατί η ίδια η γή δε τους ανήκε και έπρεπε να τη διαφυλάξουν με νύχια και δόντια από τους Αχαιούς, τους οποίους είχαν υποβιβάσει σε είλωτες, δημόσιους δούλους”.

Ο Gillen αναρωτήθηκε ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι είλωτες που έσπερναν τρόμο στους Σπαρτιάτες, που τους έκαναν απρόθυμους να αφήνουν την Σπάρτη απροστάτευτη. Και μέσα από τους τρεις ήρωες, τον Κλάρο, τη Δαμάρ και τον Τερπανδρο, προσπαθεί να απεικονίσει τη Σπάρτη όπως πραγματικά ήταν, μια κοινωνία σκληρή, ένα σύστημα κατά βάση οικονομικό. Από την πρώτη κιόλας εμφάνιση ήξερα ότι θα συμπαθούσα τον Τέρπανδρο, τον λογοπλάστη, τον παραμυθά, τον απόγονο του Οδυσσέα, τον ξάδερφο του Loki. Γιατί είναι αυτός που ξέρει καλά ότι πιο ισχυρά από τα όπλα είναι τα λόγια, πιο ισχυρά και από το θάνατο.

Μπράβο στο Gillen για την απόφαση να μελετήσει τους είλωτες, μπράβο για την έρευνα, μπράβο για την άρτια εκτέλεση. Μπράβο και στον Ryan Kelly για το άψογο σχέδιό του, δυναμικό, γεμάτο κίνηση, χωρίς στεγνή αρχαιολατρεία.