MARKET WATCH: Βαθύ Ντεκολτέ Σε Μαύρο Φόντο

Δε λέτε καλά που το θυμήθηκα πως έχω να γράψω τη στήλη μου αυτή την εβδομάδα και δεν πήγα για ποτό, για να καθίσω να δουλέψω το τριήμερο;

…καλά-καλά. Πήγα για ποτό… ΠοτΑ. ΟΚ, μια φορά κι εγώ σαν άνθρωπος.

Δύο φορές, εντάξει! Είμαι multitasking και δε ντρέπομαι που το λέω! Αρκετά με μένα όμως, τα ξενύχτια μου δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον όσο το σημερινό…

WTF? News

Που ασχολείται με το φαινόμενο του tracing, που έκανε την επανεμφάνισή του στο Buffalo Comicon 2013. Όταν μιλάμε για “tracing”, δεν εννοούμε μόνο τον όρο που αντιστοιχεί στους ψευδοinkers, που το μόνο που κάνουν είναι να μελανώνουν απλά και μόνο τις γραμμές του penciller, αλλά και κάθε είδους “αντιγραφείς” ξένου artwork.

Στο συγκεκριμένο convention, λοιπόν, συμμετείχε κι ένας τυπάς ονόματι Mike Young (όχι ο γνωστός Mike Young), ο οποίος πουλούσε prints βασισμένα σε artwork άλλων δημιουργών. Όχι, λάθος. “Κλεμμένα” είναι καλύτερη λέξη, όπως θα δείτε κι από τις φωτογραφίες.

Αντιπαρέρχομαι τις δικαιολογίες του ίδιου του “καλλιτέχνη”, πως πρόκειται για “public domain” artwork και πως ο δικηγόρος του του είπε πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Στέκομαι όμως στο ότι οι ίδιοι οι διοργανωτές του φεστιβάλ του επέτρεψαν να συμμετάσχει και να πουλά τα “κλεμμένα” prints, τουλάχιστον μέχρι ο Jeff Watkins του Cloud City Comics and Toys να τον ανακαλύψει και να τον καταγγείλει.

Μην απορείτε, το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Είχε, μάλιστα, πάρει μεγάλες διαστάσεις το 2009, με μία παρόμοια περίπτωση, που έδωσε και το όνομα του ιθύνοντα σε μετέπειτα απόπειρες απάτης. Ο Rob Granito είχε φτάσει στο σημείο να φτιάξει ψεύτικο βιογραφικό, σύμφωνα με το οποίο ήταν κάποτε ένας Teen Titans, Batman, X-Men, Spider-Μan artist και συμμετείχε σε  δεκάδες άλλα ζηλευτά projects. Εφόσον, βέβαια, η συγκεκριμένη απάτη πήρε κάποια χρόνια να γίνει γνωστή, συγκριτικά και μόνο, το θέμα του Mike Young απέδειξε πως τα αντανακλαστικά της βιομηχανίας έχουν βελτιωθεί. Λίγο.

Simon Said

Αναφορικά τώρα με τον όρο “tracing” στον τομέα του inking, όπως έγραφα λίγο πριν, όλοι θυμόμαστε, υποθέτω, την εκδοτική ονόματι CrossGen, που έκλεισε κακήν-κακώς υπό καθεστώς πτώχευσης.

Διαβάζοντας τις προάλλες μία συνέντευξη του Mike Perkins στο COMIC HEROES MAGAZINE, επιβεβαίωσα τη φήμη πως οι τότε CGE editors ήταν άσχετοι με τα comics, τουλάχιστον ως προς την παραγωγή τους.

Λέει, λοιπόν, ο τότε inker τίτλων όπως RUSE, WAY OF THE RAT και KISS KISS BANG BANG (στο οποίο ήταν και συνδημιουργός):

“It’s a fact that a lot of people out there don’t have an inkling about inking-and it’s not just the fans. When I was at CrossGen, head honcho Mark Alessi couldn’t get it straight in his head just what an inker did. Sure, he knew one was needed in order for a polished product to be published, but it was almost as if he saw it at just that: part of a production process.”

 

Κάτι που στα πρώτα βήματα της βιομηχανίας του αμερικάνικου Mέσου ίσχυε, όμως από τη δεκαετία του ’30 έως σήμερα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, artwisely, κι αν κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το αντιληφθεί ένας άνθρωπος σαν τον Alessi, ιδρυτή της ουσιαστικά πέμπτης μεγαλύτερης εταιρίας comics των αρχών του 2000, κάτι θα πάει στραβά.

Θα μου πείτε τώρα, πως το πρόβλημα τελικά είναι το γνωστό θέμα των “κομητών” που από το πουθενά αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα comics, σε όποιο στάδιο της παραγωγής τους κι αν είναι αυτό (βλέπε Virgin, επίσης, και δεκάδες ακόμα μικροπεριπτώσεις στο εξωτερικό, αλλά και εγχώρια).

Το ιστορικό του Alessi, βέβαια, ακολουθεί ένα περίεργο pattern: πριν την Crossgen, τον βρίσκουμε CEO σε μία άλλη εταιρεία, την Perot Systems Corporation, δημιούργημα του Henry Ross Perot, ενός πολυεκατομυρριούχου γνωστού για την επιτυχημένη πώληση της προηγούμενης εταιρίας του, EDS, στην General Motors το 1988. Η PSCorp έκανε την εμφάνισή της την ίδια χρονιά, ως information technology services provider, και μέσα σε μόλις 11 χρόνια κατάφερε να γίνει ένας κολοσσός που διατηρούσε γραφεία σε 25 χώρες με απίστευτα κέρδη και χιλιάδες υπαλλήλους, που και το 2009 επωλήθη επίσης, στην Dell Inc, για 3.8 δις, μαζί φυσικά με την TRC του Alessi, κομμάτι της PSCorp από το 1996.

Η τακτική της αναπαραγωγής αλλεπάλληλων εταιρικών ρευστοποιήσεων θα συνεχιστεί και με την CrossGen, που το 2004, και μετά το γνωστό σκάνδαλο των απλήρωτων freelancer artists, θα πουληθεί στην Disney για ένα εκατομμύριο δολάρια, όχι όμως ως εταιρεία αλλά ως κομμάτι του ενεργητικού της (licence τίτλων κοινώς), εξαιτίας της πτώχευσης.

Την ίδια χρονιά, ο Mark Alessi θα γίνει CEO της TOA Solutions Inc. (TOA Technologies πλέον, αν δεν κάνω λάθος), αφήνοντας την σύντομη ενασχόλησή του με την Ένατη Τέχνη θαμμένη στο παρελθόν.

Όλη αυτή η ιστορική αναδρομή αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως η βιομηχανία των comics δε σηκώνει, ή καλύτερα “πετάει”, κάποια στιγμή άτομα που δεν είναι σχετικά και εισέρχονται σε αυτή για καθαρά εμπορικούς λόγους, αγνοώντας το καλλιτεχνικό κομμάτι που την έχει δημιουργήσει και διατηρήσει τόσες δεκαετίες.

Secret Wars 3

No Big News αυτή τη φορά στη συγκεκριμένη κατηγορία. Απλά και μόνο η είδηση πως η Disney, σύμφωνα με τους NEW YORK TIMES, ξεκίνησε να λειτουργεί ως mothership και στο πρόσφατα αγορασμένο STAR WARS licence της, με το να μην ανανεώσει τις άδειες για τα Marvel και Lucasfilm properties “φρουτάκια” στην πολιτεία της Φλόριντα αλλά και online. Πρόκειται για μια αναμενόμενη κίνηση, εφόσον η Disney έχει ήδη ανοίξει πόλεμο ενάντια στα resort Casinos που προσπαθούσαν να ανοίξουν στην πολιτεία της Disneyland. Οι υπέρμαχοι τζογαδόροι κατηγορούσαν την Disney ως υποκριτική, εφόσον ως τώρα επέτρεπε τα Marvel και Lucasfilm slot machines να λειτουργούν, κάτι που, όπως είπαμε, πλέον δεν ισχύει, οπότε το μέλλον για τα καζίνο είναι μάλλον ζοφερό.

Μία παρόμοια διαμάχη είχε ήδη ανοίξει και με τη Warner Bros, με το επίκεντρο αυτή τη φορά την χρήση licenced χαρακτήρων από τα Lord Of The Rings και Hobbit properties, επάνω στα οποία, ως φαίνεται, η πολυεθνική Warner έχει σχετικά περιορισμένα δικαιώματα.

Prince Variant

Οι ακριβότερες mainstream indie comic σειρές έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, όταν το περιμένεις – πίστεψέ με – δεν είσαι ο μόνος “έξυπνος” τζογαδόρος. Άσε που συνήθως η ίδια η εκδοτική δεν έχει την υπομονή να εξαντληθεί το 1^st print run, που αυτό, μαζί με τη σιγουριά της πως η σειρά θα γαμήσει και θα δείρει τις άλλες, καταστρέφει τις όποιες επιδιώξεις των πρώτων τευχών της για άνοδο της τιμής στη μαύρη αγορά συλλεκτών.

Ένα καλό πρόσφατο παράδειγμα είναι το EAST OF WEST των Jonathan Hickman & Nick Dragotta, που ξεκίνησε με φιλοδοξίες να γίνει το καινούργιο WALKING DEAD. Το πρώτο τεύχος έχει κάνει τέσσερα printings ως τώρα, οπότε λογικά το original #1 τεύχος θα έπρεπε να είναι πλέον, ακριβό. Σωστά; Λάθος. Παράλληλα με την έκδοσή του και την μεγάλη διαφημιστική καμπάνια είχαμε κι ένα Retailer Chicago Summit Variant (τα γνωστά και ως RRP editions που μοιράζονται μόνο στα conventions της Diamond για τους εμπόρους), σχεδόν παράλληλα με ένα “Ghost” Variant σε “πολύ μειωμένα αντίτυπα” σε μαγαζιά (φάση one per store με την παραγγελία).

Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε να ανεβαίνει η τιμή αυτού, η οποία μετά το Ghost πέφτει, ώστε να ανέβει στη θέση του το καινούργιο Forbidden Planet Variant, όσο μπορεί δηλαδή, εφόσον δεν είχε ουσιαστικό limited edition numbering.

Αποτέλεσμα αυτών των κινήσεων είναι το απλό 1^st print  να δίνεται πλέον ως δωράκι σε lots με τα variants. Kαι μην απορήσετε αν σε λίγο καιρό το ήδη εξαντλημένο από την back issue αγορά 2^nd print ξεπεράσει το πρώτο.

Παρόμοιο μπλέξιμο είχε γίνει στο σχετικά μακρινό παρελθόν με το HOUSE OF M #1 και το δικό του Retailer Variant, που ξεκίνησε ως RRP, έγινε Retailer-one per store-Variant κι ένα μήνα μετά εμφανίστηκε διαθέσιμο για παραγγελία από τα καταστήματα ως limited 20 items per store, ρίχνοντας την τιμή του από τα περίπου $200.00 (ήταν, βλέπετε, επανεμφάνιση Madureira cover art μετά από αρκετά χρόνια) στα $60.00, μετά στα $15.00 και αργότερα στα $4-5.00, όταν πλέον το πράγμα ξεφτιλίστηκε ακόμη περισσότερο και έγινε διαθέσιμο σε “unlimited quantities”. Κι όλα αυτά με μόνο ένα cover art, ίδιο κι απαράλλαχτο σε όλες τις εκδοχές.

Για την ιστορία, το εν λόγω House Of M Retailer Madureira Variant ήταν και το πρώτο στο οποίο εμφανίστηκε περιορισμός στα μαγαζιά για παραγγελία.

And Now…Something Completely Different

Σήμερα θα γκρινιάξουμε για το εμπορικό χιούμορ. Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, θα αλλάξουν κανάλι αναφωνώντας “άντε πάλι τα ίδια”, αλλά πρόσφατα ξεκίνησε η νέα τηλεοπτική σεζόν και πρέπει να γκρινιάξω.

Το αμερικανικό τοπίο της τηλεόρασης φέτος έχει τα χάλια του και είναι ακόμα πιο βαρετό από πέρσι. Αναφέρομαι αποκλειστικά στο comedy genre, εφόσον είμαι πολύ δύσκολος τηλεθεατής στα υπόλοιπα (μίσησα το GAME OF THRONES και βαρέθηκα απίστευτα το DOCTOR WHO από τα πρώτα 4-5 επεισόδια που είδα με το ζόρι – κι ας μην μπω καν στον κόπο να μιλήσω για BAD MEN ή WALKING DEAD).

Τί έχουμε φέτος λοιπόν; Σε μία χρονιά που το GO ON –όπως και κάθε σειρά του Matthew Perry – κόπηκε, ενώ το 2 BROKE GIRLS συνεχίζει ακάθεκτο στην τρίτη του σαιζόν, που το BIG BANG THEORY επαναλαμβάνεται μέχρι αηδίας και το HOW I MET YOUR MOTHER τελειώνει, λίγα πράγματα μένουν που μπορείς να πεις πως σε έκαναν να σκάσεις, το λιγότερο, ένα χαμόγελο.

SUBURGATORYκαι AWKWARD παραμένουν με τα χίλια ζόρια στη λίστα τηλεθέασης, ενώ το NEW GIRL έχει γίνει τόσο κουραστικό πλέον που και μόνο η φάτσα της Zooey Deschanel μου γυρνάει τ’ άντερα, κάτι που πιστεύω θα γινόταν και με την Krysten Ritter, αν συνεχιζόταν το DON’T TRUST THE BITCH IN APARTMENT 23.

Φωτεινές εξαιρέσεις μόνο το MODERN FAMILY και το μόλις τριών επεισοδίων βρετανικό HELLO LADIES.

Να υπογραμμίσω πως το – υποτίθεται – πολλά υποσχόμενο THE CRAZY ONES failed to deliver, όχι γιατί είναι απαραίτητα κακή σειρά, αλλά γιατί ο Robin Williams επισκιάζει τα πάντα και είναι σα να βλέπω δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα: ένα κλασικά καλό standup παραλήρημα του Robin Williams και μία μέτρια σειρά με όλους τους υπόλοιπους.

Θα ζητούσα να μου προτείνετε κάτι, αλλά κατά 90% θα με έχει απογοητεύσει ήδη, οπότε πάω να δω τα υπόλοιπα επεισόδια του HELP ME HELP YOU που μου έχουν απομείνει και να συχτιριάσω για το τέλμα θέασης που έπεται.