THE DEVILERS #1

Writer: Joshua Hale Fialkov
Artist: Matt Triano
Dynamite

Οι δαίμονες επαναστατούν και ξεχύνονται στη Γη, μέσα από μια φλεγόμενη πύλη στο Βατικανό. Οι εκλεκτοί εξορκιστές καλούνται να δώσουν μάχη για την πλευρά του καλού. Ο λαουτζίκος, ως συνήθως, δεν ξέρει τι του γίνεται, και παρακολουθεί από τις τηλεοράσεις του, τις φωτιές της κολάσεως να κατασπαράζουν την ιερή πόλη, χωρίς να μπορεί να δει τους ντιζαϊνάτους δαίμονες που προκαλούν τα θερμά επεισόδια. Για βέλτιστη, multimedia, αναγνωστική εμπειρία, διαβάστε το THE DEVILERS, αρχές Αυγούστου, στο κέντρο της Αθήνας (τελευταίο όροφο, κοντά μεσημεράκι).

Ο Father Malcolm (με ξεκούμπωτο το άσπρο γιακαδάκι) είναι ιερέας “ανορθόδοξος”, είρων και αμφισβητίας. Του στέλνουν άθεους να τους κάνει θρήσκους και αυτός τα κάνει χειρότερα. Δεν είναι ότι δεν πιστεύει, κάθε άλλο, ξέρει από πρώτο χέρι για την ύπαρξη δαιμόνων. Απλά, δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς ρόλο βαράνε οι δαίμονες, γιατί η πρώτη του επαφή με έναν τέτοιο, όταν ήταν παιδί, αν και τρομακτική, είχε σαν αποτέλεσμα να θεραπευτεί από τα τραύματα που του προκάλεσε κάποιο αυτοκινητικό ατύχημα. Παρ’ όλη τη στάση του και τον άσωτο χαρακτήρα του, είναι ψηλά στη λίστα του Βατικανού για κάτι ώρες ανάγκης, όπως αυτή που οι δαίμονες ανεβαίνουν από την κόλαση στη Γη, να κάνουν τα δικά τους. Εκεί που κάθεται ο Father Malcolm στο μπαρ και συζητάει με έναν άθεο περί δαιμονίων, εμφανίζεται από το πουθενά ένας καρδινάλιος, αρχιεξορκιστής του Βατικανού (με το ράσο του σε χαμηλή φωτιά), για να τον επιστρατεύσει. Τον ενημερώνει για τα καθέκαστα, μπροστά στο άσχετο παλικαράκι (γιατί εδώ ο κ… μας καίγεται, το πρωτόκολλο μας μάρανε), το οποίο, φυσικά, και αποφασίζει να πάει μαζί τους (το ‘λεγε η καρδούλα του, τελικά). Οι τρεις τους βρίσκουν τον pet δαίμονα που τους τηλεμεταφέρει στο Βατικανό και φεύγει για να επιστρέψει με το υπόλοιπο, politically correct (age, sex and race wise) dream team εξορκιστών.

Ο Fialkov δημιουργεί έναν κόσμο που έχει περιθώρια για πολύ coolness και, προς υπεράσπισή του, τον χρησιμοποιεί με εύθυμη διάθεση. Όχι απαραίτητα χιουμοριστική, αλλά ευχάριστη και αυτοσαρκαστική. Τα διαβόλια και τα τριβόλια έχουν έναν αέρα επανάστασης, καθώς ανεβαίνουν στη γη, που υπονοεί (μαζί με την αψυχολόγητη πράξη καλοσύνης του δαίμονα απέναντι στον Malcolm, και το τηλεμεταφορικό pet) και ότι πιθανώς υπάρχει κάποιου είδους twist ως προς τις προθέσεις τους απέναντι στην ανθρωπότητα (όχι ότι δε θέλουν να μας φάνε τα σκώτια, αλλά ότι ίσως να μην έχουν και εντελώς άδικο). Γενικά, το όλο στήσιμο, μαζί με την αισθητική και το “χιούμορ”, παραπέμπει σε διάφορα cult classics, τύπου EVIL DEAD, DEAD ALIVE, BUFFY THE VAMPIRE SLAYER, και άλλα ανάλογα, τα οποία είναι τόσα πολλά και τόσο classics, για κάποιο λόγο, ενώ είναι σε ίσες δόσεις διασκεδαστικά και επιτηδευμένα ανατριχιαστικά, με μία μικρή δόση gore, που πάντα βοηθάει.

Το ίδιο πετυχαίνει και το THE DEVILERS, με άνεση. Στα αρνητικά τώρα: Οι χαρακτήρες είναι υπερβολικά στιλιζαρισμένοι (πράγμα που προσπαθεί να μαζέψει λίγο ο Triano) και ο ρυθμός του τεύχους φαίνεται λίγο off – αλλού τρέχει και αλλού κάνει παύσεις που δεν δείχνουν να έχουν νόημα – αλλά όχι κάτι τρομερά ενοχλητικό.

Όταν πρωτοάνοιξα το THE DEVILERS #1, το ξανάκλεισα απευθείας. Μετά, σιγά- σιγά, το ξανάνοιξα, πήρα βαθιά ανάσα, είπα ότι θα κάνω έναν κόπο και θα το αντέξω, και ευτυχώς αποζημιώθηκα. Για την αρχική, απότομη αντίδραση, δεν έφταιγε ο Matt Triano εντελώς, μάλλον πιο πολύ ο colorist Mark Roberts, ο οποίος κάνει αυτά τα πλούσια, σκοτεινά χρώματα, που σε γενικές γραμμές θεωρώ πως κουράζουν. Τα χρώματα ενισχύουν τα “γενναία” μελάνια του Triano, και κάνουν ένα βαρύ αποτέλεσμα που σε άλλα σημεία πάει πολύ καλά και σε άλλα… ελαφρώς λιγότερο καλά. Τεχνικά, πάντως, ακόμη και αν πάνω στο θέμα της αισθητικής υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, δεν τίθεται θέμα, ο Triano είναι πολύ, πολύ, πολύ καλός (όπως και ο Roberts).

Σε γενικές γραμμές, δεν υπάρχει λόγος να μην διαβάσει κανείς το THE DEVILERS. Είναι ευχάριστο, ενδιαφέρον, έχει ωραίο character design, επερχόμενο twist, καλό artwork και μικρές αστείες πινελιές, από αυτές που πρέπει να είσαι λίγο συγκεντρωμένος για να παρατηρήσεις. Τώρα, για το αν αυτοί οι λόγοι είναι πραγματικά αρκετοί για να διαβάσει κάνεις το THE DEVILERS, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, αναμένοντας την συνέχεια της σειράς.