SUPERMAN: DOOMED

Writers: Greg Pak, Charles Soule, Scott Lobdell, Tony Bedard κ.ά.
Artists: Ken Lashley, Aaron Kuder, Tony Daniel, Jackson Herbert κ.ά.
DC Comics

Ένα ακόμη crossover event της DC ολοκληρώθηκε, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον Superman, ο οποίος αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει όχι μόνο δύο από τους πιο επικίνδυνους εχθρούς του (να θυμηθεί να στείλει λουλούδια και σοκολατάκια στον υπεύθυνο του project, τον Scott Lobdell), αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, απειλούμενος από μια ασθένεια και την εσωτερική οργή του.

Στο DOOMED, ο Superman αντιμετωπίζει αρχικά τον Doomsday, ο οποίος τον μολύνει, με αποτέλεσμα να ξεκινά να μεταμορφώνεται και ο ίδιος στο τέρας που μπορούσε να καυχηθεί πως τον σκότωσε, πριν πολλά-πολλά χρόνια. Έπειτα, έχει να αντιμετωπίσει, παρέα με τους υπόλοιπους προστάτες του DC universe, μια καλοσχεδιασμένη και μαζική εξωγήινη εισβολή – κοινώς, “δε μας έφταναν οι μπελάδες μας, έχουμε κι εσένα”. Αυτό είναι το feeling που βγάζει, σε όλη τη διάρκειά του, το crossover, βάζοντας το ένα πρόβλημα πάνω στο άλλο, για να ολοκληρωθεί με έναν επικό χαμό – αλλά όχι απαραίτητα με το συνηθισμένο τρόπο.

Και η λέξη “έπος” είναι η καταλληλότερη για να χαρακτηρίσω το DOOMED – και στον τομέα της ιστορίας και σε αυτόν του εκδοτικού προγράμματος. Το crossover ξεκίνησε τον περασμένο Μάιο, με το SUPERMAN: DOOMED #1 (προηγήθηκαν τρία εισαγωγικά τεύχη, τον Απρίλιο), πέρασε στις σελίδες των ACTION COMICS, SUPERMAN/WONDER WOMAN, BATMAN/SUPERMAN και SUPERGIRL, και ολοκληρώθηκε με το SUPERMAN: DOOMED #2, πριν μερικές ημέρες. Αρχικά, βασίστηκε στο όραμα του Scott Lobdell, συγγραφέα του SUPERMAN – μόλις έφυγε από τον τίτλο, όμως, τα συγγραφικά ηνία του crossover ανέλαβαν οι Greg Pak και Charles Soule.

Δε μπορώ να είμαι σίγουρος κατά πόσο η συγκεκριμένη αλλαγή στο creative team επηρέασε την ιστορία, αλλά η ποιότητά της έμοιαζε να ανεβαίνει μήνα με το μήνα. Το SUPERMAN: DOOMED #1, όσο αυξημένο κι αν ήταν σε μέγεθος, έμοιαζε βιαστικό στο ρυθμό του, ξεμπερδεύοντας γρήγορα με τον Doomsday (τον πιο επικίνδυνο εχθρό του Superman – μην ξεχνιόμαστε) και ξεκινώντας το κεφάλαιο “Infected”. Κάποιες σκηνές του comic, μάλιστα, με άφησαν να θέλω περισσότερα, λίγο πριν περάσουν βιαστικά στις επόμενες. Και, χάρη και στο εξαιρετικό σχέδιο του Ken Lashley (EXCALIBUR, ACTION COMICS #23.2: ZOD), οι σκηνές αυτές που δεν ήρθαν, έμοιαζαν με πραγματικά χαμένες ευκαιρίες για κάτι πολύ καλό.

Περνώντας στους τίτλους που αποτελούσαν μέρος του crossover, μήνα με το μήνα, οι ρυθμοί έπεσαν και στο προσκήνιο ήρθε, για ένα μεγάλο διάστημα, η εσωτερική πάλη του Superman με τον Superdoom (το τέρας που απειλούσε να αναλάβει τον έλεγχο στο σώμα του Man Of Steel), με φόντο κάθε φορά τους ήρωες που πρωταγωνιστούν σε κάθε τίτλο (τον Batman, τη Wonder Woman και τη Supergirl, αλλά και δευτερεύοντες, όπως τον Steel, τη Lois Lane και τη Lana Lang). Αν έπρεπε να επιλέξω τον αγαπημένο μου από αυτούς, δε θα δίσταζα καθόλου. Τα τέσσερα κανονικά τεύχη του WONDER WOMAN/SUPERMAN και το ένα annual, νομίζω πως συγκεντρώνουν τα περισσότερα θετικά σχόλια, χάρη όχι μόνο στο ταλέντο των δημιουργών, αλλά και στο βάθος που δίνουν στην ιστορία. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η μεταμόρφωση του Superman σε Doomsday επηρεάζει ολόκληρο τον κόσμο και όλο το superhero universe της DC. Παράλληλα, όμως, επηρεάζει και την ανθρώπινη πλευρά της Wonder Woman, η οποία προσπαθεί να βοηθήσει, με κάθε τρόπο, τον άνθρωπο με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Ειδικά #8, το οποίο ξεκινά στο σκοτεινό διαμέρισμα του Clark Kent και ολοκληρώνεται με μια απρόθυμη μάχη στους ουρανούς της Metropolis,είναι ένα εξαιρετικό τεύχος.

Στα υπόλοιπα τεύχη του crossover, φυσικά και ξεχωρίζουν οι core τίτλοι με τον Superman, οι οποίοι αφηγούνται τη μεταμόρφωσή του στη μεγαλύτερη απειλή που ενδεχομένως αποκτήσει το σύμπαν, και την εσωτερική πάλη ανάμεσα σε Clark Kent και Superdoom. Το μοτίβο που κυριαρχεί είναι η καταπιεσμένη οργή του Superman για την ανθρωπότητα και η αδυναμία του να σώσει τους πάντες. Πρόκειται για ενδιαφέρουσες σκηνές που κρατούν μια καλοδεχούμενη ισορροπία, καθώς εναλλάσσονται με σκηνές δράσης (με φόντο, αρχικά, το Fortress Of Solitude και τη Negative Zone, και έπειτα την εξωγήινη εισβολή) – τα συσσωρευμένα προβλήματα που λέγαμε που λέγαμε προηγουμένως. Ακόμη και στο αποκορύφωμα της δράσης, στα τελευταία επικά τεύχη της ιστορίας, η συγκεκριμένη πάλη συνεχίζεται, διατηρώντας, έως τις τελευταίες σελίδες, την καλοδεχούμενη αυτή ισορροπία.

Παρά τις ανισότητες σε τεύχη και τίτλους, πάντως, το συγκεκριμένο crossover αφήνει θετικές εντυπώσεις, χάρη στο ρόλο που παίζει κάθε κομμάτι του. Σε αντίθεση με άλλα πρόσφατα crossovers της DC που διάβασα (τα “Death Of The Family” και “Zero Year” του BATMAN), οι περιφερειακοί τίτλοι δεν έπαιζαν διακοσμητικό ρόλο, συνεισφέροντας μόνο στην ατμόσφαιρα, αλλά ούτε και παρέκκλιναν από τη βασική αφήγηση, αναγκάζοντάς με να κάνω υπομονή έως ότου κυκλοφορήσει κάποιο τεύχος των core τίτλων. Κάθε τεύχος του storyline προχωρά την ίδια ιστορία, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, και είναι απαραίτητο το ίδιο με κάθε άλλο – με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Με λίγα λόγια, ανυπομονούσα να βγει απλά το επόμενο τεύχος του crossover και όχι απαραίτητα το SUPERMAN: DOOMED #2. Και όταν αυτό ήρθε, αποτέλεσε ένα επικό και larger than life (θνητή ή superhero) κλείσιμο, το οποίο αξίζει σίγουρα περαιτέρω ανάλυση, ποτισμένη από τον ιδρώτα που φέρνει η προσπάθειά μου να μην κάνω σημαντικά spoilers.

Ήδη, κατά τη διάρκεια του crossover, είδαμε ένα τεράστιο rogues gallery, με τρέχοντες και παλιότερους εχθρούς του Man Of Steel να βάζουν το δικό τους λιθαράκι σε έναν τοίχο προβλημάτων. Εδώ, όμως, τα προβλήματα αποκτούν διαγαλακτική χροιά, με τον στόλο του Brainiac να εισβάλλει στη Γη – οι superheroes που την υπερασπίζονται τον ανάγκασαν να καταφύγει στο plan C (φυσικά και έχεις plan C, αν σε λένε Brainiac). Και όπως είναι φυσικό, η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας είναι ο Superman, παρά το γεγονός ότι ακόμη δεν έχει λύσει τα προβλήματά του με τη μόλυνση του Doomsday και την κατρακύλα του στην άβυσσο. Τα δύο τεράστια προβλήματα λύνονται σχεδόν ταυτόχρονα και με τη βοήθεια των συμμάχων του Μan Of Steel, αλλά τίποτε δε μοιάζει βεβιασμένο ή “εύκολο”, με αποτέλεσμα το τέλος να έρχεται φυσικά και να ικανοποιεί.

Και αν ο Lashley μας άνοιξε την όρεξη σε προηγούμενα τεύχη, εδώ μας χορταίνει με το παραπάνω! Το σχέδιο του σε αφήνει απλά με το στόμα ανοιχτό, καθώς όσο πιο grand scale γίνεται η ιστορία, τόσο περισσότερο μοιάζει να το απολαμβάνει. Αυτός ο άνθρωπος μοιάζει ιδανικός για μεγάλα πράγματα – και εννοώ επικές μάχες στο διάστημα, εκρήξεις supernova και οτιδήποτε άλλο εντάσσεται σε τόσο μεγάλου διαμετρήματος ιστορίες. Και καταφέρνει να ξεχωρίσει με ευκολία ανάμεσα στο σχέδιο των υπόλοιπων καλλιτεχνών που συμμετέχουν σε αυτό το τελευταίο τεύχος, οι οποίοι αναλαμβάνουν ένα μικρότερο κομμάτι της ιστορίας – λίγη εσωτερική πάλη, λίγα flashbacks στο παρελθόν, ακόμη και μια σκηνή με “what if?” ατμόσφαιρα. Το ότι καταφέρνει να ξεχωρίσει, βέβαια, οφείλεται και λίγο στο σχεδιαστικό χάος που επικρατεί, λόγω των αρκετών συμμετεχόντων, αλλά ούτε αυτός είναι ο μοναδικός λόγος, ούτε το προαναφερθέν χάος χτυπά τόσο άσχημα στο μάτι.

Αφού μίλησα για το σύνολο του SUPERMAN: DOOMED, χωρίς να κάνω και πολλά spoilers, ας επιχειρήσω να κάνω το ίδιο και με την τελευταία σελίδα του DOOMED #2. Πιθανότατα, ακόμη και αν δε διαβάσατε το τεύχος, ακούσατε για τις απορίες που προκάλεσε. Δε θα σας πω εγώ τι απεικονίζει, καθώς δε θα ήθελα να είμαι υπεύθυνος για την απουσία της WTF? έκφρασης που θα σχηματιστεί στο πρόσωπό σας (τουλάχιστον, υποθέτω πως στο δικό μου κάπως έτσι ήταν…), αλλά θα παραπέμψω όσους από εσάς θέλουν να μάθουν, στο IGN, όπου βρίσκεται μια πολύ καλή ανάλυση.

Αυτό που θα κάνω διακριτικά, είναι να συμπεράνω πως η DC έχει κάποια πολύ ενδιαφέροντα εκδοτικά σχέδια για το μέλλον. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο προκύπτει από το SUPERMAN: DOOMED #2, αλλά και το BOOSTER GOLD: FUTURES END #1. Και, πιθανότατα, πρόκειται για το μεγάλο event που ετοιμάζει τον Απρίλιο. Τώρα, προς ποιά κατεύθυνση θα κινηθούν αυτά τα σχέδια, δε μπορώ να έχω την παραμικρή ιδέα και δε θα εμπιστευτώ τα συμπεράσματα που προκύπτουν από μία σελίδα.