FIRST TIME EVER: Scott McCloud

ZOT!
Writer/Artist: Scott McCloud
ECLIPSE Comics

Η αλήθεια είναι πως είχα κατά καιρούς ακούσει πολλά για τον Scott McCloud, με την ιδιότητά του ως θεωρητικού των comics, και είχα ξεφυλλίσει μερικές φορές το UNDERSTANDING COMICS του ίδιου, χωρίς να ενδιαφερθώ ιδιαίτερα για το σύνολο του έργου του – και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο επιχείρημα εναντίον του, φυσικά. Μέχρι πρόσφατα, παραδέχομαι, δεν υπήρχε καν στην μακριά λίστα των comics που σκοπεύω να διαβάσω για να μπορώ μια μέρα να σταθώ επάξια στο πλευρό σπουδαίων αντρών… Speaking of which: ο Θωμάς Παπαδημητρόπουλος για μία ακόμη φορά εκπλήρωσε τον ρόλο του ως φάρος της γνώσης και πάσης φύσεως φωστήρας, προμηθεύοντας με με το ZOT! και βοηθώντας με να θυμηθώ ότι ακόμη και η λίστα μου είναι θλιβερά ατελής.

To ZOT!, λοιπόν: Η Jenny είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι στην εφηβεία που, φεύγοντας από το γκλαμουράτο LA, μετακομίζει σε μία καινούργια πόλη, όπου δεν έχει κανέναν φίλο και κανένα ενδιαφέρον. Και, ξαφνικά, μπαίνει στη ζωή της, από ένα portal που εμφανίζεται από το πουθενά, ο Zot, ένας ήρωας από μία παράλληλη γη. Η Jenny και ο αδερφός της, ο Butch, παρασέρνονται σε μία περιπέτεια μαζί με τον ήρωα, με σκοπό να σώσουν την παράλληλη γη – και όχι μόνο – από έναν επερχόμενο και καταστροφικό πόλεμο.

Ο McCloud “παίζει” – ειδικά στο σενάριο – με το ύφος που επικρατούσε στην χρυσή εποχή των comics, αλλά με το δικό του ιδιαίτερο χιούμορ, και ακόμη περισσότερο, τις δικές του σκοτεινές, πολύ σκοτεινές, πινελιές. Το ZOT! ξεκινάει αθώα-αθώα. Και, έτσι ανυποψίαστος όπως είναι, ο αναγνώστης γυρνάει τη σελίδα για να διαβάσει κάτι εντελώς creepy ή απίστευτα θλιβερό – έτσι, γιατί ο Scott McCloud μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Όλο το comic, από το πρώτο τεύχος μέχρι και το τελευταίο, φαίνεται να πειραματίζεται με όρια και κυρίως με τα όρια του τι μπορεί να συζητηθεί σε ένα Μέσο όπως τα comics, ειδικά όταν είναι φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζουν αθώα και άκακα. Στα πρώτα τεύχη με πιο δειλά βήματα, αλλά παρακάτω χωρίς ενδοιασμούς, ο McCloud ασχολείται με το θάνατο, τις ψυχικές ασθένειες, την εφηβική σεξουαλικότητα, την εγκατάλειψη, την κατάθλιψη και τις ταξικές διαφορές, με τρόπο που δύσκολα θα πίστευε κανείς ότι μπορεί να χωρέσει σε ένα comic για έναν έφηβο υπερήρωα και τις περιπέτειες του σε ένα retrofuturistic κόσμο.

Οι επιρροές του McCloud στο σχέδιο είναι αρκετά προφανείς, κάτι που και ο ίδιος άλλωστε δεν κρύβει. Το ZOT! είναι το πρώτο αμερικάνικο comic που “μυρίζει ανατολή” με εμφανείς τις επιρροές από την δουλειά του Tezuka, χωρίς βεβαία να διαχωρίζεται και εντελώς από το κλασικό αμερικάνικο στιλ της golden age. Το χρώμα των πρώτων τευχών είναι συμπαθητικό και ευχάριστο, αλλά όταν ο McCloud αποφασίζει να απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από την πεπατημένη, το black and white, με το οποίο συνεχίζει η σειρά από το 10ο τεύχος και μετά, λειτουργεί μια χαρά.

Το ZOT! αποτέλεσε για εμένα άλλη μία ευχάριστη έκπληξη, από αυτές που σε κάνουν να αναφωνείς “they don’t make them like they used to…”, αλλά ταυτόχρονα σου ανοίγουν την όρεξη και σε κάνουν να (ξανά) εύχεσαι το 24ωρό σου να είχε 48 ωρίτσες διαθέσιμες, για να τις αφιερώσεις στο να διαβάζεις comics.