SNAPSHOT REVIEWS 20-11-14

MULTIVERSITY: THE JUST #1
Writer: Grant Morrison
Artist: Ben Oliver
DC Comics 

Ένα ευφυές διαμαντάκι. Αγοράστε ή διαβάστε το τώρα! Τέλος του review…

Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο, αλλά για να πείσω και τους πιο δύσκολους θα επεκταθώ. Σε αυτό το κεφάλαιο του MULTIVERSITY, βρισκόμαστε στο Earth-ME (ή Earth-16), μια διάσταση όπου οι απόγονοι των γνωστών ηρώων του DC Universe (Chris Kent, Damien Wayne, Alexis Luthor κτλ.) είναι ένα μάτσο ενοχλητικές, ρηχές και κακομαθημένες προσωπικότητες, που πλήττουν γιατί κάποτε οι γονείς τους “έκαναν πολύ καλά την δουλειά τους” και τους άφησαν ένα κόσμο χωρίς κινδύνους.

Ο Morrison χτίζει έναν περίπλοκο κόσμο-μέσα σε κόσμο-μέσα σε κόσμο, με διάσπαρτα στοιχεία να εμφανίζονται αναπάντεχα, όπως πίνακες από “αλλού”, comics από το μέλλον, αλλά και το παρελθόν (το SANDMAN του Neil Gaiman είναι πολύ γνωστό και σε αυτή τη διάσταση), όνειρα, ακόμα και ποίηση. Εξαιρετικά σαρδόνιο χιούμορ-κριτική και για την εποχή μας, που συνάδει με το ύφος χολιγουντιανής φυλλάδας του εξώφυλλου.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δένουν εξαίσια με τα δύο προηγούμενα τεύχη, MULTIVERSITY #1 και THE MULTIVERSITY: SOCIETY OF SUPER-HEROES #1, και ας μη μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους.

THE BIGGER BANG #1
Writer: D.J. Kirkbride
Artist: Βασίλης Γκογκτζιλάς
IDW Publishing 

Το BIGGER BANG είναι ένα comic που το περίμενα με ανυπομονησία. Αυτό το υπέροχο – εικονικό θα έλεγα – εξώφυλλο μου είχε κεντρίσει την περιέργεια από την αρχή.

Το Big Bang δημιούργησε τον κόσμο ολόκληρο, το Bigger Bang δημιούργησε τον Cosmos… μόνο. Ο Cosmos είναι ένας αρχετυπικός ήρωας στα πρότυπα του Superman, ο οποίος αν και μπορεί (μάλλον) να μιλήσει, δεν το κάνει. Έτσι, ο D.J. Kirkbride (AMELIA COLE, POPGUN) αφιερώνει μεγάλο μέρος του τεύχους στην αφήγηση, θέτοντας με σαφήνεια τα πλαίσια της ιστορίας. Το διάσπαρτο χιούμορ μου προκάλεσε ευχάριστη έκπληξη, όπως και το εκρηκτικό τέλος του πρώτου τεύχους.

Το ιμπρεσιονιστικό σχέδιο του Βασίλη Γκογκτζιλά δένει αρμονικά με την κατά τόπους σκοτεινή ιστορία, αλλά και τη χιουμοριστική πλευρά αυτής. Ο υπερβολικός και απίθανος σωματότυπος του Cosmos τονίζει αυτό ακριβώς που είναι – bigger than life! Αν αφεθεί κανείς στην εντύπωση που αφήνουν οι γραμμές του Βασίλη Γκογκτζιλά, θα βιώσει μια άλλη, ονειρική εμπειρία στην αφήγηση της ιστορίας.

ALL-NEW CAPTAIN AMERICA #1
Writer: Rick Remender
Artist: Stuart Immonen
Marvel Comics 

Μετά το νέο Thor και το “νέο” Iron Man, λογικό και επόμενο να έχουμε αλλαγή και στον τρίτο της παρέας των Big Three των Avengers. Το χρίσμα του Captain America περνάει στον Falcon, με τον γερασμένο πια Steve Rogers να τον καθοδηγεί από τα μετόπισθεν.

Το τεύχος μπαίνει κατευθείαν στην δράση, με τον Remender να αποφεύγει (σοφά) να παρουσιάσει από την αρχή χαρακτήρες που, λίγο-πολύ, όλοι ξέρουμε. Με εξαίρεση κάποια flashbacks από το παρελθόν του Falcon, που “γεμίζουν” τον χαρακτήρα του νέου Captain America, δε μοιάζει με το κλασικό #1 τεύχος. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι είναι και πρωτότυπο, καθώς η ιστορία είναι πιο-κλισέ-πεθαίνεις με το απαραίτητο και τελείως αναμενόμενο cliffhanger.

Ένας πολύ σοβαρός λόγος, όμως, για να ασχοληθεί κανείς με αυτό το τεύχος είναι ο Stuart Immonen. Όπως πάντα, δυναμικός, καθαρός και εκφραστικός με συνολικά χαρίσματα που τον καθιστούν έναν από τους ικανότερους σχεδιαστές στο superhero genre. Παρέα με τους μόνιμους συνεργάτες του, Wade von Grawbadger (μελάνια) και Marte Garcia (χρώμα), οι τρεις καλλιτέχνες προσφέρουν μια άρτια οπτική εμπειρία. 

VERTIGO QUARTERLY: YELLOW
Writers: Steve Orlando, Gerard Way, Toril Orlesky, Marguerite Bennett, Diego Agrimbau, João M. P. Lemos, Matt Miner, Benjamin Read, Fabio Moon
Artists: Emilio Utrera, Philip Bond, Toril Orlesky, Bill Sienkiewicz, Lucas Varela, João M. P. Lemos, Taylan Kurtulus, Christian Wildgoose, Fabio Moon
DC Comics (Vertigo) 

Το τρίτο τεύχος της ανθολογίας της Vertigo έχει κεντρικό άξονα το κίτρινο χρώμα. Τα προηγούμενα δύο τεύχη ( MAGENTA και CYAN) είχαν πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα και, από ό,τι φαίνεται, ούτε η συγκεκριμένη ανθολογία χάνει σε ποιότητα. Ίσως να είναι και το καλύτερο της σειράς, αλλά αυτό μάλλον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την διάθεση του αναγνώστη και τα συναισθήματα που προκαλεί το κάθε χρώμα.

Το “Cataphract of the Yellow Lotus” των Read/Wildgoose είναι η καλύτερη ιστορία που έχω διαβάσει και στις τρεις ανθολογίες, ένα πανέμορφο παραμύθι με έξοχο art αλλά και ένα αξέχαστο twist ending. Αμέσως μετά, το “Black Clade” του João M. P. Lemos και το “Untitled” του Gerard Way. Εντυπωσιακή είναι και η ιστορία του “Playthings” με τον βετεράνο Bill Sienkiewicz, αλλά το φινάλε μας τα χάλασε λίγο.

Σε γενικές γραμμές, είναι μια απολαυστική ανθολογία, γεμάτη ιστορίες που για όλες έχω ένα καλό λόγο να πω.

ORIGINAL SIN ANNUAL #1
Writer: Jason LaTour
Artist: Enis Cisic
Marvel Comics 

Αν και είναι προφανής η ατυχής ονομασία του τεύχους, δε θα το αφήσω ασχολίαστο, καθώς ένα limited series δεν μπορεί να έχει ετήσια έκδοση, εκτός και αν θα έχουμε και του χρόνου ORIGINAL SIN και δεν το ξέρουμε.

Αν θυμάμαι καλά, ήταν το ORIGINAL SIN #5 αυτό που εισήγαγε το concept του “Man on the Wall”. Πριν τον Nick Fury, ήταν κάποιος Woodrow McCord, είχαμε μάθει τότε, χωρίς καμία λεπτομέρεια. Αυτό το τεύχος είναι η ιστορία του Woodrow McCord. Χωρίς πολλές φιοριτούρες, η ιστορία μας ξεκινάει απο τα παιδικά χρόνια του ήρωα μέχρι και την αποφασιστική στιγμή που αναλαμβάνει τον ρόλο του “Man on the Wall” και μετά… τελειώνει. Αν και αγγίζει κάποιες συναισθηματικές χορδές, η ιστορία είναι κενή δράματος και δράσης.

Το σχέδιο του άγνωστου Enis Cisic έχει σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον, με μια καθαρά ευρωπαϊκή ματιά και με προσοχή στην απόδοση της εποχής. Τα πρόσωπα του είναι αρκετά τετραγωνισμένα και όμοια – παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να τον ξανασυναντήσω σε μελλοντικές δουλειές.

Απευθύνεται κυρίως σε όσους θέλουν να συμπληρώσουν oλόκληρο το ORIGINAL SIN.