RANDOM THOUGHTS: The “Does It Really Qualify As Post-Con” Edition?

Καλωσήρθατε, για άλλη μια φορά, στη στήλη που σέβεται τους αναγνώστες της ελάχιστα περισσότερο απ’ όσο σέβεται τον εαυτό της. Τη στήλη που δημοσιεύεται μόνο όταν ο συντάκτης της έχει α) χρόνο, β) διάθεση, γ) έμπνευση, δ) έλλειψη από άλλες ενδιαφέρουσες ασχολίες, ε) 47. (Το τελευταίο το έγραψα μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι εξακολουθείτε να με προσέχετε…)

Τη στήλη που είναι σαφέστατα πιο δημοφιλής απ’ όσο της αξίζει και αδιαμφισβήτητα πιο ασυνεπής απ’ όσο θα επέβαλλε η δημοφιλία της. Τη στήλη που αγαπάει πολλούς και πολλά, αλλά δεν τους το λέει συχνά για να μην το παίρνουν πάνω τους, και αντιστοίχως μισεί πολλούς και πολλά, αλλά επίσης δεν τους το λέει συχνά γιατί θέλει να τους πιάσει απροετοίμαστους όταν αποφασίσει να εκφράσει το μίσος της με πράξεις.

Τη στήλη που ακόμη και αν έρθει ο κόσμος ανάποδα (και, μεταξύ μας, δεν είμαστε πολύ μακριά από αυτό), θα εξακολουθήσει να ανοίγει με μια φωτό της θεάς που ακούει στο όνομα Marion Cotillard, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς! Είναι πέρα από της δυνάμεις του συντάκτη της!

Disclaimer #1: Το σημερινό RANDOM THOUGHTS δεν θα έχει άλλες φωτογραφίες πλην της προαναφερθείσας θεάς. Πάντα η post-Con στήλη θα είναι picture-less, γιατί ο όγκος των φωτογραφιών που είδα και λεζαντάρισα για να φτιαχτεί αυτό το γαμήδι, ήταν υπερβολικά μεγάλος!!!

Disclaimer #2: Μια και αυτό είναι το πρώτο post-Con installment της στήλης (μοοοοοοόλις ένα μήνα μετά το Con!), αρκετές από τις σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας, αγαπημένοι μου αναγνώστες, θα είναι σχετικές με αυτό (το Con – pay attention, boys and girls!). Κάποιες άλλες, πάλι, δεν θα είναι. Και κάποιες θα φαίνεται πως δεν είναι, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι. Τέλος πάντων, ό,τι καταλάβετε! Λίγο με νοιάζει έτσι κι αλλιώς.

Disclaimer #3: Αν σας ενοχλούν οι βωμολοχίες και τα πάσης φύσεως μπινελίκια, καλύτερα να σταματήσετε να διαβάζετε κάπου εδώ. (Μέχρι τώρα είχαμε μόνο ένα disclaimer-less “γαμήδι”. No big deal, really…)

Disclaimer #4 (έλα μεγάλε, τέλειωνε): Περίπου το 57,8% όσων αναφερθούν στο σημερινό installment έχουν συγκεκριμένους αποδέκτες/παραλήπτες. Κάποιοι από αυτούς θα το καταλάβουν, κάποιοι πάλι όχι. Στα παπάρια μου, either way. Επίσης, αρκετά από τα items είναι αντίστοιχα με αυτά του περσινού post-Con RANDOM THOUGHTS (ενός κειμένου απείρως καλύτερου από αυτό που διαβάζετε τώρα, btw). Έτσι για να κάνουμε και συγκρίσεις.

Αυτά! Άντε, ξεκινάμε!

— Παραδόξως, φέτος είδα πολύ λιγότερους ανθρώπους από αυτούς που “δεν βλέπω καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου και τους συναντάω μόνο στο Con”. Μάλλον θα ήμουν απασχολημένος… Ή η παρατηρητικότητά μου μειώνεται… Ή με αποφεύγουν… Ή κάποιοι από αυτούς πέθαναν.

— Φέτος αντιπάθησα έναν ακόμη άνθρωπο για τον οποίο δεν είχα ιδιαίτερα αισθήματα πριν από το Con. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, επιβεβαίωσα παράλληλα την αντιπάθειά μου για τουλάχιστον τρεις ακόμη ανθρώπους. Οπότε, all in all, it was time well spent.

— Είναι φοβερό πόσα πράγματα μπορείς να μάθεις αν κάνεις παρέα με ενδιαφέροντες ανθρώπους! Σύμφωνα με αυτά που ακούω, λοιπόν, δεν φτάνει που είσαι μαλάκας και αχάριστος, τώρα μαθαίνω ότι λες και ψέματα, καργιολάκο! You’ll get yours in time 🙂

— Εδω και λίγες μέρες αναρωτιέμαι πόσο να κοστολογούν τα “ευχαριστώ” οι άλλοι. Ίσως φτηνότερα από τα 500 ευρώ με τα οποία θα τα πούλαγα εγώ, αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με το ότι εισπράττουν περισσότερα συνολικά.

— Πέρυσι απέκτησα ελάχιστα νέα comics κατά τη διάρκεια του Comicdom Con Athens. Φέτος, με κάποιον μαγικό τρόπο, δεν απέκτησα κανένα! Γενικά, πάντως, δεν είμαι σε comics mode. (Είπε ο άνθρωπος που διοργανώνει το φεστιβάλ…)

— Είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε μόλις ένα μήνα μετά το Con και αισθάνομαι ότι υπάρχουν τόσο λίγες εκκρεμότητες… Oh, fuck this! Άργησα υπερβολικά φέτος και δεν έχει νόημα αυτός ο παραλληλισμός με το περσινό post (που ήταν ένα πραγματικό συγγραφικό αριστούργημα σε σχέση με το φριχτό post που διαβάζετε αυτή τη στιγμή).

— Θα ήθελα να φτιάξω ένα test/quiz με τίτλο “Πόσο Passive-Aggressive Μουνόπανο Είστε;” Θα ρωτήσω τον Αρμένη, που παλιότερα έφτιαχνε συχνά τέτοια τεστ, για να μου δώσει τίποτα καλά pointers.

— Μπορούμε επιτέλους (όλοι μας!) να πάρουμε μια απόφαση για το αν πιστεύουμε ειλικρινά το δόγμα “καλύτερα 100 ένοχοι έξω, παρά ένας αθώος στη φυλακή”; Γιατί το να το επικαλούμαστε ή το αγνοούμε σιωπηλά, ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ (και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ανάλογα με την ατζέντα μας) είναι, για να το πω όσο πιο ευγενικά μπορώ, intellectually dishonest.

— Κατά τη διάρκεια του Con, έκανα κάτι για το οποίο μετά αισθάνθηκα όχι ιδιαίτερα υπερήφανος. Δεν θα έλεγα ακριβώς πως ένιωσα “ντροπή”, αλλά ήταν ένα σχετικά κοντινό συναίσθημα. Βέβαια, με αυτά που είδα και έμαθα αργότερα, το ξεπέρασα. Εύκολα.

— Υπάρχει μια γλυκιά ηδονή στο να βλέπεις άλλους να επαναλαμβάνουν αυτά που έλεγες εσύ πριν 6 μήνες, 1 χρόνο, 5 χρόνια… Και είναι τόσο μεγάλη που δεν χρειάζεται καν να πεις “I told you do” για να την βιώσεις σε full pleasure mode. Απλά αράζεις και χαζεύεις με ικανοποίηση τους μπετόβλακες που σε δικαιώνουν…

— Few times I’ve been around that track, so it’s not just gonna happen like that. (Ναι, quotάρω Gwen Stefani. Trust me, it’s appropriate.)

— Μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως το περσινό post-Con Random Thoughts (αυτό το εκπάγλου καλλονής και απαράμιλλης αισθητικής τελειότητας άρθρο που είχα γράψει πέρσι και που δεν είχε καμία σχέση με το ανοσιούργημα που διαβάζετε εδώ και λίγη ώρα) είχε ανέβει μια βδομάδα μετά το φεστιβάλ, ενώ φέτος πέρασε σχεδόν ένας μήνας. Λέτε να γίνομαι αναβλητικός τώρα στα γεράματα;

— Μια ακόμη λέξη που προστίθεται στη λίστα αυτών που έχουν χάσει τη σημασία και την ουσία τους στη σύγχρονη εποχη: Πρωτοπορία. (Όχι το βιβλιοπωλείο, ηλίθιοι!)

— Πάρα πολλοί άνθρωποι, για να υποστηρίξουν τα points τους, καταφεύγουν σε ακραίες και αφοριστικές γενικεύσεις. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι αισθάνονται πως νομιμοποιούνται επειδή το κάνουν στο όνομα κάποιου ευγενούς σκοπού. In my book, η καλή πρόθεση δεν θα έπρεπε να αποτελεί υπεράσπιση όταν κάποιος γίνεται ενοχλητικά μαλάκας ή επικίνδυνα ισοπεδωτικός.

— Το φετινό Con μάλλον δεν μπαίνει στο Top 5 μου – με καθαρά προσωπικά κριτήρια πάντα. Είχε καλές προοπτικές, αλλά φοβάμαι πως έχασε στα σημεία. Βέβαια, και το περσινό που μπήκε, σάμπως καταλάβαμε κάτι όλοι μας;

— Το post-con πάρτι στο Blackbird, πάντως, ήταν μακράν το πιο επεισοδιακό και ενδιαφέρον αυτών των 10 χρόνων! Όσοι ήταν εκεί, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ (*wink-wink*). Όσοι δεν ήταν, τα συλλυπητήριά μου. Πραγματικά χάσατε…

— Όπως και να ‘χει, όμως, ποτέ ξανά Con μετά το Πάσχα! Ποτέ!!!

–— Ήρθε ο ανταγωνισμός! Και έρχεται κι άλλος! (Αν ήξερα ότι θα ζητούσα κάτι με ελαφρώς απαιτητικό ύφος και αυτό θα γινόταν πραγματικότητα ένα χρόνο μετά, θα απαιτούσα ένα εκατομμύριο ευρώ!)

— Where’s my fucking privilege??? Επιτρέψτε μου να επαναλάβω την ερώτηση μήπως γίνει κάπως πιο κατανοητή σε όλους τους γαμιόληδες, τα μουνόπανα, τις καργιόλες και τους σκατόμυαλους αυτού του κόσμου. Where’s. My. Fucking. Privilege?

Αυτά. Επίλογο δεν έχει γιατί νευρίασα… Τα ξαναλέμε όταν τα ξαναπούμε.

Later days, bitches!