Extraordinary X-Men #1

Το κακό με εμάς τους παλιούς αναγνώστες, είναι ότι θυμόμαστε. Κατά πάσα πιθανότητα, έχουμε διαβάσει περισσότερα τεύχη ενός τίτλου (και μάλιστα περισσότερες φορές) από τον εκάστοτε σεναριογράφο, ή editor, που τον αναλαμβάνει, ενώ αν πρόκειται και για concept ή ήρωες που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες, οι φρέσκιες ιδέες νομοτελειακά δεν περισσεύουν. Η πρόταση που προηγήθηκε σας δίνει μια πρώτη ιδέα του γιατί το EXTRAORDINARY X-MEN #1 με άφησε παγερά αδιάφορο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των συντελεστών του.

Concept-wise, το “μεταλλαγμένοι στα πρόθυρα του γενετικού αφανισμού” το έχουμε ξαναδεί με το Decimation. Υπάρχει μια λεπτή (ή όχι και τόσο λεπτή) ειρωνεία στο όλο πράγμα: Η Marvel διαλύει τους Fantastic Four, και θέλει να περιορίσει την παρουσία των μεταλλαγμένων στο Marvel Universe, γιατί πρωτίστως είναι πολυεθνική, και δευτερευόντως εκδοτική. Τί κάνει, λοιπόν; Προσαρμόζει τις ιστορίες της στις επιταγές των business politics!

Από τη στιγμή που το fan base των X-Men παραμένει σταθερό (συρρικνωμένο μεν, αλλά σταθερό), κανείς δεν θα νοιαστεί για το “ξαναζεσταμένο φαγητό”. Η ειρωνεία στην οποία αναφέρθηκα πριν, αναλύεται ως εξής: Σε επίπεδο marketing, οι Inhumans είναι οι νέοι “μεταλλαγμένοι” της Marvel. Αυτοί είναι το shiny new toy, και στο νέο Marvel Universe, αυτοί είναι που πλήττουν το γένος των μεταλλαγμένων. Τα terrigen mists που καλύπτουν τον πλανήτη, δημιουργούν νέους inhumans, σκοτώνουν όμως τους mutants, τους στειρώνουν, τους κάνουν, τέλος πάντων, ό,τι χρειάζεται για να βεβαιωθούμε ότι μέχρι να αλλάξουν ξανά τα πράγματα, οι μεταλλαγμένοι δεν θα καταλαμβάνουν πάνω από ένα δυαράκι στην “πολυκατοικία” της Marvel. Βέβαια, υπάρχουν και οι homo sapiens οι οποίοι γεννούν μεταλλαγμένα παιδιά, αλλά το πρώτο τεύχος του EXTRAORDINARY X-MEN, δεν δίνει κάποια απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα.

Aν και αξιοπρεπώς γραμμένο, το τεύχος ακολουθεί, σεναριακά, μία ακόμη πεπατημένη: Η Storm σε ρόλο Xavier, αναλαμβάνει να στελεχώσει μια ομάδα που θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις. Όλο το τεύχος είναι η – τραβηγμένη από τα μαλλιά – εκδοχή των σκηνών του GIANT-SIZE X-MEN ANNUAL #1, όπου ο Professor X στρατολογούσε τους All-New, All-Different X-Men. Θα βοηθούσε πολύ τον Jeff Lemire αν του έδιναν ένα μεγάλο πρώτο τεύχος για να μας δώσει κι αυτός με τη σειρά του, έστω μια φευγαλέα μυρωδιά των προθέσεών του, όμως αυτό δεν συμβαίνει.

Κι αν ο – κατά τα άλλα – αξιόλογος Lemire δεν ευθύνεται για τις editorial επιλογές, πιάνεται αδιάβαστος (;) σε σχέση με έναν ιστορικό χαρακτήρα. Ο Colossus έχει γυρίσει στο πατρικό του στη Ρωσία και ζει μόνος του, καλλιεργώντας τη γη σε φάση αναχωρητισμού. Φάουλ πρώτο, καθώς το ανεκπλήρωτο όνειρό του, ήταν η ζωγραφική. Ούτε μία αναφορά σε αυτό, αντίθετα επιλέγει να κάνει τον αγρότη. Φάουλ δεύτερο, η Magik θυμίζει στον Colossus, ότι ο πατέρας τους άρχισε να τον κακοποιεί όταν έμαθε ότι είναι μεταλλαγμένος. Τα δύο panels που ακολουθούν είναι από το GIANT SIZE X-MEN ANNUAL #1, και παρουσιάζουν, ξεκάθαρα, μια άλλη εικόνα.

Και τώρα που τα ‘πα και ηρέμησα, πάμε στα θετικά: Ο Humberto Ramos είναι πλέον ένας εντυπωσιακός σχεδιαστής, έχοντας κατακτήσει ένα αδιαμφισβήτητο wow factor στη δουλειά του. Παρότι δεν ήμουν ποτέ fan της über mainstream και clean cut τεχνικής του, κι ενώ τα παραπάνω θα μπορούσαν να “κλωτσήσουν” με τη δυσοίωνη πραγματικότητα του σεναρίου, το πάντρεμα των δύο είναι απροσδόκητα πετυχημένο.

Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει και το roster της ομάδας, με τους βετεράνους Storm, Nightcrawler, Colossus και Iceman, τους time-displaced, Old Man Logan και Jean Grey, και την ανεβασμένη τα τελευταία χρόνια, Magik, να αποτελούν ένα team που, αν μη τι άλλο, δικαιολογεί τον τίτλο του.

Συνοψίζοντας, τίποτα καινούριο, τίποτα που να υπόσχεται μια συναρπαστική συνέχεια, παλιές δοκιμασμένες σεναριακές συνταγές με νέο περιτύλιγμα, ωραίο σχέδιο, αξιοπρεπές roster. Για να συνεχίσω να παρακολουθώ αυτή τη σειρά, θα πρέπει το #2 και το #3 (παραδοσιακά, δίνω την ευκαιρία των τριών τευχών σε νέες σειρές) να με στείλουν πραγματικά “αδιάβαστο”. Εδώ που τα λέμε, όμως, δύσκολα βλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο.