The Discipline #1
Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια (και πολύ θα ήθελα μια ημέρα να αναγκαστώ να σταματήσω να το κάνω), άνοιξα το νέο comic του Peter Milligan με μια σχεδόν φρικτή προκατάληψη, έτοιμος να απογοητευτώ μέχρις εσχάτων. Βλέπετε, αν και πρόκειται για έναν από τους αγαπημένους μου writers, τα τελευταία χρόνια το έχει χάσει και οι δουλειές του έχουν πάρει μια απότομη κατηφόρα που φέρνει ζαλάδα ακόμη και στους πιο αισιόδοξους.
Η πρώτη σελίδα, όμως, με έκανε να αναθαρρήσω. Τα κοφτά οριζόντια panels που δείχνουν δύο ακατάληπτες μορφές να εμπλέκονται (χωρίς να παίρνουμε όρκο για το τι κάνουν) μοιάζουν να αντιπροσωπεύουν το ρυθμό μιας καρδιάς που χτυπά γρήγορα, λόγω του άγνωστου θεάματος που αντικρίζουμε ως αναγνώστες. Λες; Λες να είναι καλό; Αφού άρχισε καλά.
Κι όμως. Λίγο αργότερα, το THE DISCIPLINE #1 απλά μετατρέπεται σε ένα FIFTY SHADES OF GREY με εξωγήινους (ή δαίμονες – δε θα πάρω όρκο ακόμη). Και η προσμονή μου για κάτι καλό ξεθώριασε αρκετά. Κρατάω, όμως, μια πισινή – αποκύημα είτε του μυστηρίου που παραμένει στην ιστορία του Milligan είτε της υπέρμετρης αισιοδοξίας μου – αναμένοντας το δεύτερο τεύχος.
Το βασικό πρόβλημα που εντόπισα στο THE DISCIPLINE δεν είναι τόσο ο τρόπος που είναι γραμμένο ή σχεδιασμένο, όσο το ότι ακολουθεί κάποια κλισέ που θυμίζουν αντίστοιχες ιστορίες – τα αγνώστου προέλευσης πλάσματα, βέβαια, εξαιρούνται. Έχουμε την όμορφη και πετυχημένη αυτοδημιούργητη κοπέλα που αφήνει την καριέρα της, για χάρη του ζάμπλουτου άντρα της, ο οποίος όμως την αγνοεί. Και έχουμε και τον borderline creepy, αλλά μυστηριώδη και σαγηνευτικό τύπο που υπόσχεται να βγάλει την προαναφερθείσα κοπέλα από τη μιζέρια της καθημερινότητάς της – πως αλλιώς; Μα, φυσικά, μέσω του σεξ!
Ο τύπος, βέβαια, μετατρέπεται σύντομα σε sex offender (κάτι που για κάποιο λόγο δεν ενοχλεί την πρωταγωνίστρια), αλλά υπάρχει ένα panel που λυτρώνει την ιστορία και υπόσχεται να την πάει σε άλλα μονοπάτια, μακριά από τα κλισέ του πρώτου τεύχους. “This has nothing to do with sex. Or rather, the sex, the seduction… They’re just the means to an end.”, αναφέρει ο πρωταγωνιστής και, σε συνδυασμό με τα σαυροειδή που κάνουν την εμφάνισή τους, μπορώ να αποκτήσω τα πατήματα που χρειάζομαι για να επιστρέψω και για το δεύτερο τεύχος.
Μεταξύ μας, όμως, ο καλύτερος λόγος για να συνεχίσει να διαβάζει κανείς το THE DISCIPLINE είναι το σχέδιο του Leandro Fernandez. Ζωντανό και με μια έντονη αίσθηση ρευστότητας, κατορθώνει να ζωντανέψει κάθε στιγμή, παρά το γεγονός ότι δεν πασχίζει να περάσει στα χωράφια του ρεαλιστικού. Ειδικά όταν το εξωπραγματικό συγχέεται με το πραγματικό, ο Fernandez δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Και εξίσου καλή δουλειά κάνει και ο Cris Peter στον τομέα του coloring, κατορθώνοντας να αλλάξει ατμόσφαιρα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Οφείλω να αναφέρω, τέλος, ότι ο άκρατος ερωτισμός είναι το mood που κυριαρχεί στο THE DISCIPLINE και μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, αποτελεί τον ενοχλητικό αυτοσκοπό της ιστορίας. Υποθέτω ότι θα συνεχίσει στα ίδια βήματα και ενδεχομένως θα υπάρξει κάτι που θα δικαιολογήσει την απόφαση της Vertigo να μην εκδώσει το συγκεκριμένο comic πριν από τρία χρόνια. Βλέπετε, οι Milligan και Fernandez το είχαν ετοιμάσει το 2013 για τη Vertigo, αλλά δεν εκδόθηκε ποτέ. Και τώρα ήρθε η ώρα του, κάτω από τη νέα εκδοτική στέγη της Image.
Όπως και να ‘χει, πάντως, θα του δώσω μια ακόμη ευκαιρία, χωρίς να περιμένω πολλά από την εξέλιξη της ιστορίας. Και αν απλά συνεχίσει να θυμίζει ένα light porn Άρλεκιν με εξωγήινους ή δαίμονες (είπαμε, η ετυμηγορία ακόμη εκκρεμεί σε αυτό), θα το παρατήσω χωρίς δεύτερη σκέψη και θα περιμένω το επόμενο comic του Milligan για να επαναλάβω τη διαδικασία: ελπίζω, συνειδητοποιώ, απογοητεύομαι, repeat.