Civil War II #0

Ίσως και να έχουν ξεμείνει στο House of Ideas από ιδέες τελικά. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν έγινε γνωστό ότι το επόμενο καλοκαιρινό event της Marvel θα αποτελεί ένα revival του CIVIL WAR. Και παρ’ όλο που το τεύχος αυτό, που αποτελεί πρόλογο τoυ event, δεν αναιρεί την άποψή μου, αποδεικνύει, όμως, πως αξίζει μεγαλύτερη προσοχή από ό,τι πίστευα.

Με τον Bendis στη συγγραφή και τον Coipel στο artwork, το CIVIL WAR #0 απαρτίζεται από τέσσερις ιστορίες, κάθε μια από τις οποίες επικεντρώνεται σε έναν χαρακτήρα. Και ενώ στη μία από αυτές περιγράφεται ένα μικρό origin του Ulysses (του χαρακτήρα που αποτελεί το μήλον της έριδος στον επερχόμενο πόλεμο), το οποίο, στην παρούσα φάση, δεν συναρπάζει, στις υπόλοιπες τρείς ιστορίες to creative team δίνει κίνητρο στις επιλογές των χαρακτήρων και υπόσταση στο δίλημμα το οποίο θα ταλανίσει τους ήρωες.

Ο φόβος πως κάποια φορά οι Avengers δεν θα είναι αρκετοί για να αντιμετωπίσουν και να προλάβουν μια απειλή, δημιουργεί στην Captain Marvel την ανάγκη κάποιου μέσου πρόγνωσης του μέλλοντος. Η καταδίκη ενός πρώην εγκληματία, για ένα έγκλημα που δεν έκανε ακόμα, με κυριότερη αφορμή το βεβαρημένο ποινικό του μητρώο, κλονίζει την πίστη της She-Hulk, στο δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα. Τέλος, o War Machine προβληματίζεται για το αν θα πρέπει να αναλάβει μια κυβερνητική θέση, την οποία θα διεκδικήσει και ο Iron Man, που όμως δεν κατέχει τα ίδια ιδανικά και αξίες που κάνουν τον ίδιο καταλληλότερο για αυτόν τον ρόλο.

Ένα δίλημμα, τραγικά σύγχρονο και επίκαιρο, πολύ πιο βαθύ από το αν θα πρέπει, ή όχι, να χρησιμοποιούν οι ήρωες την πρόγνωση του μέλλοντος προκειμένου να εμποδίσουν τις καταστροφές από το να συμβούν. Το πραγματικό ερώτημα είναι κατά πόσο, στο όνομα της ασφάλειας, θα περιορίζονται τα δικαιώματα των πολιτών. Και αυτή θα είναι η βασική ιδέα που θα οδηγήσει στη σύγκρουση. Οι ιστορίες της Marvel ήταν πάντα ανθρωποκεντρικές, όμως εδώ ο συγγραφέας ταυτίζει, απόλυτα ίσως, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αμφιταλαντεύει τη σημερινή κοινωνία, με το ιδεολογικό χάσμα που θα οδηγήσει στον πόλεμο των υπερηρωών.

Το τεύχος δεν περιέχει σκηνές δράσης, αλλά αναλώνεται στο να εξερευνήσει την ψυχοσύνθεση των κεντρικών χαρακτήρων και να αποδώσει τα κίνητρα που θα τους οδηγήσουν να πάρουν θέση στο θέμα. Για αυτό και αποτελεί έναν κατάλληλο πρόλογο και όχι κομμάτι της διαμάχης και της κεντρικής σειράς. Συχνά, τα zero issues έχουν εμπορική σκοπιμότητα και αποκλίνουν από την κεντρική σειρά, το συγκεκριμένο τεύχος, όμως, δίνει πνοή στο CIVIL WAR και στην αναγκαιότητα αυτού του πολέμου.

Όλες αυτές οι σκηνές απεικονίζονται εξαιρετικά από τον Coipel, ο οποίος αποτελεί έναν από τους πιο ταλαντούχους σχεδιαστές comics, και προξενεί πραγματική απορία για ποιον λόγο δεν βρίσκεται σε κάποιον τίτλο μόνιμα, παρά μόνο κάνει “αρπαχτές” σε διάφορα σημαντικά για τη βιομηχανία τεύχη. Καθαρές γραμμές, εκφραστικότητα και ένταση στα πρόσωπα, χαρακτηριστικά στοιχεία του ύφους του, που δυστυχώς δεν κοσμούν κάποια σειρά, αλλά σίγουρα ενισχύουν την ποιότητα αυτού του τεύχους. Το ζευγάρωμα Coipel/Bendis, για μια ακόμη φορά, αποδίδει τα μέγιστα.

Το μεγαλύτερο ελάττωμα του πρώτου CIVIL WAR ήταν η τοποθέτηση του Iron Man ως του ξεκάθαρα “κακού” ανάμεσα στις δύο πλευρές, με αποτέλεσμα ελάχιστοι fans της σειράς να τον υποστηρίξουν. Στη δεύτερη πράξη του CIVIL WAR, όμως, ο Bendis δεν θα κάνει εύκολη την δουλειά για τους αναγνώστες, και φαίνεται να διατηρεί μια ισορροπία ανάμεσα στους δύο, δημιουργώντας ακόμη και στους πιο σκληροπυρηνικούς, αμφιβολίες για το ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του.