Steve Rogers: Captain America #1

Προσβλητικό και ανιστόρητο!

I want my money back! Έτσι ξεκινάει ο Hanni El Khatib το τραγούδι του “Head In The Dirt” (εξαίρετο κομμάτι, btw), αλλά, στην περίπτωσή μου, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμία δικαιολογία. Το world wide web είχε φροντίσει να σποϊλεριάσει τους πάντες, με την πληροφορία ότι…

Όχι, με αυτή την παύση δεν σας προστατεύω από κάποιο spoiler, εξάλλου κάτι τέτοιο θα ήταν παντελώς αχρείαστο. Είναι γελοίο, όμως, ακόμη και να το ξεστομίσεις (εν προκειμένω να το γράψεις), χωρίς να γελάσεις. Με τον εαυτό σου που το λέει, με τους ανθρώπους που το σκέφτηκαν, με εκείνους που το υλοποίησαν. Ίσως και με όλους εμάς, που καθόμαστε και παίρνουμε στα σοβαρά τη γελοιότητα, ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ STEVE ROGERS ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ, ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΗΣ HYDRA!

hail-hydra

Ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα για αυτόν τον χαρακτήρα, η πορεία του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πορεία του στον σύγχρονο κόσμο, όλα ήταν ένα καλοστημένο παιχνίδι, με τον Rogers ως διπλό πράκτορα. Όμως, η ανοησία, το αμετροεπές μάρκετινγκ, η ένδεια ιδεών, τα φτηνά τεχνάσματα με στόχο την πρόκληση σοκ, έχουν και τα όριά τους! Ή μάλλον, θα έπρεπε να έχουν. Αδιαφορώ για το αν αποκαλυφθεί στη συνέχεια, ότι πρόκειται για ψευδείς, φυτεμένες μνήμες.

Όταν η Marvel παρουσιάζει τον, ίσως, πιο ηθικό, ακέραιο και δημοκρατικό άνθρωπο στα υπερηρωικά comics, ως διπλό πράκτορα, όταν τον δείχνει να δολοφονεί εν ψυχρώ έναν σύντροφό του, το ατόπημα, εκτός από ανιστόρητο, είναι και προσβλητικό για τους αναγνώστες. Και όσο πιο παλιός αναγνώστης είσαι, τόσο μεγαλύτερη η προσβολή, καθώς όλοι μας έχουμε διαβάσει ιστορίες που μας έβαζαν στο μυαλό του χαρακτήρα, και ούτε μία φορά, όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη ότι αυτός ο άνθρωπος λειτουργούσε ως διπλός πράκτορας. Ουδέποτε.

captain-america-murder-jack-flag

Το γεγονός, βέβαια, ότι έχω γράψει, μέχρι στιγμής, ένα σκασμό λέξεις και δεν έχω ασχοληθεί με το ίδιο το comic, δείχνει ότι η Marvel πέτυχε το σκοπό της: θόρυβος και δημοσιότητα. Έχει παρέλθει, όμως, προ πολλού, η εποχή που κάθε είδους δημοσιότητα ήταν καλή δημοσιότητα. Και όσο κι αν ποντάρεις στην – δυστυχώς υπαρκτή – μνήμη χρυσόψαρου του σύγχρονου αναγνωστικού κοινού, η πικρή επίγευση θα μείνει, ό,τι κι αν κάνεις. Έστω και για λίγο, αρκετά όμως για να καταστρέψει τη δεκτικότητα των αναγνωστών σε αυτό το run, ή με αυτόν τον σεναριογράφο.

Και όσο γράφω, συνειδητοποιώ ότι δεν θέλω καν να μιλήσω αναλυτικά για το comic. Γιατί όλο το τεύχος ήταν μια άχαρη σεναριακή προσπάθεια να δώσει πληροφορίες, μέσω flashbacks, προκειμένου να αιτιολογήσει αυτή τη φαιδρή ιδέα, γιατί το σχέδιο είναι απλά διεκπεραιωτικό, γιατί το διάβασα σιχτιρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που δεσμεύτηκα στον αρχισυντάκτη ότι θα γράψω το review, πιστεύοντας ότι, τουλάχιστον, θα διάβαζα μια καλοστημένη ιστορία, που θα με έψηνε ότι αξίζει να πάρω και τα επόμενα τεύχη, αφού “τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως δείχνουν”.

Τώρα πλέον δεν ξέρω σε τι ελπίζω, παρά μόνο να μην τολμήσουν να μεταφέρουν αυτή τη φαιδρότητα και στο cinematic universe. Αυτό ακριβώς. Τίποτε άλλο.