The Joyners #1

Βρισκόμαστε στο μέλλον, γύρω στο 2060 (και κάτι). Αυτή τη φορά δεν παρακολουθούμε μία δυστοπική κοινωνία, αλλά ούτε και έναν κόσμος μετά από zombie apocalypse ή κάποια οικολογική καταστροφή. Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει από κάποιον μεταλλαγμένο ιό και οι εξωγήινοι φαίνεται πως δεν έχουν έρθει ακόμα.

Δηλαδή, όλα κυλάνε μία χαρά. Το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται, σε μυαλό και τεχνολογίες. Ο αυτοματισμός και τα ρομπότ είναι πλέον κάτι παραπάνω από φίλοι μας. Και τα ασημένια και λευκά λαμέ συνολάκια είναι πάλι στη μόδα! Το μόνο που δε φαίνεται να έχει αλλάξει καθόλου –ίσως και να χειροτερεύει εδώ που τα λέμε – είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Και εδώ είναι το στοιχείο, το οποίο δίνει μία αρχή στην ιστορία μας.

Στα πρώτα panels, βλέπουμε τη Sonya, η οποία συναντιέται με μία δικηγόρο για να κανονίσει το διαζύγιό της. Μαζί, όμως, με τα χαρτιά του διαζυγίου παίρνει και την επίσημη ομολογία του πρώην συζύγου της. Ομολογία για τι; Δε λύνεται κατευθείαν αυτό το ερώτημα, καθώς περνάμε σε ένα flashback. Ένα flashback που θα μας εξηγήσει (υποθέτω) πώς βρεθήκαμε σε ένα ενυδρείο να υπογράφουμε χαρτιά διαζυγίου.

Ξεκινάμε, λοιπόν, γνωρίζοντας επιτέλους το άλλο κομμάτι αυτού του ζευγαριού, τον George Joyner. Ο George είναι επιστήμονας, εφευρέτης – θα σας γελάσω. Όποιο και να είναι το ακριβές επάγγελμά του, πάντως, μόλις τον είδαμε να κάνει τη μεγαλύτερη ανακάλυψη στη ζωή του. Όμως, πρέπει για λίγο καιρό να παραμείνει κρυφή και, προς θεού, να μην το αναφέρει ούτε στην ίδια του την οικογένεια. Και εδώ μαθαίνουμε γιατί τελικά το ζευγάρι χώρισε. Και μετά πηγαίνουμε το σπίτι του. Εκεί βλέπουμε την απάθεια που υπάρχει μεταξύ του ζευγαριού, αλλά και των μελών της οικογένειας ως συνόλου. Τελικά, όταν βρίσκεσαι σε μία υπερβολικά εξελιγμένη κοινωνία, το συναισθηματικό κομμάτι και ο ανθρωπισμός που σε γεμίζουν παύουν να ισχύουν. Ή πιάνουν ένα πολύ μικρό μέρος του εγκεφάλου σου.

Και κάπου εδώ τελειώνουμε. Κυρίως, γιατί δεν έχω κάτι άλλο να πω – πέραν από τη φουτουριστική εποχή που μας μεταφέρει το comic, που μαζί με το σχέδιο κυριολεκτικά πετάγεται 50 χρόνια μετά. Οι γραμμές των μελανιών υπολείπονται και οι άνθρωποι είναι αρκετά γεωμετρικοί. Το σχέδιο προσφέρει μία καθαρότητα και αυστηρότητα. Κάτι που το μέλλον – όπως παρουσιάζεται εδώ – έχει σε πολύ μεγάλα επίπεδα.

Αλλά, παρόλο που είχαμε μία ενδιαφέρουσα αρχή, δεν έχει δοθεί μία καθαρή γραμμή πλεύσης της υπόθεσης. Πετάει κομμάτια από εδώ και από εκεί, που ακόμα δεν δείχνουν να έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους. Πιστεύω, όμως, πως θα μας απασχολήσουν ιδιαίτερα οι περιπέτειες του ζευγαριού/οικογένειας.

Γενικά, πάντως, περπατάμε λίγο έως πολύ στα τυφλά.