Deadman: Dark Mansion Of Forbidden Love #1

Με την προσοχή στραμμένη στους καινούργιους REBIRTH τίτλους της DC, είναι πολύ εύκολο το καινούργιο comic του Deadman να περάσει απαρατήρητο. Μην αγχώνεστε, όμως, η άγρυπνη ομάδα του Comicdom είναι εδώ και δεν μας ξεφεύγει τίποτα!

Το πρώτο από τα τρία τεύχη του mini series DEADMAN: DARK MANSION OF FORBIDDEN LOVE, ξεκινά εισάγοντας την πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Η Berenice είναι μια κοπέλα με την ικανότητα να επικοινωνεί με τους νεκρούς, η οποία, τους τελευταίους μήνες, έχει μετακομίσει στην έπαυλη που κληρονόμησε το αγόρι της, ο Nathan. Καθώς επιστρέφει σπίτι με τους Sam (μιλάμε για ένα άτομο που δεν θέλει να του απευθύνονται με he/she, αλλά προτιμά το they), βλέπει τον Boston Brand (a.k.a. Deadman) να μπαίνει στην έπαυλη. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινά έντονη μεταφυσική δραστηριότητα στην έπαυλη και ο Deadman αδυνατεί πλέον να φύγει από το σπίτι. Εγκλωβισμένος στην έπαυλη, θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο και να σώσει τους  ενοίκους, με τη βοήθεια της Berenice, που είναι και η μόνη ζωντανή που αντιλαμβάνεται μια απειλητική οντότητα στο σπίτι.

Στο χορταστικότατο αυτό τεύχος (48 σελίδες ιστορίας, χωρίς να παρεμβάλλονται διαφημίσεις), η Sarah Vaughn θέτει γερές βάσεις για μια απολαυστική ιστορία μεταφυσικού μυστηρίου, με στοιχεία ρομαντισμού. Ο ρυθμός είναι αργός, χωρίς όμως να κουράζει τον αναγνώστη, και αυτό βοηθά στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας μυστηρίου. Ο χαρακτήρας της Berenice είναι καλοδουλεμένος και με βάθος, ενώ το σενάριο είναι αντίστοιχα ικανοποιητικό όσον αφορά στον Deadman. Αντίθετα, οι Sam και Nathan, φαίνονται πιο μονοδιάστατοι, αλλά είχαν μικρή συμμετοχή, οπότε αυτή η εικόνα μπορεί εύκολα να αλλάξει στα επόμενα τεύχη.

Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στην απεικόνιση της Berenice, που ξεφεύγει από το τυπικό, μη ρεαλιστικό μοντέλο που βλέπουμε κατά κόρον στα υπερηρωικά comics. Το παρουσιαστικό της είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από μια καθημερινή κοπέλα και αυτό το βρήκα πολύ θετικό. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν επιλογή της Vaughn, πάντως στο αποτέλεσμα σίγουρα συμβάλλει η πολύ καλή δουλειά του Medina, που φροντίζει κάθε χαρακτήρας να έχει τη δική του, διακριτή απεικόνιση. Πέρα από τους χαρακτήρες, ο Medina έχει κάνει συνολικά εξαιρετική δουλειά, με κάθε panel να είναι γεμάτο λεπτομέρειες, τις οποίες μπορείς να χαζεύεις για ώρες. Το σχέδιο, κάποιες φορές, φαίνεται στατικό, αλλά αυτό ταιριάζει απόλυτα στο ύφος της ιστορίας. Το εικαστικό αποτέλεσμα ενισχύεται σημαντικά και από τα ατμοσφαιρικά χρώματα του Villarrubia. Κρύα και μουντά, εκπέμπουν την επικείμενη απειλή και έρχονται σε έντονη αντίθεση με το λευκό και κόκκινο του Deadman, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας να πετάγεται από το χαρτί.

Δεν θα έλεγα  ότι είμαι ιδιαίτερα μεγάλος fan των ιστοριών μεταφυσικού μυστηρίου, ούτε του Deadman, πόσο μάλλον των στοιχείων ρομαντισμού. Όμως αυτό το τεύχος μου άρεσε πολύ και ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια, η οποία, δυστυχώς, θα έρθει σε δύο μήνες. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα στους fan του είδους και όχι μόνο!