Arrow S05E09

What We Leave Behind
Snapshot Reviews: Για να μη χάνετε τις εξελίξεις των comic-related και animated τηλεοπτικών σειρών, φροντίζουμε να σας κρατάμε ενήμερους με σύντομα reviews κατά τη διάρκεια της σεζόν.

Arrow

Season/EpisodeS05E09 WritersMarc Guggenheim, Greg Berlanti, Andrew Kreisberg, Wendy Mericle, Beth Schwartz DirectorAntonio Negret CastStephen Amell, Willa Holland, David Ramsey, Emily Bett Rickards, Echo Kellum, Rick Gonzalez, Madison McLaughlin, Joe Dinicol NetworkThe CW

Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα για το ARROW. Μετά από ένα αξιοπρεπές πρώτο μισό, η 3η σεζόν γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν κακό χαμούλη και η 4η σεζόν ήταν το αποκορύφωμα της κατρακύλας, με κακό γράψιμο, λάθος characterization, θανάτους χαρακτήρων που δεν έβγαζαν νόημα και forced ρομαντικές σχέσεις. Κανείς δεν περίμενε ότι η 5η σεζόν θα ήταν όχι μόνο τόσο καλή, αλλά ίσως από τις καλύτερες μέχρι τώρα, γεγονός που επισφραγίστηκε με το “What We Leave Behind”.

Αποκαλύπτεται η προδοσία της Artemis στην ομάδα, ενώ ο Prometheus αρχίζει να επιτίθεται στην ομάδα και αρχίζει τα παιχνίδια μυαλού με τον Oliver. Εδώ και 9 επεισόδια, οι συγγραφείς έχουν κάνει καλή δουλειά στο να διατηρήσουν ένα πέπλο μυστηρίου γύρω από τον villain. Γνωρίζουμε ότι μισεί τον Oliver, ξέρει για την μυστική του ταυτότητα και θέλει να τον κάνει να υποφέρει μια μοίρα χειρότερη από θάνατο. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, που βλέπουμε τι ακριβώς εννοεί, καθώς προσπαθεί να απομακρύνει τους φίλους του από αυτόν.

Αν εξαιρέσουμε την προδοσία της Artemis, που αποκαλύφθηκε χωρίς να δούμε περισσότερα σχετικά με το πως επηρέασε τη γενικότερη ιστορία (ας ελπίσουμε ότι θα το δούμε εκτενέστερα στο μέλλον), το επεισόδιο ήταν από τα καλύτερα της σειράς. Ήταν καλοσκηνοθετημένο, με τρομερές εναλλαγές παρόντος-flashback, συνεχείς ανατροπές, έδωσε περισσότερο χρόνο στον Prometheus, ο οποίος φαίνεται να είναι ο καλύτερος “big bad” μέχρι τώρα (καλύτερος ακόμη και από τους προσωπικούς αγαπημένους μου, Merlyn και Deathstroke), το δράμα μεταξύ των χαρακτήρων ήταν πιστευτό και η τελευταία σκηνή είναι σαν να ζητούσαν συγγνώμη στους θεατές για ένα μεγάλο λάθος που είχαν κάνει στο παρελθόν.