Angoulême 2017

Φέτος, ήταν η πρώτη μου φορά στο φεστιβάλ της Angoulême, και γράφω αυτό το άρθρο μετά από ένα εξοντωτικό τετραήμερο γεμάτο με εκθέσεις, ομιλίες, και comics.

Ουσιαστικά, το φεστιβάλ είχε αρχίσει μια βδομάδα πριν την επίσημη έναρξή του. Επειδή φέτος τυχαίνει να κατοικώ στην Angoulême, είδα την αλλαγή να έρχεται από νωρίς, όταν η μικρή ήσυχη πόλη άρχισε τη μεταμόρφωσή της. Τουρίστες γέμισαν τους δρόμους, εγκαταλελημμένα κτίρια άνοιξαν για να φιλοξενήσουν πάρτι, σκηνές εγκαταστάθηκαν παντού. Δεν είχα ξαναδεί πεζοδρόμιο τόσο γεμάτο μετά τις 7 το απόγευμα. Μου θύμισε εκείνες της ταινίες που η σχετικά ασχημούτσικη κοπέλα βγάζει τα γυαλιά της, αφήνει ελεύθερα τα μαλλιά της και αποδεικνύεται πως είναι πανέμορφη. Τί σας λέω, τέλος πάντων, κάτι δικά μου.

Όταν άρχισε το φεστιβάλ, στο οποίο είχα τετραήμερο πάσο, έκανα μια πρώτη, σημαντική σκέψη: “Ιλάειρα, πρόσεχε, δεν θα μπορείς να επισκεφτείς ούτε τα μισά από όσα προσφέρει το φεστιβάλ”, είπε ο σοφός γέρος μέσα μου. Γιατί το φεστιβάλ είναι πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Έχει 12 επίσημες εκθέσεις (και πολλές ακόμη, μικρές ανεξάρτητες), έχει debates, ομιλίες, παρουσιάση portfolio, συναυλίες, workshops, προβολές, συνεντεύξεις, και όλα αυτά με ποικιλία.

Προσωπικά, απόλαυσα την έκθεση του Kazuo Kamimura, όπου κάθισα για ώρα μπροστά από τα πρωτότυπα έργα, παρατηρώντας τις εκπληκτικές συνθέσεις του. Χάρηκα επίσης που γνώρισα το έργο της Sophie Guerrive, δημιουργού του album TULIPE, το οποίο έχω διαβάσει ήδη τρεις φορές αφότου το αγόρασα. Δεν θα επεκταθώ καν στο μεγαλείο των κλασικών Will Eisner και Hermann, από των οποίων τις εκθέσεις βγήκα με το στόμα ανοιχτό. Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η παρουσίαση KNOCK OUTSIDER COMICS, στην οποία είδα comics και σχέδια νοητικά ανάπηρων ανθρώπων – το σύνολο ήταν δυσανάγνωστο, αλλά μοναδικό. Τέλος, πολύ ιδιαίτερο μου φάνηκε το έργο της σεναριογράφου Loo Hui Phang, το οποίο αγνοούσα μέχρι τώρα.

Το μεγάλο δράμα μου στο φεστιβάλ, ήταν το πόσο γρήγορα άδειασα το budget μου. Ο χώρος όπου οι καλλιτέχνες πουλάνε comics κάνει το γύρο του δημαρχείου (το οποίο είναι ένα παλιό κάστρο, για να καταλάβετε για τι έκταση μιλάμε). Υπάρχουν τόσο καλά comics, και σε τόσο μεγάλη ποσότητα, που για να διαλέξω τι θα αγοράσω χωρίς να ξοδέψω το νοίκι του επόμενου μήνα, έπρεπε να πάρω βαθιές ανάσες και αφήσω την τραπεζική μου κάρτα στο σπίτι. Τώρα προσπαθώ να ξεχάσω όλα τα comics που άφησα στους πάγκους, και να παρηγορηθώ με το TULIPE, το HISTOIRES CROUTES, και το MOONCOP, που με ακολούθησαν σπίτι.

Παράλληλα με το επίσημο φεστιβάλ, λειτουργούσε και το SPIN OFF, μία μικρή underground οργάνωση, που επιστρέφει στις ρίζες της αυτοέκδοσης. Ίσως κάπως too experimental για τα γούστα μου, οι δουλειές που πρόβαλλαν ήταν παρ’ όλα αυτά ενδιαφέρουσες, με ορισμένα διαμαντάκια να ξεχωρίζουν.

Όσον αφορά στο θέμα του σεξισμού, για το οποίο το φεστιβάλ κατακρίθηκε πέρσι, πιστεύω πως έχει ακόμα δρόμο να διανύσει. Οι περισότερες διαλέξεις που παρακολούθησα είχαν επαγγελματίες διερμηνείς, εκτός από την ομιλία “Women In Comics”, η οποία έπρεπε να αρκεστεί σε μία μεταφράστρια που καταλάβαινε τα αγγλικά όσο εγώ τα ισπανικά (= στο περίπου). Και γενικά, ο χώρος της οργάνωσης ήταν ανδροκρατούμενος, με κάποιες ψευτοπροσπάθειες να συμπεριλάβει περισότερες γυναίκες. Κρίμα, αλλά που θα μας πάει, θα αλλάξει κάποια στιγμή.

Πριν κλείσουμε, ας ρίξουμε μια ματιά στα βραβεία!

• Το Χρυσό Fauve έλαβε το PAYSAGE APRES LA BATAILLE των Eric Lambé και Philippe de Pierpont.
• Το Βραβείο Κοινού Cultura κέρδισε το L’HOMME QUI TUA LUCKY LUKE του Matthieu Bonhomme.
• Το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής απονεμήθη στο CE QU’IL FAUT DE TERRE A L’HOMME του Martin Veyron.
• Το Βραβείο Σειράς πήρε το CHIISAKOBE TOME 4 του Minetaro Mochizuki.
• Το Βραβείο Αποκάλυψης έλαβε το MAUVAISES FILLES της Ancco.
• Το Βραβείο Νεότητας κέρισε το LA JEUNNESSE DE MICKEY του Tebo.
• Το Βραβείο Κληρονομιάς απονεμήθη στο CLUB DES DIVORCES TOME 2 του Kazuo Kamimura.
• Το Βραβείο Fauve Αστυνομικού SNCF πήρε το L’ETE DIABOLIK των Alexandre Clérisse και Thierry Smolderen.
• Το Βραβείο Alternative BD έλαβε το BISCOTO, LE JOURNAL PLUS FORT QUE COSTEAUD των Associations Biscoto Editions, από τις Julie Staebler και Suzanne Arhex.

Το καλό με το φεστιβάλ της Angoulême είναι πως μπορεί να φιλοξενήσει πολλούς διαφορετικούς τύπους επίσκεψης. Άλλοι πάνε για να κάνουν τα ετήσια ψώνια τους σε comics, άλλοι για να ψαρέψουν ταλέντα, κάποιοι για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, ή να δουν από κοντά έναν αγαπημένο καλλιτέχνη. Ορισμένοι ψάχνουν συμβουλές για το πως να γίνουν καλύτεροι δημιουργοί, άλλοι έρχονται για τα πάρτι. Προσωπικά, το κομμάτι που απόλαυσα περισσότερο ήταν οι εκθέσεις, και, όπως πάντα, οι πάγκοι των εκδοτικών/αυτοεκδόσεων (ε, και τα πάρτυ).

Βρίσκω εκπληκτικό το εύρος της Ένατης Τέχνης, όπου όσες ιστορίες κι αν ειπωθούν, όσα σχέδια κι αν γίνουν, πάντα θα βρεθεί κάποιος να φέρει ένα νέο συνδυασμό.