Great Parodies: Mickey's Inferno
Για πάμπολλα χρόνια, άκουγα ότι αυτή η ιστορία ήταν το “ιερό δισκοπότηρο” των Ντισνεϊκών ιστοριών εν Ελλάδι, για πολλούς συλλέκτες και αναγνώστες. Είχε δημοσιευθεί μονάχα στα ακριβοθώρητα ΜΕΓΑΛΑ ΚΛΑΣΙΚΑ #4 του Δραγούνη, μία από τις χειρότερες εκδόσεις ever (μεγάλο μέγεθος, με σκληρό χαρτόνι στις σελίδες και ψαρόκολλα) και δεν εκδόθηκε ποτέ από Τερζόπουλο και λοιπές Ντισνεϊκές εκδοτικές. Άνθρωποι γονυπετείς, ωρύονταν και εκλιπαρούσαν, προκειμένου να εκδοθεί ξανά στα Ελληνικά, και τελικά μας ήρθε, έστω στα Αγγλικά, χάρη στην Papercutz. Άξιζε, όμως, τόσο ντόρο;
Το MICKEY’S INFERNO, ή L’INFERNO DI TOPOLINO, όπως δημοσιεύτηκε αρχικά στα TOPOLINO #7-12 από τον Οκτώβριο του 1949 έως και τον Μάρτιο του 1950, είναι μια τουλάχιστον ιδιάζουσα διασκευή, του πρώτου μέρους του κλασικού έργου του Ιταλού ποιητή Dante Alighieri, LA DIVINA COMMEDIA (ελληνιστί, Η ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ), INFERNO ή αλλιώς ΚΟΛΑΣΗ. Σύμφωνα με τον Δάντη, η Κόλαση είναι ένα πελώριο κωνικό χωνευτήρι καταδικασμένων ψυχών, διασταθμισμένο σε 9 επίπεδα-κύκλους. Όσο πιο κάτω πας, τόσο μεγαλύτερες είναι οι αμαρτίες των καταδικασμένων. Κάπως έτσι ξεκινά το φανταστικό, πλην γλαφυρό, ταξίδι του Δάντη στην Κόλαση, με οδηγό τον Αρχαίο Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο. Στο δεύτερο μέρος, διέσχιζαν το κωνικό Καθαρτήριο, με τους 7 κύκλους των θανάσιμων αμαρτημάτων, και στο τρίτο μέρος, ο Δάντης καταλήγει στον Παράδεισο, με τους 9 ουρανούς (όσοι και οι πλανήτες του ηλιακού συστήματος), με οδηγό πλέον την αγαπημένη του, Βεατρίκη.
Ας ταξιδέψουμε, λοιπόν, στον χρόνο, και ας πάμε από την πρώιμη Αναγεννησιακή Ιταλία, στη μεταπολεμική Ιταλία, η οποία πασχίζει να εκδημοκρατιστεί και να σταθεί στα πόδια της, ως η νεοσύστατη Ιταλική Δημοκρατία, μετά τις καταστροφές του Δευτέρου Παγκοσμίου και την κατάλυση της Φασιστικής Ιταλίας. Κάποιοι σχεδιαστές ξεκινάνε, τον Απρίλιο του 1949, την πρώιμη “Disney Italia”, με σκοπό τη δημιουργία ιστοριών με χαρακτήρες Disney. Εμπνευσμένοι από την όλη κόλαση που είχε ζήσει η χώρα, αποφασίζουν να κάνουν μία παρωδία μοναδική στο είδος της. Όπερ και εγένετο Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΥ. Το σενάριο ανέλαβε ο Guido Martina, ο οποίος, στη συνέχεια της καριέρας του, θα μας δώσει τόνους αριστουργηματικών ιστοριών, με έντονο το στοιχείο της περιπέτειας, ενώ το σχέδιο, ο συνεργάτης του από το TOPOLINO #1, Angelo Bioletto.
Η ιστορία αρχίζει μία ηλιόλουστη μέρα στο Μίκυ Σίτυ, όπου ο Μίκυ και ο Γκούφυ παίζουν σε ένα θέατρο τη ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ του Δάντη, για φιλανθρωπικό σκοπό. Ο Μίκυ υποδύεται τον Δάντη, ενώ ο Γκούφυ τον Βιργίλιο. Όμως, ο Μαύρος Πητ, ο οποίος είναι στο ακροατήριο, είναι δυσαρεστημένος με την επιτυχία της παράστασης και βάζει το μάγο Morty να τους υπνωτίσει, ούτως ώστε να νομίζουν πως είναι στην πραγματικότητα ο Δάντης και ο Βιργίλιος. Βγαίνοντας από το θέατρο, πηγαίνουν σε μία βιβλιοθήκη και τους παίρνει ο ύπνος ενώ διαβάζουν την ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ, με αποτέλεσμα να τους απορροφήσει το βιβλίο. Έτσι, ξεκινά το ταξίδι του “Δάντη” και του “Βιργίλιου” προς την Κόλαση, ενώ υπάρχει συνοδευτικό “oldschoolly” αφηγηματικό κείμενο, μονάχα με ρίμες. Εδώ είναι που αρχίζουν και όλα τα προβλήματα με την παρωδία.
Η παρωδία είναι δύσκολο είδος και απαιτητικό, πρέπει να είναι καλογραμμένη και καλά αποδομένη. Ο Martina έκανε αξιοπρεπή δουλειά, για τα δεδομένα της εποχής, όμως η Κόλαση χάνει τρομερά στην απόδοση. Σε κάθε σελίδα, προσπαθούν να συνδυάσουν τρομακτικές εικόνες των 9 κύκλων της Κόλασης, με whimsical εικόνες από κλασικά cartoons της Disney, έχοντας ως αποτέλεσμα τον απόλυτο αχταρμά. Από καρέ σε καρέ, είναι τόσο άνιση η μετάβαση, που η ροή είναι σκέτη παράνοια. Εκτός αυτού, σε κάθε καρέ, έχει από κάτω το στιχάκι-παρωδία, για να σου θυμίσει πως πρόκειται ακόμα για την Κόλαση και όχι για τον κακό Ντόναλντ που κυνηγά τον Μίκυ μαζί με τους Τρεις Καμπαλέρος, που προσπαθεί να του ξεφύγει καβάλα στον Ντάμπο, ενώ τα Τρία Γουρουνάκια προσπαθούν αενάως να προστατευθούν από τον Κακό Λύκο και τα κακά παιδάκια του Πινόκιο να σωθούν από την καλή νεράιδα. Γιατί ακριβώς αυτό περιμέναμε από μία τέτοια διασκευή, η οποία, ήδη από το άκουσμά της, φαντάζει τουλάχιστον αλλόκοτη. Το αποκορύφωμα αυτής της παρωδίας, είναι η Αμερικανική μετάφραση, η οποία έκρινε σωστό να προσθέσει μερικά πιο σύγχρονα λογοπαίγνια, σχετικά με το internet. Τουλάχιστον, είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται uncut στις ΗΠΑ και το format είναι καλύτερο από του Δραγούνη, αν και μικρότερο. Πρόκειται για graphic novel, μεσαίου μεγέθους, ενώ κυκλοφόρησε σε TPB και hardcover.
Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΥ ήταν το πρώτο installation μιας μεγάλης σειράς παρωδιών, σχεδόν 80 στον αριθμό, κάμποσες εκ των οποίων μεταφράστηκαν στα Ελληνικά, από την “Παπεριάδα” μέχρι τις παρωδίες του Studio Jaime Diaz, με πρωταγωνιστή τον Γκούφυ. Τουλάχιστον αυτοί θα ξεφύγουν μελλοντικά από τραγικά φαινόμενα τύπου ΕΝΑΣ ΘΕΟΜΟΥΡΛΟΣ ΜΙΔΑΣ και θα μας δώσουν τον αριστουργηματικό πρώτο κύκλο του ΜΙΚΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.
Αυτές οι παρωδίες είναι ο ορισμός της hit-or-miss σειράς. Βέβαια, να έχετε κατά νου, πως ακόμη και οι καλές παρωδίες αυτής της “υπερ-σειράς” είναι πλέον ξεπερασμένες και δύσκολα διαβάζονται. Όσον αφορά στην ΚΟΛΑΣΗ, θα έλεγα πως εάν δεν έχετε περιέργεια να το διαβάσετε, απλά προσπεράστε, γιατί δεν χάνετε τίποτα απολύτως. Και με δικαιώνουν οι ίδιοι οι δημιουργοί, οι οποίοι στο τέλος παραδέχονται πως δεν έκαναν τόσο καλή δουλειά.
Ναι, ίσως για τα δεδομένα της εποχής να ήταν κάτι πρωτοποριακό, αλλά, αντικειμενικά, είναι μια παρωχημένη παρωδία, που δεν άξιζε τον ντόρο εν τέλει. Μακάρι να δούμε στο μέλλον από νεώτερους Ιταλούς δημιουργούς μια πραγματικά καλή παρωδία της ΘΕΙΑΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ του Δάντη.