'Namwolf #1

Τελικά είμαι μεγάλο θύμα των όμορφων εξώφυλλων. Μπορείς να μου προτείνεις το καλύτερο comic, να μου πεις “Ιλάειρα, αυτό έχει γραφτεί ακριβώς στα γούστα σου” κι αν το εξώφυλλό του δεν είναι της αισθητικής μου, μπορεί να το αγνοήσω κι εντελώς. Αν, όμως, δω ωραίο cover art, το comic έχει μπει στο καλάθι μου στα λεπτά που ακολουθούν. Αφελής τακτική, ξέρω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Όταν είδα, λοιπόν, το ‘NAMWOLF #1, ούτε που χρειάστηκε να το ξεφυλλίσω για να το επιλέξω. Ο Brennan Wagner έκανε καλή δουλειά.

Το ‘NAMWOLF #1 είναι η αρχή της ιστορίας του Marty Spencer, Αμερικάνου νεαρού που καλείται να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Στις πρώτες σελίδες, ο πατέρας του τον αποχαιρετά, δίνοντας του έναν φάκελο που ο Martin πρέπει να ανοίξει “όταν θα καταλάβει πως ήρθε η στιγμή”. Ο μικρός φτάνει, λοιπόν, στην εμπόλεμη ζώνη με πολλές απορίες, άλλα κάπου οι μάχες, κάπου οι βόμβες, ξεχνάει τον φάκελο. Ώσπου μια όμορφη νύχτα με πανσέληνο (guess what), ο Marty μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο, φονικό όχι μόνο προς τους Βιετναμέζους, αλλά και την ίδια του την ομάδα. Παράλληλα, βλέπουμε πως το αντίπαλο στρατόπεδο επικαλείται επίσης ένα τέρας…

Το storyline είναι ενδιαφέρον. Ένας λυκάνθρωπος στο Βιετνάμ μπορεί να αποτελέσει ένα ωραίο coming of age concept. Αλλά ο ρυθμός του πρώτου issue δε βοηθάει ακριβώς… Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο να τοποθετηθεί το story μέσα σε 25 σελίδες, αλλά τα γεγονότα κυλάνε υπερβολικά γρήγορα. Συναντάμε τον πρωταγωνιστή τη στιγμή που φεύγει από την Αμερική και λίγες σελίδες μετά έχει ήδη μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο. Εφόσον δεν έχουμε συνδεθεί μαζί του, δεν τον έχουμε γνωρίσει καλά-καλά στην ανθρώπινη μορφή του, η μεταμόρφωσή του δε συνταράσσει. Οκ ξέρω ‘γω, ήτανε λυκάνθρωπος τελικά. So what?

Επίσης, το comic έχει ένα αχρείαστο narration που χρησιμεύει για να μας εξηγεί αυτά που βλέπουμε ήδη στο σχέδιο. “He felt like he was gonna puke his damn guts out”. ΜΗ ΜΑΣ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΣ ΝΤΕ! ΔΕΙΞΤΟ ΜΑΣ! Πώς υποτίθεται ότι θα δεθώ με τον ήρωα, αν δεν έχω επικοινωνία μαζί του, παρά μόνο μέσω ενός παντογνώστη αφηγητή;

Παρ’ όλα αυτά μου φαίνεται ότι ίσως υπάρχει μια καλή ιστορία εδώ. Θέλω να πω, η αρχική ιδέα έχει πλάκα και προσωπικά μου αρέσουν τα έργα που μπλέκουν την Ιστορία με το φανταστικό. Απλά πιστεύω ότι ένα καλό concept χρειάζεται το χρόνο του να ξεδιπλωθεί, αλλιώς πάει άπατο. Ευτυχώς, στο ‘NAMWOLF #1, το σχέδιο φροντίζει να καθηλώσει τον αναγνώστη στη σελίδα, εκεί που το σενάριο αποτυγχάνει.

Αρχίζοντας από τα μελάνια, έχουμε να κάνουμε με ένα όμορφο comic. Λάτρεψα τα character designs, που έδωσαν ένα νόημα στην εμφάνιση όοοολων αυτών των χαρακτήρων που γνωρίζουμε από το πρώτο ήδη issue. Αντιθέτως, δε μου άρεσε καθόλου το σχέδιο του λυκάνθρωπου και, ενώ γνωρίζω πως αυτό είναι υποκειμενικό, βρίσκω πως για κεντρικός χαρακτήρας δεν έχει φροντιστεί αρκετά. Τα χρώματα, όμως, είναι σωστά διαλεγμένα και μεταφέρουν ωραία την ατμόσφαιρα κάθε σκηνής. Η σκηνοθεσία και τα ντεκόρ είναι κι αυτά προσεγμένα και το σύνολο έχει μια πολύ καλή αισθητική.

Αν και δεν μπορώ να μαντέψω πώς θα εξελιχθεί η σειρά, πιστεύω πως το ‘NAMWOLF #1 θα αποτελέσει ένα καλούτσικο ανάγνωσμα για τους περισσότερους. Οπτικά είναι όμορφο, η ιστορία μπορεί να εξελιχθεί σωστά… Από την άλλη, τίποτα δε μας υπόσχεται ότι δε θα βουτήξει μέσα σε χαζά κλισέ, χάνοντας κάθε ενδιαφέρον. Let’s see.