Big Mouth S01E01

Ejaculation

Ξεκίνησα τη νέα σειρά του Netflix, BIG MOUTH, σκοπεύοντας να δω όλα τα επεισόδια και να σας παρουσιάσω εδώ ένα review όλης της πρώτης σεζόν. Αλλά, από σεβασμό και αγάπη στον εαυτό μου, σταμάτησα στο πρώτο.

Παρ’ όλα αυτά, δεν ήμουν αρνητικά προδιαθετημένη, κάθε άλλο. Η ιδέα μιας σειράς που μιλάει για τα άχαρα μυστικά της εφηβείας, μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα, και γενικά είμαι ανοιχτή σε κάθε καινούριο animation για ενήλικο κοινό, καθώς δεν υπάρχουν ποτέ αρκετά.

Ας τα πάρουμε από την αρχή, όμως. Το BIG MOUTH αφηγείται τα πρώτα βήματα προς την εφηβεία των Andrew, Nick και Jessi, και βασίζεται στο παρελθόν των δημιουργών. Η μικρή αυτή παρέα δέχεται επίσκεψη από τους Hormone Monster και Monstress, δύο τέρατα αποφασισμένα να τσακίσουν τη γέφυρα ανάμεσα στην παιδική ηλικία και τα σπυράκια στο μέτωπο. Ποιός χρειάζεται γέφυρες, όταν μπορείς να κάνεις ένα μεγάλο σάλτο;

Το πρώτο επεισόδιο αρχίζει με τον Andrew, που έχει ανακαλύψει τον αυνανισμό και δεν μπορεί να βάλει όρια. Στην τάξη, στο σπίτι του κολλητού του, στον χορό του σχολείου, οι εκσπερματώσεις έρχονται χωρίς να προειδοποιούν για την άφιξή τους. Ο Nick από την άλλη, είναι κοντούλης, γλυκούλης, κι έχει ένα μικρό άτριχο πουλί, που τον αφήνει με πολλά κόμπλεξ κι ερωτήσεις. Η Jessi δίνει το πρώτο της γλωσσόφιλο με τον Nick, αλλά δεν την εξερευνούμε αρκετά ακόμα. Όλα αυτά συμβαίνουν με φόντο έναν σχολικό χορό, έναν τσακωμό και μια συμφιλίωση.

Μπορώ να δεχτώ το BIG MOUTH ως μια καλή σειρά για να τη δείξει κανείς σε 14χρονα, ώστε να μην έχουν τύψεις για ό,τι κάνουν μόνα τους, ή μεταξύ τους. Από εκεί και πέρα, το πρώτο επεισόδιο μου φάνηκε βαρετότατο. Το χιούμορ της σειράς είναι μέτριο – κάποια σκόρπια γελάκια από δω κι από ‘κει, αλλά κυρίως αναμονή για το επόμενο αστείο που ίσως να αξίζει. Και τέλος πάντων, πείτε με πουριτανή, αλλά τα γλωσσόφιλα και οι αυνανισμοί είναι αμήχανες και ιδιαίτερες σκηνές, που πρέπει κανείς να τις στήσει ωραία για να μην είναι απλά αηδία και wannabe shocking. Οι αμήχανες στιγμές δεν είναι αστείες από τη φύση τους, εκτός κι αν κάποιος σκηνοθέτης τις διαχειριστεί σωστά, κάτι που δεν συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωσή.

Μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί, άλλωστε, και η διάρκεια του επεισόδιου. Δέκα με δεκαπέντε λεπτά θα πρόσφεραν αρκετο χώρο για το story, τις λεπτομέρειες, τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Μέσα στα εικοσιέξι λεπτά, μου ήρθε ξαφνική όρεξη να πλύνω τα πιάτα, να απλώσω τα ρούχα, να κουρέψω το γρασίδι (και δεν έχω ΚΑΝ γρασίδι). Το είδα όλο, όμως, για να μη λέτε.

Επίσης, το BIG MOUTH είναι άσχημο. Και ναι, οι έφηβοι είναι κι αυτοί λίγο εμφανισιακά άγαρμποί, αλλά δεν μιλάω για τέτοια ασχήμια. Τα designs είναι τόσο άχαρα, τόσο basic, που απορώ πώς η δημιουργική ομάδα συμφώνησε σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Ορισμένοι χαρακτήρες θυμίζουν clip-art. Κάτι άσχημο μπορεί να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά εδώ πρόκειται απλά για ένα γιγάντιο “meh”. Το animation είναι OK, κλασικό puppet animation που κάνει τη δουλειά του.

Το συμπέρασμά μου είναι πως πρόκειται για μια σειρά που θα ήθελε να είναι σοκαριστική και “αληθινή”, αλλά νομίζω πως δεν αγγίζει παρά ένα μέρος από την επιφάνεια της εφηβείας, και βασίζεται πάνω σε αυτή για να βγάλει γέλιο. Δυστυχώς, αυτό δεν νομίζω πως αρκεί.