Motherlands #1

Η κόντρα μεταξύ πατέρα και υιού είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει όλα τα λογοτεχνικά είδη, ήδη από την αρχαιότητα. Την πολυεπίπεδη αυτή διαμάχη πραγματεύονται συγγραφείς από τον Σοφοκλή μέχρι τον Dostoyevsky και τον Kafka και όχι τυχαία, καθώς σαν φαινόμενο περιλαμβάνει έναν ολόκληρο κόσμο ή ένα σύμπαν, θα μπορούσε να πει κανείς. Η αντίστοιχη αντιπαράθεση μητέρας και κόρης δεν έχει αναλυθεί τόσο πολύ από τους συγγραφείς, ωστόσο, όταν αυτό γίνεται, ένα σύμπαν δεν είναι αρκετό κι ενδεχομένως το πολυσύμπαν ολόκληρο να μην αρκεί.

Το MOTHERLANDS είναι το νέο τολμηρό, κωμικό, sci-fi εκδοτικό εγχείρημα της Vertigo, το οποίο επιχειρεί να μας παρουσιάσει την εκρηκτική σχέση μεταξύ μιας γυναίκας κυνηγού κεφαλών με τη μητέρα της, κορυφαία βετεράνο κυνηγού κεφαλών. Σε αντίθεση με την πολυφορεμένη ανδρική εκδοχή, αυτή η κόντρα λαμβάνει χώρα σε κάθε πιθανό πλανήτη του multiverse, καθώς βρισκόμαστε σε μια ενδεχόμεη, αρκετά μελλοντική, πραγματικότητα.

Στο μέλλον αυτού του πλανήτη, αυτού του σύμπαντος, οι μεγαλύτερες διασημότητες είναι οι διασυμπαντικοί κυνηγοί κεφαλών. Η Tabbitha είναι μια από αυτούς, εντοπίζει, κυνηγάει και αιχμαλωτίζει εγκληματίες, δραπέτες ή και απλούς εξωτικούς κατοίκους αυτού και όποιου άλλου σύμπαντος. Ξέχασα να αναφέρω ότι η μεταπήδηση από σύμπαν σε σύμπαν είναι εφικτή, αλλά μόνο σε όσα έχουν παρόμοια συχνότητα με το δικό μας. Όταν ανακύπτει μια νέα ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα επικήρυξη καταζητούμενου, η Tabbitha, προκειμένου να αποκτήσει το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών της, αναγκάζεται να καταφύγει στη μαμά της. Η μητέρα της πρωταγωνίστριας είναι μια θρυλική φιγούρα του επαγγέλματος και παροπλισμένη celebrity, ωστόσο δεν παύει να είναι το ίδιο εφιαλτική για την κόρη της, όπως πολλά χρόνια πριν.

Η ιστορία, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο έχει στηθεί σε αυτό το πρώτο τεύχος, κέρδισαν επάξια την προσοχή του κοινού. Η αντιμετώπιση του ζητήματος της διαχείρισης των ψυχολογικών θεμάτων που αντιμετωπίζει ένα παιδί σε σχέση με τους γονείς, ιδίως όταν αυτοί τυγχάνουν ισχυρές προσωπικότητες, αλλά και η εν γένει δυναμική των οικογενειακών σχέσεων δίνονται με έξυπνο και εύληπτο τρόπο στην αφήγηση. Μεγάλο μέρος, βέβαια, της ιστορίας καταλαμβάνει και η δράση της Tabbitha στο κυνήγι ενός επικυρηγμένου, ενώ δεν λείπουν το χιούμορ, οι σκηνές και η γλώσσα που χαρακτήρισαν το comic ακατάλληλο για ανήλικους.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά του Simon Spurrier, γνωστού από τη δουλειά του σε πολλούς Marvel τίτλους, τον Judge Dredd και το προταθέν για Eisner ΤΗΕ SPIRE (αλλά και καλεσμένου στο Comicdom Con Athens 2018!). Το artwork της Rachael Stott είναι πολύ καλοδουλεμένο, με στιγμές που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, όπως και τα δυο εξώφυλλα των Eric Canete και Kim Jung Gi.

Σε γενικές γραμμές, το πρώτο από τα έξι τεύχη της σειράς ήταν μια ιδανική αρχή. Επιτυγχάνεται η εισαγωγική γνωριμία των βασικών χαρακτήρων παράλληλα με την πλοκή, ενώ με τα απαραίτητα flashbacks βλέπουμε το ιστορικό της σχέσης των ηρωίδων. Το κεντρικό ζήτημα, αυτό της οικογενειακής δυναμικής, αναπτύσσεται μεθοδικά και αποδίδεται με χιούμορ. Μόνο ένας προβληματισμός δημιουργήθηκε στο μυαλό μου, ο οποίος δεν έχει να κάνει με το comic καθεαυτό, αλλά με την επιλογή της εκδοτικής να επιβάλει στον τίτλο την ταμπέλα “Mature readers”. Αλήθεια αρκούν δυο ζωγραφισμένα γυμνά γυναικεία στήθη, αίμα και πέντε λέξεις; Γιατί να υπάρχει ακόμα αυτή η υποκριτική αυτολογοκρισία;