William Woodson: Occult Detective

Αν φανταστούμε ότι κάπου υπάρχουν τα κεντρικά του Comicdom και ότι σε αυτά τα κεντρικά υπάρχει κάπου ένα κόκκινο τηλέφωνο, το οποίο χτυπάει μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αυτό εδώ το κείμενο θα ήταν μία από εκείνες τις εξαιρετικές περιπτώσεις και ο διάλογος που θα ακολουθούσε μετά το χτύπημα του κόκκινου τηλεφώνου θα πήγαινε κάπως έτσι:

– Είσαι σίγουρος ότι ο Λαμπρόπουλος θέλει να γράψει κείμενο για το site;
– Ρε, μου το ζήτησε μόνος του!
– Είναι καλά; Να τον πάμε σε κανέναν γιατρό;
– Να παραδώσει πρώτα το κείμενο και να τον πάμε μετά…

Η αλήθεια είναι ότι έλειψα πολύ καιρό. Τόσο που κόντεψα να ξεχάσω πώς ξεκινάς να γράψεις μια εντελώς άσχετη εισαγωγή με το θέμα σου, αλλά νομίζω ότι σιγά-σιγά τα δάχτυλά μου ξεσκουριάζουν και θα αρχίσουν και πάλι να κινούνται μόνα τους στο πληκτρολόγιο, αραδιάζοντας παραγράφους που θα βγάζουν λίγο ή και καθόλου νόημα.
Όπως είπε και ο Tony Stark στο IRON MAN 2, “Oh, it’s good to be back!”.

Πριν 7 (επτά!) χρόνια, τέτοιες μέρες έγραφα για την πρώτη αυτοέκδοση του Νίκου Σταυριανού, το ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ. Θεωρούσα, λοιπόν, δικαιωματικά δικό μου το review για το τελευταίο του comic, WILLIAM WOODSON, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να απειλήσω κανέναν από τους υπόλοιπους συντάκτες του Comicdom – με το που το ζήτησα, το πήρα.

Τότε, ο Νίκος είχε αποφασίσει να βγάλει ένα comic για να μαζέψει λεφτά να πάρει ένα Nintendo κι εγώ είχα κλείσει το review μου με τη φράση: “Φανταστείτε, λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, ο Νίκος να έχει ασχοληθεί με το comic και να έχει εκδοθεί κανονικά και όλοι εμείς που έχουμε αυτή την δουλειά του, να σκάσουμε σε εκείνο το signing με τις ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ στο χέρι…”. Αποδεικνύεται το λοιπόν ότι ο Νίκος Σταυριανός όχι μόνο συνέχισε να ασχολείται με τα comics, αλλά κάθε του δουλειά είναι καλύτερη από την προηγούμενη και δε νομίζω να αργήσει πολύ η μέρα που θα σκάσω όντως σε κάποιο signing με τις ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ στο χέρι.

Στο WILLIAM WOODSON OCCULT DETECTIVE, ο Νίκος αφήνει πίσω του το “παιδικό” σχέδιο και περνάει σε ένα πιο σκοτεινό noir στιλ, το οποίο είναι ό,τι πρέπει για να μεταφέρει το κλίμα του κόσμου στον οποίο ζει ο William Woodson.

Όταν ήταν ακόμα μωρό, οι γονείς του εξαφανίστηκαν κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες και την ανατροφή του μικρού William ανέλαβαν μάγισσες. Στα σκοτεινά δάση της Νορβηγίας όπου μεγάλωσε, ο William έμαθε ότι ο κόσμος μας δεν είναι μόνο αυτός που βλέπουμε οι περισσότεροι, αλλά τον μοιραζόμαστε με υπερφυσικά πλάσματα, πλάσματα τα οποία πολλές φορές μπλέκονται στις υποθέσεις των ανθρώπων. Με την τέχνη που του έμαθαν, λοιπόν, οι θετές του μητέρες, ο William αναλαμβάνει να βοηθήσει εκεί που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει τίποτα και να αντιμετωπίσει εχθρούς που κανείς άλλος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.

Αυτές τις πληροφορίες τις διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο και είναι το μοναδικό exposition που θα δούμε σε ολόκληρο το τεύχος. Η ιστορία που πραγματεύεται το comic είναι η απαγωγή ενός μωρού από δαίμονες και η προσπάθεια που κάνει ο William Woodson για να το σώσει. Τίποτα άλλο δεν ξέρουμε για το παρελθόν του William, πώς ήταν τα παιδικά του χρόνια, ποιες ήταν αυτές οι μάγισσες που τον μεγάλωσαν και κυρίως πώς έφτασε στην Αγγλία, όπου διαδραματίζεται η ιστορία, από τη Νορβηγία όπου μεγάλωσε. Και αυτό είναι καλό. Αντί να αναλωθεί στο να βάζει άσχετο διάλογο, επεξηγήσεις και άχρηστα panels, ο Νίκος Σταυριανός ασχολείται απλά με το να διηγηθεί μια ιστορία.

Εάν υπάρξει συνέχεια στις περιπέτειες του William Woodson, φαντάζομαι ότι οι απορίες μας θα απαντηθούν, ενώ αν όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί η ιστορία στέκει μια χαρά μονάχη της.

Το σχέδιο μου άρεσε πάρα πολύ. Στην αρχή, όταν είχα δει μονάχα το εξώφυλλο, μου ήρθε στο μυαλό ο Mike Mignola, χωρίς όμως να σκεφτώ ποτέ “αντιγραφή”. Ίσως υπάρχει περιθώριο βελτίωσης στις σκηνές δράσης, όπου κάποιες φορές υπάρχει μια στατικότητα, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτό οφείλεται στην αλλαγή του στιλ σχεδίου του Νίκου και όχι σε έλλειψη ικανότητας, καθώς σε προηγούμενες δουλειές του έχουμε δει φανταστική αποτύπωση της κίνησης.

Το σενάριο, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν έχει κανένα φοβερό βάθος, τουλάχιστον όχι το κομμάτι του σεναρίου που μας αποκαλύπτεται σε αυτή την ιστορία. Γίνεται μια απαγωγή και ο ήρωας αναλαμβάνει να φέρει πίσω το θύμα. Με όλο το υπερφυσικό περιτύλιγμα, πρόκειται για μια χιλιοειπωμένη ιστορία, αλλά αυτό θα αποτελούσε πρόβλημα μόνο εάν το υπόλοιπο comic ήταν αδύναμο. Και δεν είναι.

Ο Νίκος Σταυριανός παίρνει ένα κλισέ σκηνικό, αυτό της απαγωγής, και το κάνει το όχημά του για να μας σερβίρει άρτιο storytelling. Διαβάζοντας το WILLIAM WOODSON OCCULT DETECTIVE, είναι εμφανές ότι αυτός που το δημιούργησε γνωρίζει τη “γλώσσα” των comics. Γνωρίζει πώς να σπάσει μια σκηνή σε panels, γνωρίζει με ποιον συμβολισμό θα δείξει ότι η φωνή κάποιου είναι ιδιαίτερα απόκοσμη, γνωρίζει πότε να δείξει κάποιον να πεθαίνει και πότε όχι.

Αν ήμουν στη θέση σας, θα έβαζα τον Νίκο Σταυριανό στη λίστα με τους δημιουργούς που παρακολουθώ από κοντά.