Lucifer #1

Το πρόσφατο relaunching του Sandman Universe από την DC, μπορεί να αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία από αρκετούς, που εξέφρασαν την άποψη ότι το επαναδιαμορφωμένο σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σκιά του μεγαλείου της Vertigo, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ο τίτλος του Lucifer με τράβηξε από τη πρώτη στιγμή και είχα αποφασίσει να του δώσω μια ευκαιρία, ούτως ή άλλως. Ίσως επειδή αρκετοί φίλοι και γνωστοί γνωρίζουν πια τον χαρακτήρα από την τηλεοπτική σειρά, που προσωπικά δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ, και ήθελα να τους προτείνω κάποιο σχετικό comic, ίσως επειδή βρίσκω διασκεδαστικό ότι, στο εξώφυλλο, ο έκπτωτος άγγελος μοιάζει με τον Alan Moore.

Όπως και να ‘χει, οι λόγοι που άνοιξα το τεύχος ήταν μάλλον ρηχοί και δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Και όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, το comic με εξέπληξε ευχάριστα. Σίγουρα δεν είναι κάποιο αριστούργημα, κρίνοντας από το πρώτο τεύχος, αλλά είναι αρκετά ενδιαφέρον, συστήνει ξανά τον χαρακτήρα σεβόμενο την ιστορία του και έχει υπέροχο artwork.

Το comic αρχίζει αντιπαραβάλλοντας το ένδοξο παρελθόν του Lucifer με την τωρινή του κατάσταση, όπου βρίσκεται εξόριστος και τυφλός σε κάποια επαρχιακή πόλη. Ο μονόλογός του μοιάζει σαν τις ασυναρτησίες ενός τρελού για όποιον δεν τον γνωρίζει, και υπόκειται διαρκώς σε βασανιστήρια, αλλά ο ίδιος δεν το βάζει κάτω, αποφασισμένος να δραπετεύσει από τη φωτεινή φυλακή του. Σε αντίθεση, ο κόσμος του επιθεωρητή Decker είναι σκοτεινός και μουντός και περιλαμβάνει συχνές επισκέψεις στο νοσοκομείο που βρίσκεται η ετοιμοθάνατη, καρκινοπαθής γυναίκα του. Η σκοτεινή ατμόσφαιρά του διακόπτεται μόνο από το έντονο κόκκινο, που συνήθως χρησιμοποιείται για το αίμα, τα μαραμένα τριαντάφυλλα και τα τέρατα που βασανίζουν τον Decker στον ύπνο του. Δεν γίνεται κατανοητό από το πρώτο τεύχος, με ποιόν τρόπο σχετίζεται η ιστορία του Decker με τον Lucifer, αλλά έχει αρκετό μυστήριο ώστε να τραβάει το ενδιαφέρον.

Ο κόσμος του comic είναι απειλητικός, με τις σκιές να κρέμονται πάνω από τα κουρασμένα πρόσωπα των δύο πρωταγωνιστών, σαν να θέλουν να τους κατασπαράξουν. Ο Lucifer είναι ταπεινωμένος, ένας πρώην αρχηγός που έγινε ζητιάνος, αλλά το επαναστατικό του πνεύμα είναι ακόμη ζωντανό. Το comic ασχολείται με την αέναη φύση του μαρτυρίου, θυμίζοντας την γνωστή φράση του Νίτσε ότι το να ζει κανείς σημαίνει να υποφέρει, αλλά το αγωνιστικό πνεύμα του Lucifer καταφέρνει να εμπνεύσει. Σε αντίθεση με άλλα comics και πειράματα της DC, το LUCIFER #1 δεν είναι κενό μέσα στη σκοτεινή και μελαγχολική του διάθεση, και είναι ξεκάθαρο, από την πρώτη κιόλας σελίδα, ότι ο σεναριογράφος Dan Watters έχει πολλά να πει, με τον τρόπο που ξετυλίγει την ιστορία και γράφει τους χαρακτήρες. Aξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι καλή δουλειά έχει γίνει, εκτός από τα σχέδια και τα χρώματα, και στο lettering, το οποίο συμβάλλει στην υψηλή ποιότητα και τον χαρακτήρα του comic.

Καλογραμμένο, καλοσχεδιασμένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον, λοιπόν, το LUCIFER κάνει μια αρκετά καλή αρχή, που γεμίζει με ελπίδες για το μέλλον της σειράς και του χαρακτήρα. Όσο και αν κάποιοι δεν είναι ικανοποιημένοι με το καινούργιο Sandman Universe, συγκρίνοντάς το (άδικα) με τις ιστορίες του Gaiman, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το LUCIFER περιέχει τις υπαρξιακές αγωνίες και τις πολλές αποχρώσεις του σκοταδιού, που μας είχαν λείψει από μια DC η οποία αυτή την εποχή τείνει να ελκύεται από τα άκρα.