Dodge City Volume 1

Δε μου χρειάστηκε παρά ένα ελάχιστο ξεφύλλισμα για να καταλάβω τι κρυβόταν πίσω από το εξώφυλλο του DODGE CITY. Έφηβοι με υπερβολικά χτενίσματα, μπάλες, φιλιά, δάκρυα. Προφανώς επρόκειτο για μία αμερικανική version των sports manga που ο καθένας μας έχει κρατήσει στα χέρια του λίγο παραπάνω από όσο θέλει να παραδεχτεί. Όντας μεγάλη fan των καλών teen / coming of age αναγνωσμάτων και έχοντας εμπιστοσύνη στη Boom! Box, το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πρωταγωνιστές μας είναι οι JAZZ PANDAS, εφηβική ομάδα dodgeball που επιστρέφει στο γήπεδο μετά από μία σεζόν αποκλεισμού. Αποδεκατισμένοι και με πεσμένο το ηθικό, προσπαθούν να αποδείξουν ότι μπορούν ακόμα να σταθούν στα πόδια τους, μα οι παλιές ιστορίες προδοσίας και ψεμάτων δεν τους αφήνουν ήσυχους. Στα εμπόδια θα προστεθούν μπόλικα προβληματικά love stories, ένας καινούριος αρχηγός με καλές προθέσεις, μα χαμηλή αυτοπεποίθηση, και μια αντίπαλη ομάδα ορκισμένη να τους πετάξει έξω από το γήπεδο.

Το DODGE CITY είναι χαριτωμένο, κακογραμμένο και γεμάτο αφέλεια. Η όλη ιστορία είναι μια αφορμή για να έρθουν στο φως οι queer χαρακτήρες, που περιλαμβάνουν άτομα με διαφορετικές εθνικότητες, σεξουαλικότητες, σώματα. Αυτό είναι εξαιρετικό, κυρίως για ένα comic που απευθύνεται σε εφήβους, μα φαίνεται πως οι δημιουργοί έμειναν σε αυτό το στάδιο, χωρίς να κοπιάσουν να φτιάξουν ένα καλό σενάριο. Νιώθω πως ο Josh Trujillo θεώρησε πως ένα λεσβιακό ζευγάρι αποτελεί σενάριο από μόνο του και πως δε χρειάζεται να το εμπλουτίσει με βάθος και ιστορία. Τα προβλήματα λύνονται δια μαγείας, χωρίς πραγματικό διάλογο (όπως π.χ. συμβαίνει στην πραγματική ζωή) και οι σχέσεις των παικτών μοιάζουν εντελώς επιφανειακές.

Επίσης, ο πρώτος τόμος έχει μία σημαντική έλλειψη ρυθμού και, ως αναγνώστης, δεν κατάλαβα αν τα γεγονότα χωρίζονται μεταξύ τους από μία ημέρα ή μερικές εβδομάδες. Μικρά δράματα και αποκαλύψεις διαδέχονται το ένα το άλλο, μέχρι να φτάσουμε στο τέλος, όπου δίνεται μια γενική συμφιλίωση και μια μικρή υπόσχεση για τη συνέχεια της σειράς.

Όσον αφορά στο σχέδιο, το DODGE CITY κλειδώνει σε μια σχετική αισθητική, χωρίς να ψάξει παρακάτω. Η Cara McGee φαίνεται να διασκεδάζει με τα διαφορετικά queer character designs, μα χωρίς να θέλει να ιδρώσει για τα backgrounds, όπως ένας ενθουσιώδης έφηβος δημιουργός που αποφεύγει να ομολογήσει πως δε ξέρει τους βασικούς κανόνες της προοπτικής. Οι χαρακτήρες δείχνουν πραγματικά ωραίοι, μα καταλήγουμε με σελίδες αποτελούμενες αποκλειστικά από κοντινά πλάνα, με ένα μονόχρωμο φόντο αντί για ντεκόρ. Ως αποτέλεσμα, μπορώ να σας πω πως διάβασα πάνω από 100 σελίδες για μια ομάδα dodgeball και δε ξέρω ακόμα με τι μοιάζει ένα γήπεδο dodgeball. Αυτό βέβαια συμβαδίζει με τη γενικότερη έλλειψη βάθους που παρουσιάζει το comic και, τουλάχιστον, σχέδιο και σενάριο δένουν με συνέπεια.

Όλως περιέργως, ενώ δεν έχω τίποτα το πραγματικά καλό να πω για το DODGE CITY. Ούτε απογοητευμένη είμαι, ούτε έχω λόγο να το δυσφημίσω – το DODGE CITY δε δίνει τίποτα παραπάνω από ό,τι υπόσχεται αρχικά, ένα ρομαντικό δράμα για να συνοδεύσει με ασφαλές τρόπο τη φαντασία έφηβων αγοριών και κοριτσιών. Για εμάς τους υπόλοιπους που δε βρισκόμαστε πλέον σε αυτή τη φάση, το έργο των Josh Trujillo και Cara McGee μπορεί άνετα να μας διασκεδάσει, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι ουσιώδες ή καινούργ ιο.