Wolverine: Infinity Watch #1

Είναι δύσκολο να επιστρέφεις και πάλι στην ζωή

Και μόνο ο τίτλος της νέας σειράς του οξύθυμου X-Man, WOLVERINE: INFINITY WATCH, σε κάνει να μην ξέρεις τι να περιμένεις. Ή για να είμαι ακριβής, σε κάνει να περιμένεις πολλά. Ομολογώ πως, αν και να έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα, το πρώτο τεύχος αφήνει θετική γεύση στον αναγνώστη.

Η έναρξη του τεύχους γίνεται με αφήγηση του Logan, ο οποίος μιλάει για τον θάνατο. Παράλληλα βλέπουμε τους διαδοχικούς θανάτους του Wolverine, μέσα από εξαιρετικά ατμοσφαιρικά και καλλιτεχνικά παράθυρα, που όχι μόνο σε εισάγουν στην ιστορία του τεύχους, αλλά λειτουργούν και σαν ένα mini “previously on…” στην ζωή του Wolverine. Αυτό, βέβαια, το διαδέχεται μια από τις πιο έξυπνες και αστείες εμφανίσεις του Loki – ξεγελώντας στιγμιαία τον Logan, παίρνοντας την μορφή της Jean. Φυσικά και εκείνος τον καταλαβαίνει και ακονίζει πάνω του τα νύχια του.

Εκεί είναι λίγο που αρχίζει το τεύχος να χωλαίνει. Παρότι η εμφάνιση ενός δεύτερου Wolverine, που είναι ταυτόχρονα και κυριευμένος από το Phoenix force, ανεβάζει κατακόρυφα το badass meter της ιστορίας, δεν είναι αρκετή. Διότι ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις χαρακτήρες ξεκινάει ένα ατελείωτο exposition, που ναι μεν δίνει κάποιες απαντήσεις, αλλά αφαιρεί πολύ από την ένταση και το μυστήριο. Υπήρχαν δεκάδες άλλοι τρόποι για να ανακαλύψει πράγματα ο Logan και να πάρει απαντήσεις ο αναγνώστης, όμως δυστυχώς εδώ επιλέχθηκε ο πιο ασφαλής και επίπεδος. Στον αντίποδα, πάντως, πολλά από αυτά που αποκαλύπτονται, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και εξιτάρουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Οριακά ίσως και να σώζουν τον εσφαλμένο τρόπο αφήγησης.

Το τέλος επίσης ακροβατεί ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο ενδιαφέρον και στο “το έχω ξαναδεί εκατό φορές”, καθώς αφηγηματικά και όσον αφορά στο ύφος που έχει η ιστορία μέχρι εκείνο το σημείο γίνεται μια παρέκκλιση. Ένα άγνωστο εξωγήινο τέρας, που θυμίζει ανησυχητικά πολύ τον Doomsday, εμφανίζεται από το πουθενά, σπέρνει λίγο τρόμο και ψάχνει κάτι άγνωστο. Υπάρχει αγωνία και το art κομμάτι του πλάσματος είναι επιβλητικό και σε προδιαθέτει για κάτι σοβαρό, όμως, σαν υπόσχεση είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί.