Spent

Ιστορία

O Joe Matt έχει πλέον χωρίσει από την Trish. Πλέον τον χρόνο του τον περνάει σε παλαιοβιβλιοπωλεία, αναζητώντας παλιά comic strips ή βγαίνοντας με τους φίλους του, τον Seth και τoν Chester Brown, αλλά κυρίως τον αφιερώνει στην εμμονή του, το να βλέπει και να κάνει edit πορνοταινίες, ώστε να αφαιρεί τα απωθητικά τους στοιχεία (τους άντρες που εμφανίζονται) και να κρατάει μόνο το “καλό”.

Τι Μας Άρεσε

Ένα ολόκληρο τεύχος, όπου οι τρεις δημιουργοί (Joe Matt, Chester Brown και Seth) τρώνε και συζητάνε. Ένα ακόμα ολόκληρο τεύχος όπου ο Joe Matt, μόνος στο δωμάτιο, μιλά στον εαυτό του όσο βλέπει πορνοταινίες και (φυσικό επακόλουθο) αυνανίζεται. Και άλλα δυο τεύχη με αντίστοιχο περιεχόμενο. Αν, όμως, πιστέψει κανείς ότι είναι έστω και ελάχιστα βαρετό, κάνει τρομερό λάθος. Εξαιρετικά αστείο με έναν ιδιαίτερα έξυπνο και απρόσμενα βαθύ τρόπο, το SPENT είναι ένα πολύ ευχάριστο και ελαφρύ ανάγνωσμα, αλλά ταυτόχρονα έχει και ένα ιδιαίτερο και μόνιμο αντίκτυπο στον αναγνώστη.

Οι υπερβολές του Joe Matt στον τρόπο που διαλέγει να ξοδεύει τη ζωή του και η αφοπλιστική του ειλικρίνεια θα κάνουν τον αναγνώστη να γελάσει, θα τον στείλουν (αν το επιθυμεί) σε μια πλειάδα από αναφορές (που δεν γίνονται με τον πλέον συνηθισμένο εξυπνακίστικο “κοιτά πόσο cool τύπος είμαι” τρόπο), αλλά και αποτελούν μια πρώτης τάξης μελέτη στο τι μας προσφέρει ευχαρίστηση, την εμμονή και τον εθισμό.

Τι Μας Ενόχλησε

Μια πολύ μικρή ενόχληση έχει να κάνει ότι επιλέχθηκε διαφορετικός χρωματισμός ανάμεσα στα τευχάκια του PEEPSHOW (πορτοκαλί) και στην συγκεντρωμένη έκδοση (μπλε), αναγκάζοντας εμάς του φανατικούς του Joe Matt να αναζητήσουμε και τις δυο εκδόσεις.

Η βασική ενόχληση όμως είναι άλλη. Το SPENT δημοσιεύτηκε στα τεύχη 9-12 του PEEPSHOW. Το τρία πρώτα με δυο χρόνια χρονική διαφορά μεταξύ τους (δυο χρόνια το κάθενα από το προηγούμενο του), ενώ το τέταρτο χρειάστηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Και μετά από αυτό, πλήρης παύση! Για την ακρίβεια, τα μόνα comics του Joe Matt που έχoυν εκδοθεί από το τέλος του SPENT είναι λίγες σελίδες για μια δουλειά που άφησε στη μέση και που συγκεντρώθηκαν στην επετειακή έκδοση για τα 25 χρόνια της D&Q.

Πριν από λίγες μέρες στα social media του Joe Matt έγιναν αναφορές (και είχαμε κάποια εικόνα) για κάποιο βιβλίο που σιγά-σιγά ετοιμάζεται. Μην κρατήσετε την αναπνοή σας μέχρι τότε, αλλά ένα τόνο αισιοδοξίας μπορούμε να τον έχουμε.

Συνολική Εκτίμηση

Τεχνικά, το SPENT είναι η αρτιότερη στιγμή στην καριέρα του Joe Matt. Μπορεί το THE POOR BASTARD να είναι πιο “πιασιάρικο”, αλλά η ικανότητα του του να απογυμνώνεται μπροστά στον αναγνώστη και να εκθέτει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις και αδυναμίες του εδώ φτάνει σε άλλο επίπεδο. Το SPENT αποτελεί, όμως, και μια από τις κορυφαίες στιγμές μιας ολόκληρης γενιάς. Το αυτοβιογραφικό είδος αγγίζει νέα επίπεδα. Οι στιγμές που βλέπουμε τους τρεις κορυφαίους δημιουργούς (Joe Matt, Seth, Chester Brown) προσφέρουν και μια “behind the scenes” ματιά σε τρεις από τους κορυφαίους, που όσο και αν διαφέρουν μεταξύ τους, αποτελούν μια ομάδα στην οποία οφείλουμε κάποια από τα πλέον αριστουργηματικά comics των τελευταίων δεκαετιών.

Ο αυτοσαρκασμός του Joe Matt δεν είναι ούτε εύκολος ούτε προκαλεί τη συμπόνοια του αναγνώστη. Το αντίθετο μάλλον. Ο Joe Matt εκτίθεται εκφράζοντας σκέψεις και απόψεις, χωρίς να φοβάται, αλλά καταλαβαίνοντας τι σημαίνει να εκτίθεσαι. Αποκαλύπτει πλήρως το βάλτωμα στο οποίο πέφτει: τον εθισμό (ή εμμονή) του, τα αδιέξοδα και τα κολλήματα του και κυρίως την τάση του να δικαιολογεί τον εαυτό του. Η αποκάλυψη αυτή καταφέρνει να γίνεται όχι μόνο αστεία, αλλά ίσως και ένας παραμορφωτικός καθρέφτης, μέσα από τον οποίο και ο αναγνώστης μπορεί να δει τις δικές του αδυναμίες και τους δικούς του “παραλογισμούς”.

Παράλληλες Προτάσεις

Σίγουρα οι υπόλοιπες αριστουργηματικές δουλειές του Joe Matt, PEEPSHOW: THE CARTOON DIARY OF JOE MATT, THE POOR BASTARD και το FAIR WEATHER, αλλά και των υπολοοίπων της παρέας, Seth (IT’S A GOOD LIFE IF YOU DON’T WEAKEN, CLYDE FANS, GEORGE SPROTT, WIMBLEDON GREEN) και Chester Brown (I NEVER LIKED YOU, THE PLAYBOY, THE LITTLE MAN, PAYING FOR IT). Η Joulie Doucet (MY NEW YORK DIARY) συγκαταλέγεται συχνά στην ίδια ομάδα δημιουργών, ενώ ο Noah Van Sciver (ONE DIRTY TREE, FANTE BUKOWSKI) προσφέρει κατά τη γνώμη μου μια πιο σύγχρονη εκδοχή στο συγκεκριμένο ύφος. O Robert Crumb (το MY TROUBLE WITH WOMEN είναι καλή αρχή) και ο Justin Green (BINKY BROWN MEETS THE HOLY VIRGIN MARY) είναι, βέβαια, αυτοί που κρατούν τα πρωτεία στο είδος.