The Children's Crusade

Crossover της Vertigo; Τί άλλο θα σκεφτούν πια;;;

Ιστορία

Όταν σχεδόν όλα τα παιδιά ενός μικρού αγγλικού χωριού, εξαφανίζονται μυστηριωδώς, την υπόθεση αναλαμβάνουν οι Dead Boy Detectives, τα φαντάσματα δηλαδή των Edwin Payne και Charles Rowland, οι οποίοι, αν και νεκροί, φιλοδοξούν να ακολουθήσουν τη συγκεκριμένη καριέρα. Το μονοπάτι της έρευνας τους, καταλήγει στη Free Country. Έναν τόπο αιώνιο, καταφύγιο βασανισμένων παιδιών, όπου το άγγιγμα του χρόνου τα προσπερνά. Όμως, η Free Country αργοπεθαίνει. Μόνο πέντε συγκεκριμένα παιδιά μπορούν να την αναβιώσουν, όλα με ξεχωριστές ικανότητες. Μεταξύ αυτών και ο πανίσχυρος, αν και εντελώς αρχάριος, μάγος, Tim Hunter.

Τι Mας Άρεσε

Στο πρώτο μέρος, το πρώτο τεύχος της σειράς δηλαδή, ο αγαπητός και λαοφιλής Neil Gaiman, ξεδιπλώνει το γνωστό του ταλέντο. Λυρικές περιγραφές, που καθηλώνουν σαν άγκυρα κατά την ανάγνωση τους, διάλογοι με ροή και ένα λεπτό χιούμορ, παρά τη βαρύτητα του θέματος. Μπλέκοντας ιστορικά γεγονότα με κλασικά παραμύθια, αποπειράται να δημιουργήσει ένα συνεκτικό αφηγηματικό πλαίσιο και τα καταφέρνει. Στο δεύτερο μέρος, οι Jamie Delano και Alisa Kwitney συμπορεύονται επάξια μαζί του, διατηρώντας το ύφος, αλλά με ακόμα πιο ανάλαφρους και παιχνιδιάρικους διάλογους.

Οι Chris Bachalo και Peter Snejbjerg, αναλαμβάνουν ο καθένας από ένα μέρος της ιστορία, με τη σειρά που τους αναφέρω συγκεκριμένα, και τα πηγαίνουν εξαιρετικά. Έχοντας έντονο προσωπικό ύφος και οι δυο, με έμφαση στις παχιές γραμμές, αφομοιώνουν τη μελαγχολική αφήγηση, αλλά προσωπικά δίνω το προβάδισμα στον Snejbjerg, ο οποίος μπορεί ταυτόχρονα στην ίδια σελίδα να είναι μαγευτικός, τρομακτικός, αλλά και αστείος.

Αισθητικά, το THE CHILDREN’S CRUSADE κατατάσσεται στην πρώιμη Vertigo, αυτή που ξεπήδησε μέσα από τους τίτλος που βρίσκονταν υπό το editorial βλέμμα της Karen Berger, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της εποχής του. Η ταμπέλα του “mature readers”, υπάρχει ως πρόφαση για την απομάκρυνση από τις superhero συμβάσεις και με περίσσεια αγάπη για το φανταστικό, τον τρόμο και το μυστήριο, πολλές φορές ταυτόχρονα στην ίδια ιστορία. Βέβαια, το mature είναι σχετικό, γιατί το συγκεκριμένο comic απευθύνεται και σε εφήβους, καθώς η ενηλικίωση δεν αποτελεί το κλειδί που ανοίγει μια μαγική πόρτα, επιτρέποντας την μελαγχολία του και τον πόνο τον αδικοχαμένων παιδιών, να πλημμυρίσει την ατμόσφαιρα κατά την ανάγνωση του.

Τι Μας Ενόχλησε

Όπως καταλάβατε από τα παραπάνω, όταν μπλέκονται τόσοι δημιουργοί σε μια σειρά μόνο δυο τευχών, το τελικό αποτέλεσμα, παρά τις όποιες καλές προθέσεις, έχει μια κάποια ασυνέπεια και έλλειψη σεναριακής αλλά και αισθητικής συνοχής. Τρεις συγγραφείς και δυο σχεδιαστές αρκούν για να ξεφύγει κάπως το θέμα, ειδικά προς το κάπως βιαστικό κλείσιμό του.

Συνολική Εκτίμηση

Στις αρχές τις δεκαετίας του ’90, τα crossovers στους superhero τίτλους, είχαν ξεκινήσει να γίνονται ρουτίνα. Για αδιευκρίνιστους λογούς, πέρα από σίγουρα οικονομικούς, η νεοσύστατη τότε Vertigo, πρόσφερε το δικό της. Μόνο που το δικό της σύμπαν, πέρα από κάπως ασαφές, ήταν απομακρυσμένο από τα συνηθισμένα υπερηρωικά μοτίβα. Το αποτέλεσμα, προϊόν του έργου ανθρώπων που δεν ξέρουν πως να κάνουν ένα crossover, αν και ήταν συνεπές στο ύφος του imprint, δεν επαναλήφθηκε έκτοτε.

Στο συγκεκριμένο Comicdom Files, στο επίκεντρό του υπήρξαν τα δυο bookends του crossover. Μεταξύ αυτών, τα γεγονότα έτρεξαν στα annuals της χρονιάς εκείνης, στους τίτλους ANIMAL MAN, ARCANA: THE BOOKS OF MAGIC, BLACK ORCHID, DOOM PATROL και SWAMP THING. Εάν δεν θέλετε να τα διαβάσετε, το hardcover FREE COUNTRY: A TALE OF THE CHILDREN’S CRUSADE, περιλαμβάνει νέο υλικό από τους Toby Litt, Peter Gross και Al Davison, με περιλήψεις όσων συνέβησαν, αλλά και πρόσθετο υλικό.

Παράλληλες Προτάσεις

Μπορείτε, βέβαια, να ακολουθήσετε τους τίτλους που εμπλέκονται σε αυτό το crossover, όμως, μια και ο Tim Hunter έχει κεντρικό ρόλο εδώ, το BOOKS OF MAGIC συνιστάται ανεπιφύλακτα. Ναι, είναι νεαρός Άγγλος μάγος με γυαλιά και καστανά μαλλιά, αλλά προηγείται αρκετά του πιο δημοφιλούς λογοτεχνικού ήρωα παρόμοιων χαρακτηριστικών, με τη ζωή του να μη στερείται δράματος. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, οριακής κατάθλιψης.