Ξεκίνησα να διαβάζω εικονογραφημένη λογοτεχνία σχεδόν από τότε που έμαθα ανάγνωση, παρ’ όλη την αγανάκτηση γονιών και συγγενών, ότι σπαταλάω χρόνο και χρήμα σε “διαβολάκια”. Ασχολούμαι, κυρίως, με comics αμερικανικής παραγωγής (υπερηρωικά και μη), ενώ αν γνώριζα κι άλλες ξένες γλώσσες, θα επεκτεινόμουν και στα ευρωπαϊκά. Όταν δεν διαβάζω, γράφω, έχοντας στα σκαριά και μια comic εποποιία...
Όταν, πριν από ένα χρόνο, πήρα το πρώτο μου comic με πρωταγωνιστή τον Bloodshot, είχα αρκετές ελπίδες και προσδοκίες, οι οποίες, ως επί το πλείστον, επιβεβαιώθηκαν. Εκτός, ίσως από το τελευταίο τεύχος...
Το comic αυτό μοιάζει να έχει μαζεμένα ένα σωρό κλισέ, από το TOMB RAIDER μέχρι την Ιερά Εξέταση. Κι όμως, βγάζει μια ομορφιά, μια δροσιά, τόσο από το ρυθμό αφήγησης όσο και από τις αναπαραστάσεις.
Αν και το προηγούμενο τεύχος έδειχνε σημάδια στασιμότητας στο σενάριο, εδώ έχουμε εξελίξεις και αποκαλύψεις που δίνουν ώθηση για συνέχεια και προσφέρουν πολύ ενδιαφέροντα cliffhangers.
Hit or miss. Αυτό πρέπει να είναι το συγγραφικό παρατσούκλι του Max Bemis. Kαι, δυστυχώς, το LUCY DREAMING εμπίπτει στη δεύτερη κατηγορία.
Δεν ξέρω αν ο Jeff Lemire βιάζεται να τελειώσει τη σειρά, αλλά είμαστε πλέον έτοιμοι να μάθουμε την αλήθεια για τη συνομωσία και δεν είμαι σίγουρος αν θα ανταμειφθώ ή θα απογοητευτώ.
Έτος 2770. Ο Άρης έχει αποικηθεί και το terraforming είναι τόσο επιτυχές, που ο πλανήτης έχει καιρικές συνθήκες κατά βούληση. Όμως, ο επιτυχημένος τηλεοπτικός μετεωρολόγος Nathan Bright έχει εφιάλτες...
Γενικά, η δομή του τεύχους σε κάνει να απορείς, αν αυτό που διαβάζεις είναι κάτι το ιδιοφυές ή μια απλή “ξεπέτα”. Οπωσδήποτε, όλα τα εύσημα πάνε στον σχεδιαστή Jamie McKelvie.
Δε λέω πως το σενάριο του Tom Taylor στερείται φιλότιμου. Όμως, αυτό εξαφανίζεται εύκολα και γρήγορα από το κύμα μετριότητας που πλήττει τη σύγχρονη Marvel.
Μετά το ιντερλούδιο mini series Χ+66, επιστρέφουμε στην κανονική σειρά, με τον Jonah Carlyle να έχει πέσει με μια στολή επιβίωσης στη θάλασσα, όπου τον βρίσκουν Δανοί ψαράδες, στην περιοχή των Bittner.
Από την αρχή της σειράς, περιμένουμε κάποια εξήγηση και μόλις κάποιος το υπόσχεται, ακυρώνεται. Το να απογοητεύεις έτσι τους χαρακτήρες, δεν είναι κακό. Το να απογοητεύεις τους αναγνώστες, όμως, είναι.
