Ξεκίνησα να διαβάζω εικονογραφημένη λογοτεχνία σχεδόν από τότε που έμαθα ανάγνωση, παρ’ όλη την αγανάκτηση γονιών και συγγενών, ότι σπαταλάω χρόνο και χρήμα σε “διαβολάκια”. Ασχολούμαι, κυρίως, με comics αμερικανικής παραγωγής (υπερηρωικά και μη), ενώ αν γνώριζα κι άλλες ξένες γλώσσες, θα επεκτεινόμουν και στα ευρωπαϊκά. Όταν δεν διαβάζω, γράφω, έχοντας στα σκαριά και μια comic εποποιία...
Πριν από περίπου ένα χρόνο, το LAZARUS έκανε μια μεγάλη παύση, υποσχόμενο να επιστρέψει με διαφορετική μορφή. Πρόσφατα, η υπόσχεση αυτή υλοποιήθηκε με το LAZARUS RISEN, ένα τομάκι που προωθεί την ιστορία της Forever και όχι μόνο.
Ο Αιώνιος εμφανίστηκε το 1951 για να μας σώσει και αποσύρθηκε το 1966, χωρίς να γυρίσει ποτέ. Σήμερα, ένας εξωγήινος, όπως φαίνεται, απαιτεί να του παραδοθεί ο Αιώνιος, or else!
Υπαρξιακά διλήμματα, αγωνία, η απελπισία μαζί με την ελπίδα, και στο τέλος ένα cliffhanger με πολλές ερμηνείες. Δυνατά single issues, όπως το τέταρτο τεύχος του INFINITE DARK, σπανίζουν και αυτό είναι μάλλον λυπηρό.
Το ΝΕΧΤ GEN #1 περιγράφει την ιστορία μιας ομάδας εκπαιδευόμενων X-Men, σε έναν κόσμο που όλοι είναι μεταλλαγμένοι και οι τελευταίοι θεωρούνται ήρωες. Είναι, ωστόσο, μια ύποπτη ουτοπία.
Μετά από απουσία αρκετών μηνών, οι περιπέτειες και η αναζήτηση της Maika συνεχίζονται, πλέον με τη συνοδεία του Sir Corvin. Επιπλέον, μαθαίνουμε τι έχει συμβεί στην απαχθείσα Kippa, αλλά και πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια του παρελθόντος της.
Η σειρά ολοκληρώνεται με βιαστικό, τσαπατσούλικο και “αντικλιματικό, μες στο μεγαλείο του” τέλος και μόνη παρηγοριά είναι ότι, τουλάχιστον, δεν έμεινε μετέωρη και ανολοκλήρωτη.
Όταν ξεκίνησε το QUANTUM AGE, παρουσίαζε έναν μελλοντικό κόσμο, με νέους, δικούς του ήρωες, αλλά όσο προχωράει η ιστορία, οι πρωταγωνιστές κάνουν στην άκρη και η ιστορία επικεντρώνεται στους χαρακτήρες του BLACK HAMMER.
Από την αρχή της σειράς, το INFINITE DARK ισορροπεί. Μοιάζει να είναι λίγο ALIEN, ή EVENT HORIZON, αλλά εκεί έξω υπάρχει μόνο το... τίποτα.
To comic είναι ένα συνονθύλευμα από κουραστικά κλισέ. Badass κοπελίτσα, “καταραμένος” καλλιτέχνης, άγγελοι και δαίμονες. Δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο. Δεν προσφέρει καν μια ενδιαφέρουσα εκδοχή του παλιού.
Ο Greg Pak επενδύει περισσότερο στη νοσταλγία, παρά προσπαθεί να προσφέρει κάτι καινούργιο. Ωστόσο, καταφέρνει να αποδώσει ωραία τις σχέσεις ανάμεσα στο πλήρωμα, αλλά και τις ατάκες.
